Σύνταγμα και Ευρωπαϊκή συνείδηση

Βγήκε, από την κυβέρνηση του Μπερλουσκόνι, φιρμάνι: «επιτρέπεται το σεξ στα κελιά της φυλακής»…Προφανώς ο Μπερλουσκόνι δεν τρέφει καμία εμπιστοσύνη πλέον στους δικηγόρους του. Είναι ένα από τα ανέκδοτα, που φιλοξενούνται σε ένα δημοσίευμα, στο εβδομαδιαίο έντυπο “L’ espresso” της 2ας Ιουνίου. Ενώ στη γειτονική μας χώρα, ετοιμάζονται να δηλώσουν «όχι» στην ιδιωτικοποίηση του νερού, αλλά και γενικότερα στα κακώς κείμενα της πολιτικής, ερχόμαστε να διαπιστώσουμε την κοινή συνιστώσα των προβλημάτων στην Ευρώπη. Σε μικρή κλίμακα, ακόμη και στην πλατεία Συντάγματος, το πρόβλημα, που εντοπίζεται, αφορά στη νοοτροπία μας. Παράδειγμα; Πάνω από τα σκαλιά, στην πλατεία Συντάγματος, το σουβλάκι έχει 1,5 €, αλλά κάτω από τα σκαλιά, στην πλατεία τριγύρω, έχει 1€. Γιατί δηλαδή αν φοράς πορτοκαλί μπλούζα, χρεώνεις 50 λεπτά το σουβλάκι περισσότερο; Γιατί στη Σικελία ο espresso έχει 80 λεπτά –από 70 που είχε- και σε εμάς έχει 3 €; Δεν υπάρχει απάντηση, καθώς δεν ισχύει παρά η λογική του συμφέροντος. Το παράλογο. Γι’ αυτό πάω, χτες βράδυ, κι εγώ, μετά το …ρεπορτάζ, στον κύριο με την πορτοκαλί μπλούζα και λέω: «συγνώμη, μου δίνετε επιπλέον ένα ευρώ». Δεν δίνω εξηγήσεις, παρόλα αυτά -και πρόθυμα μάλιστα- ο κύριος μου το δίνει. Δεν είναι το ένα ευρώ, είναι το άδικο και η επιπολαιότητα. Δυστυχώς, οι καταστάσεις απαιτούν από τους πολίτες ενίοτε να γινόμαστε ελεγκτές. Όπως στο Ε22, που ήμουν ψηλά χτες, και έβλεπα έκπληκτα μάτια οδηγών, να μας χαζεύουν από κάτω. Επιτέλους-για να λέμε και τα καλά- το διπλό και ανοιχτό επάνω Ε22 σε κάνει να το χαζεύεις. Live your summer days in E22. Η ταμπέλα μας έγραφε ΥΝΝ 9947. Όλα καλά. Μέχρι που άρχισαν κάποιοι να πετούν κορόμηλα. Ένα έπεσε και σε ένα μηχανάκι στα αριστερά μας. Ο μικρός γιος του οδηγού προκαλούσε τον άλλο μικρό δράστη να κατέβει κάτω. Φυσικά δεν κατέβαινε. Για να «του δείξει» ο άλλος, ο θιγμένος. Ο οδηγός μπαμπάς επιταχύνει και λέει στον οδηγό του Ε22 τι και πώς. Ακούγεται ανακοίνωση, του οδηγού, να κατέβουν κάτω αυτοί που ρίχνουν κορόμηλα. Χωρίς αποτέλεσμα η ανακοίνωση. Λήγει εκεί το θέμα. Και ενώ αργότερα μας πιάνουν οι πρώτες ψιχάλες, και αυτόματα ανοίγει το κάλυμμα της οροφής, στο νου μου έρχεται το έργο του Σικελού Leonardo Sciascia, “Il giorno de la civetta”- Adelphi edizioni, Milano 2011 («Η ημέρα της κουκουβάγιας»)-. Διόλου τυχαία, καθώς η ιστορία αρχίζει με ένα έγκλημα σε λεωφορείο και ο ανθυπασπιστής της αστυνομίας ζητά εξηγήσεις από τον οδηγό, του λεωφορείου, ο οποίος δηλώνει ότι πληρώνεται για να οδηγεί. Οι ρίψεις κορόμηλων –από τζάμπα μάγκες- δεν δείχνουν παρά το ίδιο πρόβλημα: τη νοοτροπία μας, στο είδωλο της οποίας αντανακλώνται οι κοιμισμένες συνειδήσεις.