Η απορία μιας γυναίκας από τη Βόρεια Ελλάδα.

«Αφού είμαι νόμιμη, γιατί δε με βοηθάει κανείς;»

Ρωτάει κάποιος, ρητορικά, πώς είναι δυνατόν να ψηφίζονται αντικοινωνικά μέτρα-μάστιγες για τον ελληνικό λαό και την ελληνική κοινωνία, έστω και με δεδηλωμένο «πόνο ψυχής». Διόλου περίεργο, να ψηφίζονται -άψυχα- μέτρα, όπως ακριβώς κάποιος από εμάς –διόλου άβολα, άρα πάρα πολύ βολικά- δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, τη μικροπολιτική ευθύνη της προσωπικής ζωής του. Διότι, για όλους υπάρχει έστω μία -εργοβόρα ας την ονομάσω-στιγμή· που απαιτεί έργο.

Σε επικοινωνία, από το Σάββατο, και έχοντας μάθει το χρονικό της κατάστασης, γράφω για την περίπτωση μιας γυναίκας. Επειδή και μία ώρα είναι πολύ, για μια γυναίκα με 85% αναπηρία, να ζει και να κοιμάται στο δρόμο. Επειδή πλέον είναι έξω, στο δρόμο, πολύ περισσότερο από μία ώρα, μαζί με τη δεκαοχτάχρονη κόρη της. Ήδη, από την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου το βράδυ, κοιμούνται κάτω από το διαμέρισμα, συνιδιοκτήτες του οποίου είναι αυτή η γυναίκα και ο πρώην άντρας της. Επειδή, δεν έχω τι να απαντήσω στην ερώτησή της: «Αφού είμαι νόμιμη, γιατί δε με βοηθάει κανείς;»

22 Οκτωβρίου, ημέρα Σάββατο, η ιστορία αυτής της 49χρονης γυναίκας μου γίνεται γνωστή. Πρέπει να γίνει κάτι. Καμιά φορά οι συμπτώσεις της ιστορίας και τα νούμερα, αγγίζουν προσωπικές φλέβες. Πόσο μάλλον όταν ένας άνθρωπος με καρκίνο ήδη που έχει υποστεί εγκεφαλικό, έχει κάνει επέμβαση ισχίου και επιπλέον, στη συνέχεια, -ως απόρροια της εγχείρησης- χωρίζει, βιώνει μια ζωή τεταμένη, απίστευτη και όμως αληθινή. Είμαστε υπό του μηδενός.

Είναι μια γυναίκα με δύναμη και γι’ αυτό περιμένει, από τους αρμόδιους, τη δικαίωση. Ο πρώην άντρας της, της στερεί το δικαίωμα της συνιδιοκτησίας, με το να μην εμφανίζεται στο διαμέρισμα. Η νέα κρίσιμη ημερομηνία, για την επικείμενη συνάντηση με το δικαστή ημέρας, είναι η 4η Νοεμβρίου. Μέχρι τότε, μαζί με την κόρη της θα είναι στο δρόμο, κάτω από το σπίτι τους, περιμένοντας να μπουν μέσα. Το παράπονό της, είναι δικαιολογημένο: «Αφού είμαι νόμιμη, γιατί δε με βοηθάει κανείς;»… Διότι, η ειρωνεία της «τύχης και της ζωής», είναι ότι η πόρτα του διαμερίσματος, το οποίο έχει από κοινού με τον πρώην σύζυγο, είναι θωρακισμένη. Και για να σπάσει, χρειάζονται κόψιμο με τροχό και ώρες δουλειάς. Κατά συνέπεια, οι κλειδαράδες δεν αναλαμβάνουν, χωρίς αστυνομική παρουσία. Οι αστυνομικοί της περιοχής, από την άλλη, της είπαν να απευθυνθεί στα δικαστήρια. Από την πλευρά της πολιτείας, έρχεται η απάντηση πως δεν μπορεί να υπογραφεί χαρτί για κάτι νόμιμο. Είναι νόμιμο, και δεν θα κριθεί ως αδίκημα, να ρημάξει την πόρτα του ακινήτου, στο οποίο είναι συνιδιοκτήτρια. Πώς να σπάσει την πόρτα, όμως, ένας άνθρωπος με αναπηρία 85%; Είναι δυνατόν;

Ακόμη και στην κρίση του παραλόγου, όπου τα λόγια εκφέρονται μεγάλα, οι σωματικές δυνατότητες είναι αυτές που είναι. Αυτές που είναι και χειρότερες, είναι και οι παροχές της πολιτείας. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, προς στιγμή, παροχές δεν υπάρχουν. Καθώς, για το ακίνητο, το οποίο μοιράζεται ως συνιδιοκτήτρια με τον πρώην άντρα της, -αλλά δεν μπορεί να μπει, τη στιγμή που ο ίδιος δεν παρουσιάζεται, για να ανοίξει-, της έκοψαν το αναπηρικό επίδομα των…312 ευρώ. Και μόλις έρθει το εκκαθαριστικό-που δεν έχει έρθει-, θα πρέπει να ξανακάνει τα χαρτιά της για να πάρει το επίδομα, όταν το πάρει. Επιπλέον, δεν έχει άλλη ασφάλιση, εφόσον από τότε που η «Ασπίς Πρόνοια» έκλεισε, το 2009, δεν μπορεί να επωφεληθεί του συμβολαίου ζωής της.

… Μέχρι τις 4 Νοεμβρίου, λοιπόν, αυτή η γυναίκα με την κόρη της θα είναι στο δρόμο; Η δική μου απορία.