Φιλιά εις τα Παιδιά του Βασίλη Λουλέ
Ένα ντοκιμαντέρ για την ιστορία των ανθρώπων
Το βραβευμένο ντοκιμαντέρ "Φιλιά εις τα
παιδιά" του Βασίλη Λουλέ βασίζεται στην αφήγηση
πέντε ανθρώπων, οι οποίοι σώθηκαν από το Ολοκαύτωμα μεν, δεν απογυμνώθηκαν από
το βάρος του γεγονότος δε. Ώστε, «μιλούν» τη ζωή τους στο σήμερα, με συγκίνηση
ή θυμό αλλά μέσα από μια κριτική πλέον ματιά, γυρνώντας πίσω στα έτη 1943-1945,
όταν ήταν μικρά Εβραιόπουλα στην Ελλάδα της Γερμανικής Κατοχής: σε Αθήνα,
Θεσσαλονίκη, Ιωάννινα και Κρήτη. Ως εκ τούτου, προκύπτει ότι η ιστορία -της
προσωπικής ζωής τους- και η μνήμη -του πολιτικού συλλογικού τραύματος- τέμνονται
κάθετα· από τη μία, είναι η ζωή που άντεξε και, από την άλλη πλευρά, η ενοχή σε
σχέση με αυτούς που –και ήταν πολλοί- και χάθηκαν από τον αδυσώπητο γερμανικό
φασισμό και ναζισμό.
Στα "Φιλιά εις τα παιδιά" η Ροζίνα, ο Σήφης, η Ευτυχία, η Σέλλυ και ο Μάριος είναι
οι πέντε που μοιράζονται τη ζωή τους στο φακό, οι μνήμες των οποίων είναι
συγκοινωνούντα δοχεία και, άρα, συμπίπτουν με τις μνήμες των άλλων χιλιάδων
παιδιών που δεν πρόλαβαν να μεγαλώσουν· κάθε οικογένεια θρηνούσε τους απόντες
της. Εν προκειμένω, αρκεί να σημειωθεί ότι, ενώ πριν από τον πόλεμο στην Ελλάδα
ζούσαν 77.377 εβραίοι, κατά τη διάρκειά του χάθηκαν 67.149, εκ των οποίων (!)
οι 13.000 ήταν παιδιά. Αυτή είναι μία τραγική αλήθεια, στην αναφορά της οποίας
ο σκηνοθέτης προβαίνει υπαινισσόμενος ότι δεν αρμόζει να ξεχνάμε, πόσο μάλλον
να μην γνωρίζουμε τα γεγονότα που σμιλεύουν την ιστορική συνείδηση του ανθρώπου.
Η παρακολούθηση ενός ντοκιμαντέρ είναι μια συνειδητή
επιλογή. Διότι, το θέμα του σε ωθεί να δεις ιστορικά τα πράγματα, να μάθεις και
να συγκρίνεις. Για παράδειγμα, και δεδομένης της ερήμωσής του, το σπίτι της
Λέλας Καραγιάννη ξεχάστηκε ότι παρείχε βοήθεια σε πολλούς Εβραίους. Η Λέλα
Καραγιάννη, η οποία είχε επτά παιδιά, μαζί με τους συγγενείς της συνεισέφερε
σημαντικά στη διάσωση πολλών Εβραίων. Είναι μία πληροφορία που μαθαίνουμε μέσα
από το ντοκιμαντέρ. Συνακόλουθα, γινόμαστε δέκτες των άγουρων συναισθημάτων αυτών
των παιδιών που μεγάλωσαν με κονκάρδες δυσφορίας αλλά και με σεφαραδίτικα
τραγούδια, ελπίζοντας στη δύναμη της ζωής. Αν και στα γκέτο τα παιδιά δεν
μπορούσαν να παίξουν, είχαν πάντα έναν άγγελο, έναν «μαλάχ», στον οποίο βάσιζαν
την ελπίδα. Επειδή, μέσα από την αλληλεγγύη, ο άνθρωπος εξακολουθεί να ελπίζει.
Η αφήγηση στα "Φιλιά εις τα παιδιά"
του Βασίλη Λουλέ διακόπτεται και ανανεώνεται από το πελιδνό δωμάτιο, επί της
Τσιμισκή 113 στη Θεσσαλονίκη. Είναι η μνήμη που δανείζεται από τη λήθη δύναμη;
Είναι ο χρόνος πίσω ή ο χρόνος πάλι; Παρακολουθώντας την ιστορία κοινοτήτων και
τόπων, με κινηματογραφικές αναφορές και από το Άουσβιτς της Πολωνίας, οι θεατές
ερχόμαστε να θυμηθούμε αυτό που επινοήθηκε τραγικά, εγκληματικά, και γλωσσικά
ακόμη. Καθώς, είναι γνωστό ότι το όνομα «Auschwitz» αντικατέστησε το πραγματικό όνομα πολωνικής προέλευσης
της πόλης «Oswięcim», ενώ τριγύρω αριθμούνταν
40 υποστρατόπεδα συγκέντρωσης. Ενώ η πορεία του χρόνου και της ανθρωπότητας
δημιουργεί μουσεία, -του Άουσβιτς έγινε το 1947-, οι άνθρωποι δεν
αντιμετωπίζονται ως μουσεία. Έχουν φωνή και εμπειρία, την οποία ο Λουλές μας
παραθέτει όπως την βίωσαν. Άξιζαν τα πέντε χρόνια προετοιμασίας. Ενώ, είναι
ωραίο που –αυτοαναφορικά- στην ταινία παρουσιάζεται και το έναυσμα-κίνητρο του
τίτλου της.
*το ντοκιμαντέρ "Φιλιά
εις τα παιδιά" θα προβάλλεται στην ΑΘΗΝΑ από αύριο,
ΠΕΜΠΤΗ 7 Φεβρουαρίου στην
ΤΑΙΝΙΟΘΗΚΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ (Ιερά Οδός 48).
Καθημερινά, ώρες 18:00-20:00-22:00.
Και στη ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ:
Πρεμιέρα την ΚΥΡΙΑΚΗ 17 Φεβρουαρίου στο ΟΛΥΜΠΙΟΝ
(Αριστοτέλους), ώρα 17:00 (μια προβολή). Στη
συνέχεια, κάθε Σάββατο και Κυριακή από μια προβολή, ώρα 17:00, στην αίθουσα
ΠΑΥΛΟΣ ΖΑΝΝΑΣ (κτήριο ΟΛΥΜΠΙΟΝ).
Μια συνειδητή επιλογή για το ‘‘χρώμα’’ της αλληλεγγύης.
Επίσης:
Κείμενο του
Χάγκεν Φλάϊσερ_ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ_27/1/2013
Άρθρο
της Ευάννας Βενάρδου_ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ_27/1/2013
Κείμενο της Άννας
Φραγκουδάκη_ΤΑ ΝΕΑ_29-30/12/2012
Συνέντευξη
του σκηνοθέτη Βασίλη Λουλέ_LIFO_21/11/2012
Posts
No comments:
Post a Comment