Γιατί να σας δώσω το όνομά μου, δεν έχω καμία ευθύνη γι’ αυτήν τη δουλειά, δεν είμαι υποχρεωμένος να σας πω το όνομά μου, όταν αυτό συνέβη, εγώ δεν είχα συμμετοχή στο ελάχιστο, επειδή ξέρω τι γίνεται, και είμαι μεγαλύτερος από εσάς, δεν σας δίνω το όνομά μου, δε φοβάμαι καμία ευθύνη, κάνετε λάθος, σε αυτήν την περίπτωση, δεν έχω ευθύνη και τελείωσε, η δουλειά απορροφά τον άνθρωπο, δεν τον απασχολεί περαιτέρω, δεν έχει όνομα να δηλώσει, δεν επιθυμεί διαπροσωπική επαφή, όλα συμβαίνουν σε τρίτο πρόσωπο και υπαλληλικά, μας φορούν κουκούλα, βεβαίως αυτό το τρίτο πρόσωπο απουσιάζει, κάτω απ’ το πάπλωμα εξουσιάζουν συγχρόνως, σκέψη και θρόνος, τρυπούν τα αυτιά μας, δεν κοιμάμαι, ελπίζω, σε αυτόν που δεν υπάρχει χωρίς το όνομά του, σε αυτόν που για λόγους κυριότητας δεν αποφεύγει τη λύση, δεν υπεκφεύγει, αλλά έχει μόνο το όνομά του, είναι το δόσιμο του ονόματος πολιτική πράξη, είναι ανάληψη ευθύνης, να αδειάζεις το εσωτερικό σου στον άλλον, να ανοίγεις λογαριασμό στο στόμα σου, δεν ξέρω, δεν σκέφτονται όλοι με τον ίδιο τρόπο, δεν σκέφτονται όλοι μάλλον, και όταν τυχαίνει και τους γνωρίζεις, είναι η σκέψη το ετοιμοπαράδοτο, δεν έχει άλλο, αυτά είναι τα τετραγωνικά του διαμερίσματος, δεν αλλάζουν, από στιγμή σε στιγμή, οι συντεταγμένες, οι συμμετρίες, οι χάρτες, υπάρχουν κανόνες, όροι που προσδιορίζουν το ένα ή το άλλο, αυτό που κάνει μια σκέψη είναι να απορροφά την πόλη μέσα της, είμαστε η πόλη, μέσα στην οποία ζούμε, το αλλόκοτο και το αλαλάζον του κέντρου, γινόμαστε οι πόλεις που επισκεπτόμαστε, οι πόλεις μέσα στις οποίες αδειάζουμε μάτια, πετάμε ενδόμυχα σφαίρες, βγάζουμε γλώσσα, δενόμαστε με όνειρα και επανερχόμαστε στα όνειρα, ας μας λείπουν αυτά που μας λείπουν και στην καθημερινότητα, τα όνειρα της απώλειας πραγματοποιούν το δικό τους σφαιρικό διάλογο, επιφορτίζουν το σώμα, για να επανέλθει, από το άλλο στο αυτό, γίνονται τα καλώδιά του καταγής, ένας μακρύς ομφάλιος λώρος με το κράτος και τα μαζικά μέσα, ένας δρόμος που χύνεται μέσα μας, ευεργέτης αν και ξένος, αφήνει έναν ήχο, ένα σκούντημα, και τανάπαλι, τι άλλο είναι η Αθήνα παρά μια πόλη με ένταση, δημόσιους χώρους προς αναζήτηση ή αμφισβήτηση, όχι δεν δίνει το όνομά του, με αμφισβητεί καταπρόσωπο, δεν είναι κάτοικος δημοσίου, δεν γνωρίζει από πόλη ούτε από ανοιχτό χώρο, οι φράσεις είναι συγκεκριμένα προσωπεία, δηλώνονται όσα πρέπει και σε όσους ξέρει, δεν υπάρχει τίποτε το επιτακτικό, το αναγκαίο να, αυτό που δεν είχε φανταστεί, και όμως τα σώματά μας, αυτό αποδεικνύουν, ότι οι πόλεις είναι συναντήσεις, αυτό που δε συσχετίζεται με το χθες, το υβριδικό που δικαιώνει την ύπαρξη, είναι η σκηνή, το φως, το ενδεχόμενο, το δοχείο που σφύζει από βροχή, το μπαλκόνι που στάζει στο πεζοδρόμιο, η υπενθύμιση όταν κινείσαι, ότι επάνω ζουν, κοιμούνται και τρώνε άνθρωποι, είναι ο χρόνος τώρα, που επαναλαμβάνεται, όπως επαναλαμβάνεις το όνομά σου σε κάθε δημόσια υπηρεσία, εκεί αλλιώς δεν γίνεται, διαφορετικά δεν εξυπηρετείσαι, το ζήτημα λοιπόν είναι αυτό, αυτό είναι, το θέμα του μέσα-έξω, πόσο αποδέχεσαι να υπηρετείς και να γεμίζει το εσωτερικό, πόσο δέχεσαι να εξυπηρετείσαι και να αδειάζει το εσωτερικό, η ευθύνη υπάρχει ούτως ή άλλως, το συμβόλαιο διεγείρει το χρόνο μέσα σου, βρίσκει την τρύπα και διέρχεται, είναι η ορισμένη ευθύνη που σε γειώνει με τον κόσμο, για να τον ρουφάς, να μην τον αναφέρεις στις προτάσεις, μικρός ο πρίγκιπας μιλά και βλέπει τον κόσμο από κάτω, μεγάλος ο πρίγκιπας μιλά και διαβλέπει τον κόσμο μέσα του, δεν είμαστε εμείς και ο κόσμος, είμαστε εμείς στον κόσμο, ονόματα, φωνές στον άνεμο, και δημοσιοποιούμε αυτήν την ιστορία μας στο χρόνο, το όνομά μας, αυτό σημαίνει ζω στην πόλη, είμαι άνθρωπος, αναλαμβάνω τη διαφορά της μέρας.
Posts
