«Στο πυρ το εξώτερο».

Καθώς οι πολιτικές εξελίξεις είναι έντονες, ο ελληνικός λαός, «που είναι σοφός», -όπως ο Γιώργος Παπανδρέου θυμήθηκε μόλις χτες να τον αποκαλέσει-, βρίσκεται μπροστά σε ένα ψευδές δίλημμα, χωρίς ποτέ να το επέλεξε, για το αν επιθυμεί ή όχι να είναι στο ευρώ. Αυτό, ότι άλλο προτάθηκε για θέμα δημοψηφίσματος και άλλο εν τέλει τέθηκε, δεν υποδηλώνει παρά το αυτονόητο: αυτό που ο πρωθυπουργός δεν εξέλαβε υπόψη, ζώντας στον αυτόματο. Και το αυτονόητο είναι πως, σε χώρες του δυτικού κόσμου, πόσο μάλλον σε «χώρες» με εκχωρημένα δικαιώματα και αρετές σε πιλότους τρίτους-και καλύτερους-, ο πρωθυπουργός δεν αποφασίζει. Αυτός, για «εσωτερική κατανάλωση»- είναι μία νέα ορολογία και αυτή, των καιρών κρίσης, η οποία δείχνει για μία ακόμη φορά πόσο οι βουλευτές, μας εκτιμούν ως πολίτες- μόνο μπορεί να ενεργεί για λογαριασμό των γαλλογερμανικών συμφερόντων, ακόμη και αν εκ του αποτελέσματος, βρεθεί σε ένα σκληρό ντηλ, εν μέσω δημαγωγιών και καλαμπουριών. Τίνος έκτρωμα ήταν αυτό το δημοψήφισμα; Και γιατί πλέον όλο και πιο πολλοί στη Βουλή το αντιμάχονται, μιλώντας εξ’ ονόματός τους, ακόμη και σε τρίτο ενικό, ως forma di cortesia, τη στιγμή που μας τελείωσαν και οι ευγένειες και τα λόγια τα λιμνάζοντα; «Όλοι και όλες έχουν ζωντανό παράδειγμα», τώρα, σε σχέση με την κατάσταση. Ζωντανότερο παράδειγμα, από έναν πρωθυπουργό να υπογράφει και προφορικά να τα ξεγράφει όλα, λυπάμαι μα δεν έχω. Αν πλέον κάποιοι νομίζουν ότι μπορούμε να ζούμε χωρίς να αποδίδουμε σημασία στις κλίμακες και στα όρια, sorry αλλά ήδη άλλοι έχουν βρει καλύτερο αγόρι: άλλος θα τεθεί ως ηγέτης της κατάστασης. Ο Λουκάς Παπαδήμος; Στα Νέα, η πιθανή είδηση έχει αναρτηθεί στην ιστοσελίδα, από ώρα. Στο Mega πάλι, στις 14.30 περίπου, αναμεταδίδουν τα νέα του BBC, ακόμη και αν στο BBC επικαλούνται ελληνικές πηγές (ποιες άραγε;). Γίναμε διεθνώς το παράδειγμα της αδυναμίας και της εγκατάλειψης, και όλα αυτά επειδή –τι πιο δεδομένο και αυτονόητο- στην ύστατη στιγμή μερικοί σκέφτηκαν να υπερεκτιμήσουν τους εαυτούς τους, όταν το κοινό μυστικό, στην Ευρώπη, είναι πως αφηρημένα, εκβιαστικά οικουμενικά και έντονα ατομικιστικά οι πολιτικές αποφάσεις για τα οικονομικά μέτρα τηρούν το φιλελευθερισμό. Διότι, για ποια Μέρκελ και ποιο Σαρκοζί γίνεται λόγος, ενόσω μέσα στα κουστουμάκια και μπροστά από τις σημαίες, εκφραστές αναγκαιότητας και προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων ασφαλώς και δεν υπάρχουν; Και τι να μας κάνει ένα δημοψήφισμα Φουέντε Γιουχαούνα Γιουχαούστ, θέλουμε ή δεν θέλουμε το ευρώ; Ο ελληνικός λαός είναι τόσο σοφός, που θα κληθεί να δώσει ψήφο-και να χρεωθεί- για ένα ευτελές ερώτημα;

Το παρόν κλίμα επαληθεύει δυστυχώς τη δύναμη ελληνικών μυαλών, όπως του Κωνσταντίνου Τσουκαλά, διαπίστωση του οποίου είναι πως, σήμερα, αν παραγνωριστούν οι δυνάμεις των αγορών από έναν ηγέτη, στην πορεία τον στέλνουν στο «πυρ το εξώτερο». Και πλέον, ένα είναι το όνομα: T.I.N.A (there is no alternative). Γι’ αυτό, γεγονός είναι πως οι «μη απασχολήσιμοι»- η νέα ορολογία για το παρόν/μέλλον μας- δεν πρέπει να χειραφετούμε, με τη στάση μας, την καθιέρωση όρων αποκρουστικών, τεχνοκρατικών, ανυπόστατων. Τώρα που προφανώς, η μόδα των δημοψηφισμάτων –και στην Ευρώπη- άνοιξε τον ασκό του Αιόλου: αν κάποτε είχαμε «εκλογές»,-από το «εκλέγω»-, τώρα ούτε καν θα μνημονεύεται αυτός ο καταποντισμένος λόγος. Ψήφος, όμως άνευ λόγου δεν υπάρχει.

Συμπερασματικά, η δήλωση ότι «είναι σοφός ο ελληνικός λαός» έρχεται ιστορικά να τιμωρήσει αυτόν που υποτίμησε την κρίση του, στο διάστημα των τελευταίων δύο ετών, και έπεσε μέσα στο λάκκο που του έσκαψε: έστω και διακρίνοντας τη δύναμή του από το πλήθος, για να επαναπροσδιορίσει το χάρισμα και το χρίσμα του. Χωρίς λαό, όμως, ηγέτης δεν υπάρχει. Και όταν κόψεις τα φτερά του λαού σου, περίμενε να σε ξεπουπουλιάσουν: αργά ή γρήγορα. Bon voyage.