Στα δωμάτια της ‘‘σύγχρονης τέχνης’’ 2012 του Lycabettus

30 στο σύνολο, τα φετινά Rooms του St. George Lycabettus, στη Δεξαμενή Κολωνακίου, εκπροσωπούν 30 καλλιτέχνες. Και το αποτέλεσμα; Άνισο. Αμφίβολης σύγχρονης ταυτότητας. Όμως και, σε μερικές περιπτώσεις, ιδιαίτερο. Η εντύπωσή μου, βλέποντας αρκετά δωμάτια, είναι πως κάποιοι καλλιτέχνες έμειναν τα χαϊδεμένα παιδιά των ιδεών τους: δεν τις μετέδωσαν στο κοινό τους, μας άφησαν χωρίς ιδέα, χωρίς χάδι. Και φυσικά το αποτέλεσμα του έργου τους είναι εύκολο. Είδα, για παράδειγμα, ένα δωμάτιο φίσκα στο παξιμάδι. Θυμήθηκα το φούρνο. Θα μπορούσα να σκεφτώ τη σχηματική παράσταση της καθημερινής ζωής, ή τη δύναμη του φευγαλέου και άλλα τέτοια. Ψωμιά είδα όμως. Σε ένα άλλο δωμάτιο, η σύλληψη ήταν μάλλον η αποδόμηση. Αποτέλεσμα ήταν να δω παντού ταινίες βγαλμένες. Μαύρες ώρες, μαύρες ταινίες και της ίδιας δυσκολίας με το προηγούμενο πρότζεκτ. Οπότε, τι συνέβη, αλήθεια; Αφήσαμε την τέχνη και ήρθαμε για ένα after στο ξενοδοχείο; Διότι ως ‘‘after’’ της σύγχρονης τέχνης θα μπορούσα να δω όλο το γεγονός που ρίχνει αυλαία σύντομα, μεθαύριο στις 12 Φεβρουαρίου, ημέρα Κυριακή. Προσπαθώ να σκεφτώ και να θυμηθώ, βέβαια, άλλα δείγματα πρωτοπορίας και αμφισβήτησης των κατεστημένων. Για παράδειγμα, διαβάζω πως το 1965 η Σιγκέκο Κουμπότα άπλωσε κόκκινη μπογιά σε φύλλο χαρτιού στο έδαφος με ένα πινέλο που κρεμόταν από το καβάλο της και αυτό ήταν η Ζωγραφική αιδοίου, όπως παρουσιάστηκε στο πλαίσιο του φεστιβάλ fluxus στη Νέα Υόρκη. Στην προκειμένη περίπτωση, η περφόρμανς της Κουμπότα εξαντλεί και φέρνει στα όρια την Κουμπότα, η οποία εκθέτει τον εαυτό της. Στα ψωμιά και στις ταινίες δεν υπήρχε έκθεση παρά μόνο η ανούσια συνθήκη-ανούσια καθώς δεν αξιοποιήθηκε-να «γεμίσει» ο χώρος. Και ο χώρος πήγε άπατος βεβαίως. Απεναντίας, για να μην βάζουμε όλους στο ίδιο καλάθι, διέκρινα και ενδιαφέρουσες προτάσεις, όπως της Ματίνας Κουσίδη, να κατοικήσει το σώμα εν κινήσει από το υλικό ενός δωματίου ξενοδοχείου. Το είδα ως έναν άλλο περίπατο ξενοδοχείου. Σαφείς βεβαίως ήταν και οι θεωρητικές καταβολές της, καθώς υπάρχουν αρκετά τσιτάτα για το χώρο και τη σημασία του, ενώ κατοικείται. Επίσης, πολύ ενδιαφέρουσα ήταν η δουλειά του Γιάννη Μπελημπασάκη, ο οποίος κατεργάστηκε το σκοτεινό φόντο, στα έργα του, για να αποδώσει μια οπτική κατάσταση πέραν της φωτογραφικής και διαφημιστικής εικόνας, ώστε αυτό που βλέπουμε να αφορά στη χαμένη εικονικότητα του κόσμου των εικόνων 2012. Ο Γιάννης Μπελημπασάκης ζει και διδάσκει στην Αγγλία, και καθώς δεν έχει εκθέσει ξανά στην Ελλάδα, ελπίζω αυτή να ήταν η καλή αρχή. Τέλος, ένα ακόμη δωμάτιο που συνιστώ ήταν «του ναυτικού», του Χρήστου Κωτσούλα, και επειδή ο καλλιτέχνης έκανε μια σύνθεση της ιδέας του αλλά και επειδή αντιμετώπισε με χιούμορ τα δεδομένα του, τοποθετώντας δύο παπάκια στη θρησκευτική εικόνα Παναγίας και Χριστού, ενώ παπάκια βλέπουμε και στο μπάνιο. Παπάκι θα πήγαινε στην ποταμιά, διότι εδώ η μείξη του γλυκού και του αλμυρού νερού-δεδομένου ότι ο ναυτικός έχει για ξεμπρόστιασμα τη θάλασσα- είναι πετυχημένη και εντυπώνεται στη μνήμη μας. Πράγματι, τα πιο «ιερά» μας είναι οι τρυφερές στιγμές. Είναι η ζεστή αγκαλιά πριν από τον αποχωρισμό, προτού σημάνει η ώρα του ερωτισμού, και απλώσουμε το σώμα μας ολάκερο στον κόσμο, να χαθεί στη θάλασσα.

Rooms 2012
St George Lycabettus
Σάββατο-Κυριακή 12.00-22.00