Αντί ενός αντίου

Κι έμοιαζε η θάλασσα με σέπια
Την ώρα που ο ήλιος σάλευε
Στα σύννεφα πάνω αργά
Δεν είχα έκτοτε άλλο να πω
Εκείνο το δέντρο έβλεπα
Και το δέντρο με κοίταζε
Ακόμη και αν κλαις
Θα κολυμπάς κοντά
Ήταν σαν να μου έγνεφε
Ένα σύνθημα άνευ θυμού
Μη μένετε στα μετόπισθεν
Παθητικά από αδυναμία
Τα σύννεφα ξαναέδιναν μαζί
Με τα αποστάγματα του ήλιου
Στα κύματα
Ανάμεσα άναρχα
Υπήρχα
Ρίχνοντας δαχτυλίδι με το στόμα
Στο αλμυρό νερό
Εκεί τουλάχιστον
Κερδιζόταν η μάχη με το αίσθημα
Αντί ενός αντίου
Γράφονταν εντυπώσεις ώστε
Η φωνή στον τόπο του άλλου
Να σφυρίζει όμοια με το δέντρο
Ενώ μόνο στέκει