Η μελωδία της ελληνικής παραλίας…να την πιεις aspro πάτο

Φέτος, μόλις ο καύσωνας μου πρωτομίλησε, πήγα για μπάνιο στη Βάρκιζα. Ήταν στα γενέθλιά μου, 25 Ιουνίου. Μετά το κλασικό κολύμπι μισής ώρας, βαθιά σχετικά, κι ενώ διαπεραστικά λίγα –και λόγω εποχής- γκελ γονέων, «μην πας πιο μέσα», έκαναν μικροκύματα, βγαίνω για να αράξω στη στεριά. Και τι βλέπω; Μια πετσέτα βρίσκεται ακριβώς στον πόντο της δικής μου. Μην τσαντιστείς, η εσωτερική φωνή με εμψυχώνει. Θα μπορούσε και να καπνίζει, και ως δεξιόχειρας, όλος ο καπνός θα ερχόταν καταπάνω σου, προσθέτει. Πράγματι. Και πείθομαι να αντιμετωπίσω λιγότερο αρνητικά την εισβολέα, μια κυρία ξανθιάς κοπής και μέσης ηλικίας. Εμπρός επί το έργο. Βάζω αντηλιακό, παρατηρώ τριγύρω. Για δες, δυο Ιταλοί πίσω μιλούν χαμηλόφωνα. Αποκλείεται να είναι Σικελοί, ποντάρω. Και εκεί που –αν και στον πόντο- όλα είναι ήρεμα, αρχίζει το ματς. Κυρία-μικρός παίκτης, σημειώσατε 2. Δεν παίζουν στην παραλία με τη μπάλα, ακούς;.. Σιωπή ο άλλος. Θα φωνάξω την αστυνομία… χαμόγελο το παιδί, Και θα πας στην πατρίδα σου. Τους ωραίους τρόπους της πρωτευουσιάνας, ακολούθησαν οι ωραίοι τρόποι σύγχρονης κολύμβησης: με γυαλιά ηλίου leopard look και κίτρινα βατραχοπέδιλα μέσα στο νερό. Διότι, οι πρωτευουσιάνες ξέρουν. Είναι up-to-date και στην παραλία. Εν τω μεταξύ, μπορεί οι Ιταλοί να μην ήξεραν ελληνικά, αλλά το body language δεν κρύβεται. Όσο λοιπόν η σύγχρονη κυρία διεκδικούσε τίτλο τοποτηρητή, άμεσου ουρλιαχτού, εκείνοι, που έβλεπαν, κάτι θα σχολίαζαν. Γυρίζει οπότε και τους ρωτά: έχω άδικο; No, κουνάνε το κεφάλι, σε μια ένδειξη ότι δεν ξέρουν τη γλώσσα μας, io Italiano λέει ο ένας. E salvato,-σώθηκες-του απαντώ. Πόσο να αντέξει πια αυτή η εσωτερική φωνή. Αρχίζουμε μια ήρεμη κουβέντα, μου λένε οι άνθρωποι, ότι και στην Ιταλία, στην παραλία τα παιδάκια παίζουν μπάλα. Το αυτονόητο. Δεν προλαβαίνουμε να τελειώσουμε τη φράση, και με μια επιβολή, η βατραχοπεδιλού με ρωτά: τι είπε; Φυσικά και δεν της απάντησα. Δεν έδωσα σημασία, σαν να μην ρώτησε. Και τότε έκρινα ιδανική τη στιγμή, για να πιάσω απ’ την αρχή ένα από τα αγαπημένα μου βιβλία, Το Μικρό Πρίγκηπα, του Α. Ντε Σαιντ Εξυπερύ, εκδ. Ζαχαρόπουλος, Αθήνα 1987. Μεγαλώνοντας, η επιστροφή σε αναγνώσματα, ακόμη και παιδικά, μπορεί να είναι ιδιαίτερη απόλαυση. Σωσίβιο. Διότι, αισθάνεσαι, όταν θυμάσαι. Και το κυριότερο, για την ίδια τη λειτουργία της μνήμης, θυμάσαι εντονότερα, όταν έχεις επίγνωση. Δεν έπεσε από το πουθενά Ο μικρός Πρίγκηπας, ήταν up-to-fate. Και διόλου τυχαία, -απεναντίας συμβολικά- στο ταξίδι, ανά αστεροειδή, εμφανίζονται: πρώτα ο βασιλιάς, που ζητεί υπηκόους, ο κουφιοκεφαλάκης, που θέλει παλαμάκια, ύστερα ο μπεκρής, που σιωπά, ο επιχειρηματίας, που δεν έχει καιρό για χάσιμο και κατέχει τα αστέρια, ο φανοκόρος, που τηρεί τον «ορισμό», να σβήνει και να ανάβει το φανάρι του, καθώς και ο γεωγράφος σοφός των βιβλίων. Τέλος, ο μικρός πρίγκηπας φτάνει στη γη και μιλά με το φίδι της Αφρικής. Από τα πιο άμεσα αναγνώσματα, τα οποία συμβάλλουν στην αναγνωστική συνείδηση. Ώστε, δεν είναι ο χώρος που υπερτερεί – διαμορφώνοντας μια μερική συνείδηση παραλίας- αλλά ο χρόνος, ο οποίος αξιώνει από τον αναγνώστη να επιστρέφει στην Ιστορία των ιστοριών του: στον ίδιο τον εαυτό του. Καλύτερα 5 γραμμές φιλοσοφίας παρά 20 σελίδες αερολογίας, πόσο μάλλον όταν είμαστε in the open air…don’t you …“sea”?

*aspro στα ιταλικά είναι το πικρό. Και φυσικά αυτά τα ονειρεμένα νερά είναι στη Σέριφο (Χρυσή Άμμος)