LOVE, LOVE, LOVE… Μας αφορά αυτό το κύμα.

«Η μπουρζουαζία δεν έχει άλλη ηδονή από το να τις καταστρέφει όλες», ήταν ένα από τα συνθήματα του Μάη του ’68. Τα παιδιά των λουλουδιών και του χίπικου πολιτισμού, με πρόταγμα την αγάπη, προτιμούν την ηδονή και πολεμούν τη μπουρζουαζία. Οργώνουν τον κόσμο, αφήνουν το αποτύπωμά τους μέχρι τη Χίπι στρητ της Κατμαντού και βιώνουν την παντοδυναμία της νεότητας στο πετσί τους μετά μουσικής, με κύριο σύνθημα το περίφημο των Μπητλς, ότι «το μόνο που χρειάζεσαι είναι αγάπη».

Αυτό το όνομα, που διεθνοποιήθηκε ως «λαβ», λοιπόν, έγινε αναγνωρίσιμο ως το άλλο κάτοπτρο του συγκοινωνούντος χρόνου ή παραμορφώθηκε ως το κοκτέιλ των αγορών και των νεόπλουτων σαλονιών, μετά το Μάη του ’68 μέχρι τα τελευταία χρόνια. Και επιλέγεται εύστοχα από τον Βρετανό συγγραφέα Mike Bartlett, για να καταδειχτεί μεθοδευμένα, εν τέλει, πόσο τα δεσμά του σύγχρονου αστικού τρόπου διαβίωσης δεν θυμίζουν σε τίποτε εκείνο –το ιστορικό- πρόταγμα της αγάπης ως επιβίωση. Ως εκ τούτου, η αγάπη πλέον γίνεται ειρωνεία, νοσταλγία, απώλεια αλλά και ανάγκη. Παλιότερα, αρκούσε ως απλή επιθυμία, φυσική απάντηση κόντρα στο κατεστημένο του πλαισίου. Πλέον, η έννοια της αγάπης είναι εμπορεύσιμη. Ποπ σωματείο.

Το έργο Love love love Mike Bartlett βραβεύτηκε ως το «καλύτερο νέο έργο της χρονιάς 2011» στα THEATRE AWARDS UK. Εντάχθηκε στις φετινές παραστάσεις του Θεάτρου Τέχνης-επί της Φρυνίχου- σε σκηνοθεσία της Μαριάννας Κάλμπαρη. Στο έργο, το ρόλο της αφήγησης πληροί ο περφόρμερ, ο οποίος και τοποθετεί την έναρξη της ιστορίας στο καλοκαίρι της αγάπης του ’67. Στις 25 Ιουνίου, το ζευγάρι της ιστορίας, ο Κεν και η Σάντρα γνωρίζονται με το όνειρο να δημιουργήσουν έναν άλλο κόσμο. Θα δημιουργήσουν οικογένεια. Η πορεία, ωστόσο, της ζωής τους, με έτη-σταθμούς το 1990 και το 2011 αντίστοιχα, θα τους δείξει ότι τα πράγματα προέκυψαν αναπάντεχα και εκτός σχεδίου, εντελώς ισοπεδωτικά σε σχέση με αυτό που υπήρχε στο μυαλό τους. Ώστε, η παράσταση δίνει την αφορμή να εξεταστεί αυτός ο χαμένος χρόνος, στη διάρκεια του οποίου προκύπτει ο προβληματισμός, αν και γιατί τα πρότυπα μετασχηματίστηκαν, οι σχέσεις ανατράπηκαν και οι πολιτικές εξανεμίστηκαν, παραχωρώντας τη θέση τους σε έναν κενό υπερκαταναλωτισμό.

Όσον αφορά την ελληνική περίπτωση, από τη γενιά του Πολυτεχνείου εισήλθαμε στην Ελλάδα των δανείων, όπου μέχρι τώρα οι μεγαλύτεροι βοηθούν τους μικρότερους και οι γονείς τα παιδιά. Ας μη συγχέονται, όμως, οι πραγματικότητες και οι κλίμακες. Ας αναλογιστούμε ότι, μπορεί η βάση της πυραμίδας διεθνώς –ως πολυπληθέστερη- να απαρτίζεται από νέους, ενώ πλησιάζοντας προς την κορυφή οι υπερήλικες παίρνουν θέση, αλλά στην Ελλάδα παρατηρείται το ακριβώς αντίθετο. Εφόσον, λοιπόν, οι πολυπληθέστεροι στην Ελλάδα είναι οι υπερήλικες, εξηγείται εν μέρει γιατί στηρίζουν τους νεότερους.  

