Θύμηση

Θύμηση

Στο μάρμαρο ο ίδιος καφές για μένα
ένα ακόμη άφωνο πρόσωπο ήταν πλάι
στο δίκιο μου, κρύος όπως
μια νύκτα της έριδος άοσμη
προτού ζητήσω τη μέρα πίσω
από τον ύπνο που δεν είχε τέλος
παρά έπλαθε ενύπνια προς το χάος.
Στο μάρμαρο η νύκτα δείχνει να μιλά
στο φλιτζάνι και στο πιάτο τον καημό
να επιμένεις στα πράγματα μέχρι
το ιερό μυστικό, η γεύση που θρέφουν
να γίνει δική σου κουροτρόφος.
Και όλα αυτά επειδή τώρα η αγκαλιά
έχει παιδιά πολλών γλωσσών
ονόματα κόμπους στο σχοινί της μιας
ευχής ενόσω νοσταλγείς το αδιάκοπο.
Προτού κουραστώ απ’ τις φωνές φλόγες
καθώς νόμιζα ότι έδιναν ανακούφιση
απλώς από τα πρακτέα της ζωής
κοιτώ να αποτελειώσω τον κρύο καφέ
όπως η εβδομάδα τελειώνει με σιωπή.
Πολύ αιφνίδιο αυτό το πέρασμα
του χρόνου από το σπίτι ομολόγησε πόσο
έλειπαν τα λόγια ενόσω έρχονταν
λόγια όπως τα θυμόμουν σαν ένα τίποτα
μαζί με ένα δεκάλεπτο δύναμης
όπου ίσως προλαβαίνεις τη μάχη εναντίον
της βαρύτητας εντός εδάφους.
Ένα αναντίρρητο και από το πουθενά έργο
συμβαίνει είτε να ζει το γραπτό
είτε να επιζεί από το δημόσιο πράκτορα…
Όταν μερικοί ρωτήσουν πώς ζεις
η σιωπή ας τους απαντά που σε ζει
μακριά από κάθε φιλόξενο όνειρο
ενύπνιο πλέον ανεξάρτητο του φιλικού νερού
για να θυμάσαι να κλειδώνεις τη ζωή καλά
από όποια εικόνα χάνει την πραγματικότητά μας.

Αθήνα, 18.01.2012