Η φούξια ανταποκρίτρια απ’ την Κυψέλη

Κατεβαίνοντας την Αγίου Μελετίου με τις τσάντες από το σούπερ μάρκετ και απ’ το φούρνο, βλέπω μια ηλικιωμένη χαριτωμένη κυρία με μια φούξια, μάλλινη ζακέτα και ένα πρόσωπο που πλησιάζει επικίνδυνα την απόχρωση της ζακέτας να κοντοστέκεται ανασαίνοντας αργά. Σκέφτομαι μήπως η κυρία δεν είναι καλά, οπότε τη ρωτάω: ‘‘είστε καλά;’’ Αντί να απαντήσει, με ρωτά με τη σειρά της: ‘‘Από πού είστε; Είστε εδώ ή εκεί;’’ Καταλαβαίνω ότι κάτι περίεργο συμβαίνει και με τα μάτια προσπαθώ να διαισθανθώ τι θα μπορούσε να είναι. Συνεχίζει η ίδια λέγοντας: ‘‘είμαι ανταποκρίτρια ξένου τύπου, τι θέλετε;’’ Είναι από τις στιγμές που μετανιώνεις για την εκδήλωση ενδιαφέροντος προς αγνώστους και δε θέλεις τίποτε. Θέλεις να σου επιστρέψουν τη σιωπή. Εξηγώ, λοιπόν, ότι δεν μου φάνηκε καλά, τόσο απλά, και γι’ αυτό τη ρώτησα. ‘‘Ε, και πώς να είμαι καλά, μειονότητα στην ίδια μου τη χώρα, σε αυτή τη χώρα πώς να είμαι καλά;’’ σπεύδει να σχολιάσει και την αφήνω ασχολίαστη να περπατά προς την αντίθετη κατεύθυνση από εμένα.
Το συγκεκριμένο περιστατικό ανήκει στα φευγαλέα μονόλεπτα, άντε δίλεπτα, της πεζο(α)πορίας στο κέντρο της Αθήνας. Η φούξια ανταποκρίτρια απ’ την Κυψέλη έγινε αφορμή να θυμηθώ ένα αληθινό ‘‘ανέκδοτο’’ που ο Νάνος Βαλαωρίτης έτυχε κάποια στιγμή να μου αφηγηθεί. Στο λεωφορείο, μια φορά, ήταν η κυρία και ο μαύρος (η διατύπωση θυμίζει την ταινία ‘‘Η κυρία και ο ναύτης’’, αλλά είπαμε η σκηνή εκτυλίσσεται σε μαζικό μέσο μεταφοράς και όχι σε σκάφος) . Έχει κόσμο στο λεωφορείο και η κυρία που είναι όρθια σχολιάζει με τα χειρότερα λόγια τους μετανάστες, τους μαύρους, αυτούς τους ανθρώπους που και εργάζονται, πληρώνουν φόρους και ακούν ότι είναι φιλοξενούμενοι…-πρώτη φορά είδα φιλοξενούμενους να σκάβουν, να σκύβουν το κεφάλι, να σκεβρώνει η πλάτη τους- τέλος πάντων, στο ανέκδοτο τώρα, η κυρία εξακολουθεί να γκρινιάζει, να διαμαρτύρεται και να προσβάλλει το μαύρο. Ώσπου κάποια στιγμή…μπαίνει στο λεωφορείο ο ελεγκτής. Και ο μαύρος που όλη αυτήν την ώρα της σταύρωσης βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την κυρία αμίλητος, της παίρνει το εισιτήριο και... το τρώει! Εξαιρετικό; Φυσικά η κυρία μάταια προσπαθούσε να εξηγήσει στον ελεγκτή αυτό που είχε συμβεί για να μην πληρώσει το πρόστιμο. Στο λεωφορείο όλοι είχαν γίνει συνένοχοι υπέρ του μαύρου.

Τέλος δίκαιο, κι όλοι καλά, εκτός από την αθυρόστομη κυρία. Πράγματι στην Κυψέλη και στο κέντρο της Αθήνας βλέπω ανθρώπους από άλλες χώρες. Ωστόσο οι ίδιοι σίγουρα είναι πιο εύστοχοι όταν μπορούν να αφηγούνται τις εμπειρίες τους. Αναφέρομαι, για παράδειγμα, στον ΚΑΡΑΦΙΛ ΣΕΝΑ, Αλβανό ηθοποιό και πρωταγωνιστή στην ταινία Το βουνό μπροστά , που στο παρελθόν είχε δηλώσει: ‘‘Ζω στα Εξάρχεια, το πρωί δουλεύω σερβιτόρος, το βράδυ παίζω στο θέατρο. Πληρώνω φόρους, τα παιδιά μου πάνε σε ελληνικό σχολείο και νομίζω ότι είναι άδικο να μη μπορώ να διεκδικήσω ένα βραβείο επειδή δεν έχω ελληνική υπηκοότητα’’. Συγκεκριμένα, στη LIFO στις 16.10.2008 είχε γραφτεί ότι ο Αλβανός ηθοποιός είναι 15 χρόνια στην Αθήνα και δεν έχει δικαίωμα να διεκδικήσει το βραβείο ερμηνείας στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας Κινηματογράφου. Συνεπώς, η ανταποκρίτρια του ξένου τύπου μάλλον έχει αποξενωθεί από τα προβλήματα των ξένων στην Αθήνα, που όμως είναι προβλήματα της χώρας μας. Είναι ζητήματα που αφορούν στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ουσία της διαπολιτισμικότητας. Ας το ξανασκεφτούμε.