Θαλασσί

Θαλασσί

Δυο χνούδια τα μάτια της άνοιξης
Κλείνουν τα βλέφαρά τους ήρεμα
Αλμυρός κύκλος του καλοκαιριού
Η μυθολογία της ημέρας
Μιας πρώην συνηθισμένης μέρας
Όλα σαν πλέουν μιλούν θαλασσί
Μακρύς ο λαιμός που σαν του κύκνου
Για το βυθό του ονείρου ξανά
Με τη φωνή ταξιδεύει μαζί
Άντεξα πάλι να περιμένω
Την ώρα που θα γύριζα εδώ
Δυνάμεις πουλιών να ακροβατούν
Υπεράνω των ερωτημάτων
Τι με κρατά και από τι κρατιέμαι
Αντίκρυ στο πεζό φως του ίδιου
Ριχτά μαλλιά, ενστικτώδεις ρίζες
Άμμο και ψίθυρο έχουν νόμους
Ακουμπούν την ευθύνη σε ώμους
Ένας χρόνος ακόμη στο δέρμα
Μιλά μια ανάγκη χωρίς τέρμα
Θαλασσί κύματα αέρηδων
Με φέρνουν σε ανήλιους τόπους
Με κλοπιμαία σύννεφα λάμψης
Σε σπέρνουν τα περασμένα εδώ
Σε αυτόν το μυθολογημένο
Τόπο προτού σύντομα ξεραθούν
Οι λαμπερές γωνίες των ματιών
Στο δρόμο για το γκριζωπό κενό
Μέσα σε μια πυκνή πόλη
Όση ανασαίνει ένα μέσο
Μαζικής επαναφοράς κοιτώ
Χωρίς επιθυμία και μόνη
Προς εκείνο το ίδιο θαλασσί
Με και σε, μέσο και σημείο
Συγχρόνως εσύ κι εγώ ένα
Όνομα τρεις συλλαβές, Θαλασσί