Γυρίζοντας στην πόλη με βλέψεις αδέσποτες.

Δευτέρα απόγευμα. Η εναλλαγή του φυσικού τοπίου, την τελευταία ώρα του ήλιου, θρέφει τη βούληση, να το κινηματογραφεί. Στο δρόμο προς την Αθήνα, όταν ο ήλιος ήδη έχει γίνει σκοτάδι, πολλοί κινούν την αγωνία τους μέσα στο πούλμαν. Σπάνιζαν οι επιβάτες, που μιλούσαν μεταξύ τους, κάποτε. Τώρα, ο διπλανός λίγο θέλει και αρχίζει την κουβέντα. Δεν απλώνεις δίχτυ, να πιάσεις μία φράση, στα λέει ολοταχώς. Ότι έχει παιδιά, θα φύγουν στο εξωτερικό, σπουδάζουν και κοιτάζουν. Και τι υπάρχει, εκτός από αυτό το καθολικό αίσθημα αποτυχίας, για να κοιτάζουμε; Μπροστά μου, η κυρία είναι τυφλή. Παρόλα τα τετριμμένα, πώς ζουν αυτοί οι άνθρωποι, η ζωή μας δείχνει ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν περισσότερη και εύθικτη αξιοπρέπεια. Ποιος τους ψήφιζε, τόσα χρόνια, αυτούς; Και ποιος ενδιαφέρθηκε για ιδέες, όταν όλοι λένε τα εξοχικά μου, τα αυτοκίνητά μου, τα μαγαζιά μου;…μου και μου; Η κυρία, που έχει δίκιο, σχολιάζει στο κινητό, πόσο έχει εξελιχθεί ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όλα αυτά τα χρόνια, και μετά, καλεί να μάθει για τις συναυλίες του Ξαρχάκου. Μιλά, μεταφέρει τη γνώμη, κάνει μια θεώρηση χωρίς να φλυαρεί με τη διπλανή της. Ακόμη τα νέα, περί δημοψηφίσματος, δεν έχουν φτάσει. Ούτε έχουν συμβεί οι νέοι διαξιφισμοί, ότι ο αντίλογος θρέφει τον Βενιζέλο. Ανοίγοντας ίντερνετ και τηλεόραση, διαβάζω, στην Ελευθεροτυπία, τα στοιχεία που παραθέτει ο Βαξεβάνης, για τις νομοθετικές μεταρρυθμίσεις του Βενιζέλου. Και σκέφτομαι μια στιχομυθία του Μπρεχτ: λέει ο μαθητής «ευτυχισμένη η χώρα που ανατρέφει έναν ήρωα», για να απαντήσει ο Γαλιλαίος «δυστυχισμένη η χώρα που χρειάζεται έναν ήρωα». Διότι, αν και η πολιτική είναι «συνένωση γύρω από μια πολιτική θεώρηση, αποσπασμένη από τη νοητική επιρροή του κράτους»-Alain Badiou Η κομμουνιστική υπόθεση, εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα 2009, σ.32- εμείς πλέον βλέπουμε πόσο αυτή η πολιτική είναι ανύπαρκτη, τη στιγμή που, για παράδειγμα, η πολιτική αντίφαση, για τη ραγδαία αύξηση των μυστικών κονδυλίων, γεννά νέα αδιέξοδα, φορτώνοντας το βάρος τους επάνω μας. Ο Badiou το διευκρινίζει- ό.π., σ. 39- ότι «το καθολικό μάθημα μιας αποτυχίας βρίσκεται στο συσχετισμό ανάμεσα σε μια τακτική απόφαση και σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο». Προφανώς και βρισκόμαστε απέναντι σε αυτήν την αποτυχία. Και αν στις τηλεοράσεις κάποιοι μιλούν, για να μιλούν, το μήνυμα, που εισπράττει ένας πολίτης δεν είναι άλλο από αυτό που η Νατάσα Χατζιδάκι γράφει στην «Παρότρυνση»- Νατάσα Χατζιδάκι Άδηλος Αναπνοή, Ποιήματα 1971-1990, εκδόσεις Ύψιλον, Αθήνα 2008-:

ΠΑΡΟΤΡΥΝΣΗ

Υπάρχει
ένας άνθρωπος

Σκοτώστε τον
όσο νωρίτερα σας δοθεί ο καιρός
Σας κόβει το δρόμο
στις διαβάσεις.
Σας παίρνει μια θέση
στις αφετηρίες.
Στα γκισέ των δημοσίων θεαμάτων
πρόκληση

Είμαι ένας στόχος
ένα τεράστιο μαύρο στίγμα.