Η γυναίκα με τη λεοπάρδαλη/ Bringing up baby (1938)

Στη ρομαντική κομεντί Η γυναίκα με τη λεοπάρδαλη/ Bringing up baby με screwball στοιχεία, σε σκηνοθεσία του Howard Hawks, το δεδομένο ότι ο άντρας ορίζει την τύχη της γυναίκας, καταρρίπτεται. Από την έναρξη της ταινίας, η παιγνιώδης διάθεση του σκηνοθέτη είναι ξεκάθαρη. Ακόμη και αν η ερμηνεία του ακρώνυμου G.O.L.F –Gentlemen Only Ladies Forbidden- δεν ήταν μύθος, αλλά είχε κάποια ισχύ στο παρελθόν, πλέον η δυναμική και σπιρτόζα παρουσία της Katharine Hepburn (Susan Vance) στο γήπεδο ανατρέπει τα δεδομένα. Η Σούζαν βρέθηκε στο δρόμο του ζωολόγου Cary Grant ( David Huxley) για να του αλλάξει ρότα στη ζωή, μουτζουρώνοντας τα σχέδια για τον επικείμενο γάμο του. Αυτό προοικονομείται ευθύς εξαρχής στη σκηνή με το αυτοκίνητο, όταν η Σούζαν οδηγεί το αυτοκίνητο του Ντέιβιντ. Στην προκειμένη περίπτωση, το αυτοκίνητο-υλικό αγαθό ορισμένης μορφής- συμβολίζει αυτό που επιφυλάσσει ο χρόνος του μέλλοντος-το άμορφο-. Από την άλλη πλευρά, η Σούζαν εισβάλλει στη ζωή του επιστήμονα Ντέιβιντ και για να τον κάνει να διαπιστώσει πόσο η ζωή του, μέχρι να τη γνωρίσει, έχανε σε γέλιο. Από την πρώτη στιγμή της γνωριμίας τους, διαπιστώνεται ότι οι δυο τους διαφέρουν σε όλα: πρώτον, σε χαρακτήρες-εκείνος εργατικός, τίμιος και συγκρατημένος, εκείνη αυθόρμητη, πεισματάρα και παρορμητική-, αλλά και δεύτερον, σε κοινωνική τάξη –εκείνος επιστήμονας, εκείνη ανηψιά μιας πλούσιας της υψηλής κοινωνίας, της κ. Ράντομ, στο πορτοφόλι της οποίας αποβλέπει ο Ντέιβιντ, προκειμένου να λάβει επιχορήγηση για το μουσείο-. Οπότε, η πλούσια θεία είναι ο συνδετικός κρίκος τους. Όμως, μια θεία μόνο δεν κάνει την κομεντί σπαρταριστή. Χρειάζεται κάτι πιο δελεαστικό. Και αυτή η δελεαστική διαφορά προσφέρεται μέσα από την εμφάνιση μιας εξημερωμένης λεοπάρδαλης. Τι πιο φυσικό δώρο να προοριζόταν για μια ιδιαίτερη θεία, και πώς το ζώο να μην βρισκόταν υπό τη δικαιοδοσία της Σούζαν, ώστε να επιστρατευτεί στο κυνήγι του επιστήμονα Ντέιβιντ ειδικής αποστολής; Το σενάριο βαδίζει σε συνηθισμένα μονοπάτια, παρεξηγήσεων και κωμικών ξαφνικών περιστατικών, όμως παρόλο που δεν χρειάζεται να είσαι ούτε Κάλχας ούτε Τειρεσίας, για να φανταστείς το τέλος, η ταινία βλέπεται ευχάριστα. Και αυτό συμβαίνει χάρη στις χαριτωμένες ατάκες και στις ερμηνείες. Αν μάλιστα διαθέτεις κάτι και από πείσμα και από αυθορμητισμό, είναι διασκεδαστικό, να παρακολουθείς τις μικρές περιπλανήσεις ενός θυμωμένου επιστήμονα, ενώ ανακαλύπτει φοβισμένα κάπως την αισθηματική πλευρά του. Καθώς κυνηγούν μαζί το σκυλάκι Τζορτζ, φωνάζει ο Cary Grant “George”, το επαναλαμβάνει τρέχοντας ξοπίσω του η Katharine Hepburn, οπότε της λέει αυτός «μην το ξαναλές, ακούγεται σαν ηχώ». Και τότε συνεχίζει φωνάζοντας αυτή τραγουδιστά: “Καλέ μου George”…

Σκηνοθεσία:
Howard Hawks
Σενάριο:
Dudley Nichols, Hagar Wilde
Cast:
Katharine Hepburn (Susan Vance), Cary Grant ( David Huxley), Charles Ruggles (ταγματάρχης Horace Applegate), Walter Catlett (Constable Slocum), Barry Fitzgerald (Aloysius Gogarty)

Από 11/8 στους κινηματογράφους.