Το ρολόι λέει 17:55. Ήδη, η μέρα έχει μικρύνει αισθητά και περιμένουμε να ανοίξουν τα περίπτερα της έκθεσης βιβλίου στο Ζάππειο. Η έκθεση, στην οποία βρίσκετε βιβλία από διάφορους εκδοτικούς οίκους, όπως από το ‘‘Στοχαστή’’, το ‘‘Μελάνι’’ και το ‘‘Ροδακιό’’, πρόκειται να διαρκέσει έως τις 27.09.09. Κι όπως τριγυρίζουμε, λοιπόν, βλέπουμε από μακριά ένα παγκάκι ελεύθερο. Σκεφτόμαστε να μη στεκόμαστε άλλο και πάμε να καθίσουμε στο μικρό θησαυρό, στο παγκάκι, μέχρι να σηκωθούν τα πρώτα νάιλον από τα βιβλία. Φτάνοντας, όμως, κοντά, διαπιστώνουμε ότι το παγκάκι, και το διπλανό του επίσης, φέρει υπογραφή! Δεν είναι ένα οποιοδήποτε, ύποπτα χαραγμένο παγκάκι, καφετί και ίδιο με όλα τα άλλα, που φέρουν αυτά τα μηνύματα αιώνιας λατρείας και τρέλας, του τύπου Α+ Κ=F.F.E = friends for ever.Εδώ, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Διότι, είναι άλλο πράγμα να θρονιάζεσαι σε ένα ανώνυμο παγκάκι και άλλο να ξέρεις ότι πρόκειται για ένα παγκάκι-δωρεά της Νίκης Γουλανδρή. Για σένα, ανώνυμε περιπατητή, που θέλησες να ξαποστάσεις. Η Νίκη είναι εδώ. Και μαζί της, είναι εδώ το άυλο και αίολο, -δηλαδή του ανέμου-, μήνυμα ότι όλα έχουν ένα όνομα: της αγοράς και της πολιτικής. Μπορείς να χαράξεις ένα παγκάκι, αλλά δεν θα βιδώσεις ποτέ επιγραφή σε αυτό. Καλό είναι να ξέρουμε τα όρια των δυνατοτήτων… Οπότε, μάθε: αντί του μηνύματος F.F.E = friends for ever, πλέον επικρατεί το άλλο: 1+1=1, όπου 1=πολιτική, οικονομία, αγορά.
Στο εξής, λοιπόν, καθώς δεν είναι δυνατόν να πράξουμε αλλιώς, αν δεν περιμένουμε από το δήμο Αθηναίων να διενεργεί τα απαραίτητα για την αντικατάσταση ή την κατασκευή χρηστικών αντικειμένων του αστικού δημόσιου χώρου, θα πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά το ενδεχόμενο, στο μέλλον, να έχουμε παγκάκια με υπογραφές: κόκα κόλα, αντίντας, ρεξόνα κ.λπ., ώστε καθένας να κάθεται ανάλογα με τη μάρκα της προτίμησής του. Ίσως να βαδίζουμε προς το τέλος των χαραγμένων αντικειμένων και να μην το ξέρουμε. Ίσως να βαδίζουμε προς την αρχή των περιχαρακωμένων χώρων και να το νιώθουμε.
–Α, πού κάθεσαι; Στην ρεξόνα; Εγώ κάθησα πάλι στην κόκα κόλα για να έχω έκπτωση.
Με τα νέα παγκάκια αγοραστικής δύναμης και φαντασίας, οι όρθιοι μπορούν να στέκονται για ώρες γύρω από το παγκάκι της αγαπημένης εταιρίας τους, προκειμένου να λάβουν το κουπόνι της έκπτωσης από τον αρμόδιο, ουρανοκατέβατο, μπλε υπάλληλο. Δεν θα χρειάζεται να κάθονται όπου βρουν, επειδή μπροστά στο κέρδος, τι είναι μια μισάωρη καθυστέρηση γύρω από ένα απόρθητο παγκάκι; Και κατ’ αυτόν τον τρόπο, οι εταιρίες δεν θα κάνουν διαφημιστικά έξοδα, δαπανώντας υπέρογκα ποσά, αλλά θα χρησιμοποιούν τους όρθιους πιστούς για την προβολή τους. Και επιπλέον, οι όρθιοι θα διαπιστώσουν ένα καλό: ότι, δηλαδή, μπορούν να είναι όρθιοι και, τότε, θα αρχίσουν να ξαναπηγαίνουν στην εκκλησία. Θα γίνουν θεοσεβείς και θα προσεύχονται εις τον Κύριο να τους δώσει κι άλλα κουπόνια για να ψωνίσουν και να τρέχουν σαν τα άλογα. Και μέσα σε όλα αυτά, ενώ διάχυτο θα είναι το αίσθημα της φιλανθρωπίας, το παγκάκι-δωρεά της Νίκης Γουλανδρή θα έχει την τιμητική του. Διότι, καμία lila pause δεν θα μπορεί να το συναγωνιστεί, επειδή λίγα είναι τα υπαρκτά, ταλαντούχα πρόσωπα με πιθανότητες να διεκδικούν, έστω και με φημολογία, υπουργεία και, παράλληλα, να καταγράφονται, με ονοματεπώνυμο, και σε παγκάκια.
Κι όμως, προτιμώ εκείνα τα ξεβαμμένα, χαραγμένα παγκάκια… είναι και cult και τέλεια για ένα saltibago…
Posts
No comments:
Post a Comment