Προτού "προαχθείς" για το έγκλημα, κοίτα μέσα σου.

Δίνεται η εντύπωση, ότι γράφοντας μια ιστορία, που αγαπάς, μοιραία τη σκοτώνεις. Και δεν επιθυμείς να σκοτώνεις αυτό που αγαπάς. Επιθυμείς να "θησαυρίζεις". Να φρουρείς το θησαυρό. Φρουρείς το θησαυρό, όταν η αίσθηση ζει ακόμη μέσα σου. Χωρίς λέξεις, χρώματα, αποστάσεις. Πολύχρωμος, σιωπηλός, εκστατικός. Aυτόν το θησαυρό για μένα, μόνο για μένα, αν έχω δικαίωμα να φυλάσσω, αναρωτιέμαι. Και καταλήγω πως δεν έχω. Αρκεί να μοιραστώ την ιστορία μου, με άλλους, για να καταλάβω, πόσο εφήμερα είναι όλα: εμπειρίες, δαγκωνιές, χαστούκια. Για να μην νομίζω ψευδώς ότι διαρκώς αυτό, που συμβαίνει, είναι ειδικό βίωμα. Οι σκέψεις μας επαναλαμβάνονται, για να απολαμβάνουμε, ως συνειδήσεις ειδικευμένες να μηρυκάζουν, τις καταστάσεις. Είμαστε μέσα στις καταστάσεις. Και οι σκέψεις καταδιώκουν αυτό που κάποτε θα επιδιώκαμε να προσπεράσουμε, με τη θέληση επικεντρωμένη στο επόμενο. Πλέον, η άρνηση της θέλησης, κοινώς αποκαλούμενη "μαγεία", έκκεντρη πορεία, καθίσταται η καθοδήγηση μέσα μας. Δεν μας οδηγούν τα μάτια, οδηγούμαστε από τα μάτια μέσα μας. Ειδικότερα, καθοδηγούμαστε από αυτά τα εσώτερα "πυρ" των άλλων, που ενσωματώθηκαν στην ήδη υπάρχουσα αφήγηση του σώματος. Του σώματος-ιστορίας, αλλά και του ασώματου χρόνου της αφήγησης. Χρειάζεται να απελευθερωθούμε από τα μάτια των άλλων μέσα μας. Να τα εξημερώσουμε, εμείς οι δέσμιοι των εντυπώσεων. Εξετάζοντας το μάτι της ιστορίας, αναδιατυπώνοντας το χρονικό, αποτυπώνοντας την αλήθεια της ιστορίας, ως κατασκεύασμα αποτελεσματικό, να μυεί περισσότερους στη γοητεία του αρχείου, στον ειρμό της επανάληψης, στο άπειρο της αίσθησης. Διότι η αποτυπωμένη αίσθηση, που κάποτε ήταν κάτι, αναδείχτηκε σε τίποτε, και υπέδειξε τον ένοχο για το έγκλημα. Προάγεται αυτός που "εγκληματεί", γράφει για τους άλλους, που έζησαν μέσα του, προχώρησαν μαζί του και τον "στεναχώρησαν", του στέρησαν χώρο από τις "επομενογραφίες", ενόσω ήταν καταδικασμένος να θυμάται. Να μηρυκάζει, γυμνός, μπροστά στην τελειότητα του τετελεσμένου, στην ασφάλεια του υπάρχοντος, στην αρτιότητα του τέλους. Ζεις για αυτές τις αξίες. Για τελειότητα, ασφάλεια, αρτιότητα. Ζεις για το αδύνατο. Μα πόσο νεκρός δεν θα ήσουν διαφορετικά. Ζωντανός νεκρός σε χίλια μέρη, με μάτια να σε αποχαιρετούν, άλλα να σε συναντούν ξανά, άλλα για πρώτη φορά, και πάλι να αλληλοσκοτωνόμαστε, εμείς οι δέσμιοι των εντυπώσεων. Στις φυλακές του τίποτα με τους θησαυρούς μέσα μας, λίγο προτού η αφήγηση αρχίσει και το μεγάλο ''ναι'' συμβεί. Αρχίζουμε να πεθαίνουμε μαζί. Με διακρίνεις, ανακαλύπτεις, παραπέμπεις στη δική σου ζωή. Είμαι μοναδική για σένα, είσαι μοναδικός για μένα. Ώσπου το τέλος μυρίζει σάρκα, κτηνωδία, ιδρώτα. Τρέχουμε στο μέλλον, στο ρόδινο θαλασσί σύννεφο, ενώ κυνηγά τον απόηχο του ηλιοβασιλέματος. Και φωνάζουμε, πόσο αγαπάμε, ο ένας τον άλλον, μόνο στα όνειρά μας. Γιατί τα όνειρα αφηγούμαστε, σιωπηλοί το πρωί, καθώς τα σώματα επιστρέφουν πάλι στο σπίτι, και ο ουρανός στη θέση του, απέναντι από τις ανάσες μας. Δεν έχεις να μου πεις τίποτε τότε. Όλα τα ιερά λόγια σβήνουν με την καύτρα ενός κοινόχρηστου τσιγάρου, που θα ήθελες να ανάψεις επάνω μου, γράφοντας ύστερα πόσο εκείνη την στιγμή έλιωνα στο σκοτάδι μαζί σου. Η έννοια της ευχής ενθυλακώνεται σε έναν ατελείωτο παρατατικό. Αν δεν μαθαίναμε για τη δύναμη της φαντασίας και της ευχής, δεν θα καταδιώκαμε αυτή τη μελαγχολική ασθένεια, που ακούει στο όνομα "φα-ντα-σί-ω-ση", για να μας βασιλεύει και να μας μετατρέπει σε όντα συλλαβίζοντα, της ίδιας της ανθρώπινης αδυναμίας. Αν δεν μαθαίναμε για τη δύναμη της ιστορίας, δεν θα καταδιώκαμε αυτή την ανιστόρητη πλευρά του εαυτού μας, για να ανιστορήσουμε και να παραδεχτούμε την ενοχή στη ζωή, στο χρόνο, στην αίσθηση. Ποιος προάγεται, εν τέλει, μπροστά στο ατελές και ατελέσφορο, στο μοιραίο και αγοραίο, στο κυνήγι του ίδιου που ζει και βασιλεύει, μασκαρεμένο ως "Το Άλλο", όπως κάθε παραπλανητικός βασιλιάς με περικεφαλαία, παρόλο που στην πραγματικότητα αυτός ο βασιλιάς από πάντα ήταν γυμνός...σκέτη αγάπη, σκέτο σώμα, σκέτη ατέλεια.