Ας γυρίσουμε στο έργο. Για το «Λαβ, Λαβ, Λαβ», η Κάλμπαρη δημιουργεί ένα μοντέρνο σκηνικό, συμβατό με την ατμόσφαιρα του έργου, που είναι ποπ και με έμβλημα τη ντισκομπάλα. Σύντομα, τα ροζ μπαλόνια επί σκηνής θα υπερκεραστούν από τα αμέτρητα λευκά ποτηράκια του πάρτυ, ως τα απόνερα του παρελθόντος. Το πάρτυ τελείωσε, έμεινε η ακαταστασία. Αυτό, βέβαια, έχει εκληφθεί ως δεδομένο, και μέσα από τις διασυνδέσεις με τη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα. Κατά συνέπεια, η σκηνοθεσία δεν είναι παράταιρη, σε σχέση με το έργο. Κάθε άλλο. Είναι, όμως, εύκολη. Όπως και να τεθεί, είναι εύκολο να πάρεις τα ποτηράκια του σπιτιού σου, έναν καναπέ να τον πηγαινοφέρνεις και μερικά ρούχα, να αλλάζουν οι ηθοποιοί και να μη βαριούνται και οι θεατές. Είναι εύκολο να υπάρχει απλώς το δάπεδο αντί να αξιοποιηθεί η επιφάνεια αφαιρετικά, παραμερίζοντας τη βουή και το μονοδιάστατο της καθημερινότητας. Διαφορετικά, αν η τομή είναι στη βουή, η τούρτα πρέπει να είναι τούρτα.

Προσωπικά, πιστεύω πως το έργο θα ήταν πιο δυνατό αν λαμβανόταν υπόψη η έννοια της αφαίρεσης με δεδομένο το πετυχημένο αστραφτερό πλαίσιο της ντίσκο, σαν το τριχωτό μιας περούκας που φορέθηκε και ακόμη ανεμίζει, επειδή πάντα οι ανθρώπινες ζωές θα τρέφονται και από τα είδωλα. Φαντάζομαι τη σκηνή ως επιφάνεια, χωρίς τα μπιχλιμπίδια με βασική εικόνα την εξέλιξη της θεατρικής γλώσσας. Την υπολογίζω ως πλάνο συνθημάτων του Μάη του ’68 γραμμένα εναλλάξ με λευκή και ροζ κιμωλία. Ώστε, ενώ οι ηθοποιοί δρουν, όπως το έργο εξελίσσεται, τα απομεινάρια του Λόγου-οι λέξεις της πολιτικής- σβήνονται για να μείνει το απαστράπτον πλαίσιο χωρίς περιεχόμενο. Αυτή η προσέγγιση θα είχε, βέβαια, και άλλο χειρισμό του λόγου. Όμως, ευτυχώς που το Τέχνης δεν είναι Εθνικό, με εξώστες και βάθος, να απογυμνώνει τους ηθοποιούς από τις αδυναμίες και τα ρούχα τους.

Μπάρτλετ Μάικ

2012-2013

ΦΡΥΝΙΧΟΥ 14, Πλάκα

Σύγχρονο Ρεπερτόριο

Μετάφραση : Κάλμπαρη Μαριάννα

Σκηνοθεσία : Κάλμπαρη Μαριάννα

Σκηνικά : Ζαμάνης Κωνσταντίνος

Κοστούμια : Ζαμάνης Κωνσταντίνος

Φωτισμοί : Βλασσόπουλος Νίκος

Μουσική επιμέλεια : Σορώτος Γιάννης

Διανομή

(με σειρά εμφάνισης)
Περφόρμερ/Χένρυ: Nέστωρ Κοψιδάς
Κέννεθ: Διαμαντής Καραναστάσης
Σάντρα: Άννα Κουτσαφτίκη
Τζέημι: Κώστας Σιλβέστρος
Ρόζι: Ειρήνη Στρατηγοπούλου,

Βίντεο: Διαμαντής Καραναστάσης
Βοηθός σκηνοθέτη: Ηλίας Λάτσης

από Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012
έως Κυριακή 17 Μαρτίου 2013

ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ

Παρασκευή, ώρα 21.15
Σάββατο, ώρα 18.15 (απόγ.) και 21.15
Κυριακή, ώρα 20.00