Αναζητώντας το νόημα των ενώσεων

Εδώ και μήνες τώρα είναι ένα περίπτερο. Κι ας είναι αλήθεια πως «ήταν» ένα περίπτερο. Διότι, αυτό που έχει μείνει είναι ένα ξεχαρβαλωμένο πλιάτσικο επί των οδών Πατησίων και Ηπείρου. Και όμως, εξακολουθούμε να το κοιτάμε σαν ένα περίπτερο. Παρόλο που δηλώνει αυτό που συνήθιζε να είναι, σήμερα αυτό το περίπτερο zombie, ένα ερείπιο του λόγου και της εικόνας, εκτός του ότι αποχαρακτηρίζει την ασχήμια, έρχεται να δείξει πόσο έχουμε εθιστεί σε ένα παράδοξο παραμύθι, με το τέλος και τη φθορά να κάνουν κουμάντο. Αν κάποτε η εικόνα των ελληνικών περιπτέρων, μια μετα-ρεαλιστική αφήγηση των οποίων έχει δείξει ο Νικόλας Κληρονόμος, θύμιζε τη σχέση πολιτικού-προσωπικού, πλέον οι τέντες των περιπτέρων, ενίοτε σε κόκκινο ή πράσινο χρώμα, είναι εκεί για να μας προειδοποιήσουν, ποια εταιρεία τηλεπικοινωνίας ή μαζικής εστίασης βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας. Τα περίπτερα αλλάζουν, η Αθήνα αλλάζει. Και στην Ομόνοια κοντά, στην Πατησίων, τα περίπτερα έχουν από κολάν μέχρι απίθανες ευρεσιτεχνίες. Όπως στις πορείες, μερικοί αλλοδαποί άφησαν τις ομπρέλες και άρχισαν να πουλάνε εμφιαλωμένα νερά και μάσκες, έτσι και σε μερικά περίπτερα βρίσκονται κάθε λογής αντικείμενα: τσάντες, σκουφιά, cd. Αυτή η ριζική αποθέωση των πραγμάτων, όμως, συντελεί στην υποβάθμιση των περιπτέρων. Λόγω της πληθώρας των περιττών, το «κουτί της Πανδώρας» ενδέχεται να φαγωθεί από μόνο του: να κατατροπώσει τον εαυτό του. Και όπως οι αριθμοί χρειάζονται το μαθηματικό σύστημα, το χώρο τους για να υπάρξουν, αντίστοιχα και οι εφημερίδες χρειάζονται τα μικρά περίπτερα. Υπάρχουν και άλλοι λόγοι. Δεν είναι λογικό-αλλά τι είναι πια λογικό;- να περπατάς στην Πατησίων και οι πραματευτάδες να σε ρωτούν τρεις φορές αν θέλεις «τσιγάρα». Τα τσιγάρα-αν ήθελα-θα τα έβρισκα στο περίπτερο. Αλλά σε ποιο περίπτερο; Στην ένωση των εκπλήξεων; Πατώντας «ένωση» στη μηχανή αναζήτησης Google βγαίνει πρώτη η ένωση των ελληνικών τραπεζών. Ως όρος, λοιπόν, η ένωση δεν αναφέρεται σε μια μυθολογία του συμβολισμού-που δεν θα ξέραμε και πώς να τη χειριστούμε- αλλά σε ένα σύστημα αριθμών, στατιστικών, χρηματικών ζητημάτων. Μόνο που όλα αυτά τα τραπεζιτικά προγράμματα των «ενώσεων», ευρωπαϊκού ή μη χαρακτήρα, έχουν διαφημιστεί με τον ίδιο τρόπο που κάποια ρούχα διαφημίζονται για «ξεξασπρότερα» σε σχέση με κάποια άλλα: βλέπε δάνεια, πιστωτικές, δόσεις πληρωμών. Η … άσπρη αλήθεια είναι πως τα μόρια της ανακατεμένης ουσίας, μη ορατής με γυμνό μάτι, μετατρέπουν την υπεριώδη ακτινοβολία σε ορατό φως. Κι ας βλέπουμε εμείς ότι το ρούχο λάμπει, αυτό που λάμπει, κυριολεκτικά, οφείλεται στη μετατροπή της ακτινοβολίας σε φως. Οπότε, μήπως το περίπτερο zombie της Πατησίων, που είναι όπως είναι, εκφράζει πιο πιστά την εικόνα των περίφημων «zombie banks»- όρος του 1987 εισηγμένος από τον Edward Kane σχετικά με την κρίση των τραπεζών στην Ιαπωνία του 1993; Μήπως αντί για ενώσεις του τέλους και της φθοράς να εξεταστεί πώς θα παραμείνουν αυτά που χρειάζονται και είναι βιώσιμα, αντί για λεηλατημένα «περίπτερα» και «κουτιά της Πανδώρας» προτάσσοντας τη συνενωτική λογική του μέλλοντός μας και όχι την επινοημένη «ένωση» των 48 χωρίς νόημα;