"ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΡΟΖΜΑΡΙ" στη μεγάλη οθόνη

Υποβλητικό, κλασικό, παραδειγματικό. Και με σκούφια από το 1968, βασισμένο στο μπεστ σέλερ μυθιστόρημα του Ira Levin. Το Μωρό της Ρόζμαρι προορίζεται να γίνει θυσία στα φιλόδοξα σχέδια μαύρης μαγείας των τεσσάρων: του ζεύγους Μίνι και Ρόμαν, του εμπλεκόμενου γιατρού και φυσικά του συναινετικού συζύγου της Ρόζμαρι, Γκάι. Διότι, πάνω από σύζυγος, ο Γκάι είναι επαγγελματίας και ηθοποιός. Κατά συνέπεια, η Ρόζμαρι, -το όνομα της οποίας σημαίνει «δεντρολίβανο», βότανο κατάλληλο για τελετές, τα παλιά τα χρόνια, και δοκιμασμένο στο θυμίαμα-, δοκιμάζεται με τη σειρά της, κατά την κρίση του θεατή: είτε εναντίον του κακού, και αυτών που το ενορχήστρωσαν, είτε πέραν του κακού, και άρα, παραληρώντας και δημιουργώντας έναν παράλληλο, φανταστικό κόσμο, ως καταφύγιο ψυχής και νου. Σαφώς και η εξαιρετική ταινία του Πολάνσκι, σκόπιμα τηρεί την αμφιλεγόμενη πλευρά της, ότι θα μπορούσε να ήταν και αλλιώς, υποδηλώνοντας την αλλόκοσμη περιπέτεια της τέχνης μέσα σε αυτόν τον όμορφα κατασκευασμένο κόσμο βίας, αίματος, σεξ, του εργοστασίου αστέρων. Είναι θρίλερ και όμως δεν εκτροχιάζεται από τον υψηλό συντελεστή εικονικότητας του κινηματογράφου. Επίσης, η προσοχή του θεατή δεν αποσπάται από περιττά πλάνα, καθώς ο σκηνοθέτης μένει στην ουσία: για παράδειγμα, γνωρίζουμε ότι ο Γκάι είναι ηθοποιός και αυτό αρκεί· δεν χρειάζεται, για να το πιστέψουμε, να δούμε πλάνα από στούντιο ή του χώρου εργασίας του. Τον βλέπουμε μόνο να προβάρει το ρόλο του, με πατερίτσες, ως αφορμή για να τεθεί, στη συνέχεια, το ζήτημα της αφοσίωσης και προσοχής του στη Ρόζμαρι. Καθώς η σημασία έγκειται στις μεταπτώσεις της διάθεσης, στις οποίες υποβάλλεται η Ρόζμαρι, είναι επόμενο, η ίδια να επωμίζεται το βάρος της θεατρικότητας. Αναμφισβήτητα, ωστόσο, όλες οι ερμηνείες είναι υπέροχες, παραδειγματικές, θεατρικές. Ήταν της εποχής, της προσωπικότητας του ηθοποιού, του σκηνοθέτη το χάρισμα; Μάλλον ήταν επιστέγασμα όλων αυτών. Και αν κάθε ταινία είναι όπως ένα ταξίδι, σκοπός του οποίου είναι να βγαίνεις ελαφρύτερος, αν και παράδοξο, μετά Το Μωρό της Ρόζμαρι η αίσθηση είναι αυτή. Αριστούργημα κομψής και οικονομικής ειρωνείας, διαύγειας αντί μονοσήμαντης οπτικής, με το μαγικό κλειδί στα χέρια της Μίνι και του Ρόμαν. Αν και δείχνουν υπερβολικά φιλικοί και προσιτοί, οι κατά βάθος σνομπ μεταμορφώνονται, από σαδιστές σε προσιτούς αστούς, επιμηκύνοντας τη δοκιμασία της Ρόζμαρι, απλώς για να μάθουν και να δουν: όσα περισσότερα μπορούν. Στο αγγελικό πρόσωπο της Μία Φάροου, με κουπ Vidal Sassoon, τα δαιμόνια κλειδαμπαρώνονται, ακριβώς επειδή η αθωότητα προηγείται της διάκρισης, καλού/κακού. Ακόμη και εκεί, λοιπόν, στο διαβολάκο τριγύρω, κυκλοφορεί και ένας Έλληνας, ο Αργύρης Σταυρόπουλος: μα, θα έλειπε ο Έλληνας από άρτο και θεάματα; Ένα τόσο σκοτεινό-για την εποχή του-ζήτημα, η μαύρη μαγεία, δίνει την αφορμή, στον Πολάνσκι, να μεγαλουργήσει, διατρέχοντας το σήμερα, όπως αν ήταν χθες και αύριο μαζί. Από το θρίλερ μαύρης μαγείας ως τον ιερό θρύλο, η απόσταση, που χωρίζει τις δύο διατυπώσεις, αποτυπώνει το αυτονόητο: πέραν αισιοδοξίας/απαισιοδοξίας και οδύνης/ηδονής, Το Μωρό της Ρόζμαρι ενέχει τη συναρπαστική δύναμη, του κινηματογράφου, να συμπληρώνει τις αναμνήσεις μας, με άλλες φανταστικές, επί της μεγάλης οθόνης, ώστε ο καθένας να εκλαμβάνει τη δική του άποψη και αισθητική: τη δική του διατύπωση.

ROSEMARY’S BABY
Τρόμου, ΗΠΑ, 1968, 136’

Σκηνοθεσία: ROMAN POLANSKI
Σενάριο: ROMAN POLANSKI, IRA LEVIN
Παραγωγή: WILLIAM CASTLE
Πρωταγωνιστούν: MIA FARROW, JOHN CASSAVETES, RUTH GORDON

στον κινηματογράφο ΑΙΟΛΙΑ (ΔΗΜ. ΚΙΝ/ΦΟΣ)
(Σολομωνίδου & Φιλαδελφείας, Καισαριανή Τηλ.: 210-7247600)
Ώρες προβολών: Πεμ-Παρ 21:15