«Η σταδιακή έκπτωση του επιπέδου συνείδησης»

Οι μεγάλοι ζητούν εξηγήσεις. Γιατί, ακούς συχνά. Τι ήθελες να δείξεις με αυτό, είναι μια ερώτηση που χρησιμοποιείται συχνά. Πέρα, όμως, από τον τρόπο απορητικής χρήσης, της γλώσσας, αναπτύσσονται η κινηματική και η δυναμική της γλώσσας, στη βάση των οποίων τα άτομα, αυτού του εξατομικευμένου πολιτισμού, δικτυώνονται και συνενώνονται στο σήμερα. Το συμβάν-το τετελεσμένο- καθίσταται χρονικά παρόν από τα μέλη της ομάδας, που συμμετοχικά το παρατήρησαν, το γνωρίζουν και είχαν ρόλο σε αυτό, ενίοτε από διαφορετικές θέσεις. Στη συνέχεια, για το ίδιο το συμβάν μαθαίνουν και άλλοι, όσοι δεν παραβρεθήκαμε εκεί.

Σαφώς και οι ομάδες εξελίσσονται σε άλλοτε υγιείς και άλλοτε νοσηρές αναλόγως του ρόλου τους στα πράγματα. Όσον αφορά στη δεύτερη κατηγορία, οι νοσηροί ανελεύθεροι, τα ελεύθερα «πρεζάκια» της εξουσίας γίνονται όλοι οι μπάτσοι αυτής της περιττής αλλά αποτελειωτικής φυσικά κλωτσιάς στο κεφάλι, που κατέγραψε το βίντεο από τη χθεσινή διαδήλωση και είναι απίστευτο- όμως αληθινό- να βλέπουμε. Για να μην έχει άλλα μετρητά πια αυτό το ταμείο της δημόσιας συζήτησης, για μία ακόμη φορά, πέρα από τα ασφαλώς δολοφονικά νέα. Σε μια οδό κακοπαθημένη και παθολογική, στην Πανεπιστημίου, την Τετάρτη 11 Μαΐου 2011, ένας συνομήλικος δέχεται την επίθεση της εξουσίας, ακριβώς επειδή οι αστυνομικοί είναι ελλιπείς, ανεπαρκείς, υποτελείς. Όταν χθες συγκεκριμένα τους χρειαζόταν η ληστεμένη γυναίκα- στην Αιόλου, στο ύψος λίγο μετά τις εκδόσεις Πόλις-, έξι και κάτι το απόγευμα, οι αστυνομικοί φυσικά δεν ήταν εκεί. Αστυνομικούς των ΜΑΤ αντιθέτως, είδα πολλούς μαζί, στη Στουρνάρη, και μάλιστα κάποιοι έβγαιναν από λευκό ΙΧ χωρίς πινακίδες. Αλήθεια, είναι παράνομοι και κυκλοφορούν σε τετράδες με αμάξι χωρίς πινακίδες;

Στην ηλεκτρονική έκδοση της σημερινής Ελευθεροτυπίας, το διμερές ενυπόγραφο κείμενο, -της Σέβης Δ. από τη μια και των Γιάννη Βιδάλη και Κατερίνας Σοφιανού, μέλη της Συνέλευσης αντίστασης και αλληλεγγύης Κυψέλης/Πατησίων, από την άλλη-, με τίτλο «Μαρτυρίες για τον τραυματισμό του Γιάννη», σχετικά με τον τραυματισμό του 31χρονου από τα ΜΑΤ, κατά τη διάρκεια της χθεσινής διαδήλωσης, αποτυπώνει, με λέξεις, τη φρικαλεότητα που παριστάνεται και στο βίντεο. Ο Γιάννης, από το πανό του Πάρκου Κύπρου και Πατησίων, δε μπορεί να τρέξει, πονάει το αυτί του. Η Σέβη Δ. του ξεπλένει το ματωμένο κεφάλι, σε ένα φαρμακείο στην Αμερικής. Αργότερα, για το τραύμα, ψηλά στο κεφάλι, οι γιατροί –σύμφωνα πάλι με δημοσίευση της Ελευθεροτυπίας- θα αποφανθούν για μια «σταδιακή έκπτωση του επιπέδου συνείδησης»… και στο Γενικό Νίκαιας, οι γιατροί δηλώνουν εξοργισμένοι. Ανοιχτά κεφάλια, επιχείρηση τα «άμυαλα ρεμάλια», χορηγός το κράτος. Όπως και ο Πάγκαλος δήλωσε, αυτοί δεν κάνουν για αστυνομικοί. Προθανάτια κατάσταση για έναν συνομήλικο που επέλεξε στην απεργιακή πορεία της 11ης Μαΐου ένα αντι-συναινετικό μπλοκ, και βρέθηκε στόχος της Ελληνικής Αστυνομίας. Ποτέ άλλοτε το διακύβευμα της ανθρώπινης ζωής δεν ήταν τόσο ευτελούς αξίας, στο κέντρο της Αθήνας.

Και συνεπώς, επίκαιρα όσο ποτέ καθίστανται τα σχέδια Του Μικρού Πρίγκηπα – Α. Ντε Σαιντ Εξυπερύ, εκδ. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1987-. Το φίδι βόας που χωνεύει έναν ελέφαντα, ζωγραφισμένο ως το εσωτερικό ενός καπέλου με το φίδι, να χωνεύει τον ελέφαντα, έχει σχεδιαστεί ειδικά για τη νοημοσύνη ενηλίκων, ώστε να αντιληφθούν και να καταλάβουν ένα παιδί που θέλει και προσφέρει τη ζωγραφιά του. Είναι ένα σχέδιο για τη νοημοσύνη των μεγάλων. Αποκαΐδι αυτής της κυριολεκτικής νοημοσύνης, των μεγάλων, είναι πλέον μια νέα νοημοσύνη, εν ονόματι «συναδελφική» δυστυχώς, όπου οι δικηγόροι καταλαβαίνουν αλλά και εκτιμούν δικηγόρους, οι γιατροί τους γιατρούς και πάει λέγοντας. Διότι, για να καταλάβεις, πρέπει και να εκτιμήσεις. Στο νέο περιβάλλον της συναδελφικά νοημένης επικαιρότητας, οι μπάτσοι συσπειρώνονται, για να κλωτσήσουν, και μετά να συζητήσουν ποιος κλωτσούσε δυνατότερα. Καθώς, και από τα παραμύθια ακόμη, τους ήταν αγαπητός ο δυνατός άρχοντας –των δαχτυλιδιών, με χαίτη και χειροπέδες- αντί του μικρού πρίγκιπα, της συναισθηματικής νοημοσύνης και της έλλογης συνείδησης, που προσφέρει τη φωνή του στην ομάδα της διαδήλωσης. Εγώ δεν έζησα αυτό το περιστατικό από κοντά, η σκέψη και μόνο όμως γι’ αυτό, άλλαξε το ρου της μέρας και ίσως, τελικά, παρατηρώντας τον εαυτό σου σε αυτήν την πόλη, να σημαίνει έναν αργόσυρτο τρόπο, να περιμένεις το θάνατό σου, χωρίς να τον βλέπεις.

* στη φωτογραφία: λεπτομέρεια από το Kubomuro του Gonzalo Rafael Saonz de Santa Maria Poullet, Spain, Visual Arts, 14th Biennale of Europe and the Mediterranean (ήμουν κι εγώ εκεί)