Μείναμε In Albis: πιο «αμπεμπαμπλόμ» δεν γίνεται.

Τις τελευταίες ημέρες, πολλά είναι αυτά που δεν καταλαβαίνω. Ούτε και οι φίλοι μου τα καταλαβαίνουν, εντάξει. Και αναρωτιέμαι: γι’ αυτό λένε, πες μου το φίλο σου, να σου πω ποιος είσαι; Γι’ αυτό μερικοί αποκαλούν «παιδιά της Βοστόνης» τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Αντώνη Σαμαρά; Επειδή με την ονομασία «παιδιά»-εξωτερικό υποδηλώνεται ένα είδος συσπειρωμένης φιλίας-έξω από εδώ και μακριά από μας; Τι να πω. Χτες, πάντως, έκανα ένα σύντομο πέρασμα και από το Σύνταγμα. Το ευχαριστήθηκα. Επειδή πολλά πρόσωπα χαρωπά δίνουν και παίρνουν ενέργεια: σαν συνομιλούντα δοχεία. Επειδή στη βιβλιοθήκη του Cervantes, μελετώ μερικές σελίδες από τη Resistencia του Ernesto Sabato, -εξαιρετικός Αργεντινός συγγραφέας-. Με τα πολλά και βαδίζοντας φτάνω στο σπίτι. Γιατί; Μα για την αναμενόμενη ομιλία του πρωθυπουργού. Ετοιμάζω τσάι με σόμπα -διότι ακόμη στην πολυκατοικία πετρέλαιο «ντεν» έχει- και σκεπάζομαι με μια φλις κουβερτούλα. Λίγο κουλουράκι, καμία άσκηση στα ρωσικά και λίγο ισπανικά, ο χρόνος κυλά. Η σοκολάτα έτοιμη να λιώσει, και μαζί άλλες πάλι κουβέντες θαρραλέες, όπως «μη μας σώσετε άλλο», από λίγα στόματα βουλευτών του ΠΑράγονταΣΟΚ, ότι πρέπει επιτέλους σύσσωμη η πολιτική ηγεσία να δράσει- όχι, να αποδράσει- με στόχο και όραμα, διότι…κανείς τους δεν είναι τεχνοκράτης…είναι το θύμα μιας απάτης. Euro Coutûre. Πιο Haute δεν γίνεται. Τόσο ψηλά και ο Σαρκοζί έχει τους Έλληνες για «οικογενειακούς» λόγους. Δηλαδή; εξ’ ονόματος ή μάλλον βάσει επιθέτου; Σαρκάζεις, σαρκάζει…Σαρκοζί; Πάλι ντεν καταλαβαίνει. Όμως, εν τέλει, όλα αυτά είχαν και ένα αίσιο τέλος-οέο: μετά την ψήφο Εμπιστοσύνης, -με ελευθερία και όραμα- η Λούκα Κατσέλη είναι εντός ΠΑΣΟΚ ξανά. Πώς, παλιά, μερικά παιδάκια έλεγαν «με παίζετε κι εμένα;»…τώρα, επειδή μεγαλώσαμε και δεν μπορείς να ρωτάς, για παράδειγμα μετά το πρώτο φιλί, το παλικάρι σου, «δηλαδή είμαστε μαζί; Τα έχουμε;», να η ευκαιρία! Με την ψήφο εμπιστοσύνης, όλοι μπορούν και τα έχουν, και παίζουν ξανά. Μας παίζουν. Γιατί τόσα χρόνια δεν είναι και λίγα, για να ακούγονται, τέτοιες ώρες, μικροκομματικά λόγια, δεν ήμασταν εμείς, ναι ήταν ο Χατζηπετρής. Πέτρα και πετριά παντού. Φέτος, τα φοιτητικά πάσο δόθηκαν από το «Γερμανό». Ξένοι δίνουν σε Έλληνες πεντάευρα, άλλοι την κάνουν από τα τραπέζια, τι άλλο θα ακούσουμε, ζητώντας να υπ-ακούσουμε. Αν δεν ακούς, μπορείς να υπακούς; Και όμως, παρόλα τα λόγια τα αναδρομικά, περί ελληνοτουρκικής φιλίας και άλλων πρωτοποριακών μέτρων, του πρωθυπουργού, πρώτη εγώ και ύστερα και ο μικρός μου Μομπίλ κοιμηθήκαμε κατά τη διάρκεια της ομιλίας του. Ντρέπομαι, γι’ αυτό, όντως, αλλά συνέβη: με πήρε ο ύπνος! Ήταν θέμα φωνής, τα ίδια ξανά, τα ίδια μακαριστά; Κι έτσι, πληροφορήθηκα τα αποτελέσματα της ψηφοφορίας- και χωρίς αμφιβολίες, καθώς μία ήταν και είναι η Σακοράφα, οι άλλοι απλώς είναι της φαρσοκωμωδίας- από την ηλεκτρονική έκδοση της Ελευθεροτυπίας. Αποτέλεσμα; Θα μνημονεύσω τον Σάμπατο, τον Ερνέστο, ότι: «η τηλεόραση είναι το όπιο του χωριού». Χωριό γίνεται η Αθήνα, όταν ο κόσμος περιμένει από την τηλεόραση τις «ειδήσεις», ενώ οι ειδήσεις είναι στο δρόμο και στις βιβλιοθήκες. Στις οθόνες είναι οι ήδη τιτλοραμμένοι, ένα ανυπόστατο πάρε-δώσε φράσεων, που δεν αφορά παρά μονάχα εκείνους, για το αρχείο τους, αν επιθυμήσουν να ψυχαναλυθούν. Ώστε, και η τσίχλα είναι μέρος της βουλευτικής ακρόασης: μας το έδειξε -και αυτό- η τηλεόραση. Τουλάχιστον, άμα γυρίσουμε στη δραχμή, κατά τις 21 Μαρτίου ή κατά τον Απρίλιο, που θα έχουμε και τρία χρόνια μνημόνιο, να γίνει και μια εαρινή λήψη εκεί, πέρα στις εσχατιές, στο Καστελόριζο, για να θυμόμαστε, τι είχαμε, τι χάσαμε. Έλεος. Μείναμε in Albis: πιο «αμπεμπαμπλόμ» δεν γίνεται.

*στη φωτογραφία, έργο του Μιχαήλ Μήτρα.