Μα το δέντρο έχει
ένα έμβιο σχήμα βασάνων
είναι ανοιγμένο στα δυο
από μια μοίρα δύο άκρων
ξεπροβάλλει μέσα από γκρίζας βροχής
πεζοδρόμια
μέσα στην κίνηση με σκούρο
ζοφερό αέρα
των πόλεων των ραντάρ και των τηλεοράσεων
την ανώνυμη βουβαμάρα και
το μουδιασμένο δυσβάσταχτο φορτίο
απλώνοντας κλαδιά που έχουν
χρώμα μελάνι
προς τον έμψυχο
ουρανό, με μια πραγματικότητα
για όφελος δικό του.
Τζακ Κέρουακ, Ποιήματα, μτφρ. Γιάννη Λειβαδά, εκδόσεις Ηριδανός, Αθήνα 2007, σ. 70
Posts
No comments:
Post a Comment