Προτού πεις «ευχαριστώ», σκέψου και τις συνέπειες…

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, φορώ τακούνια και ένα παντελόνι, που βγήκε μακρύτερο του ποδιού, αλλά έρχεται στα ίσα του με το τακούνι. Θα μπορούσα, λοιπόν, να είμαι μια άλλη, που έχω βγει για να πιω ένα ποτό, αντί να είμαι με την πιτζάμα μου, όπως συνήθως συμβαίνει, μετατρέποντας τα προφορικά ερεθίσματα σε γλώσσα έκφρασης. Όμως, υπάρχουν λόγοι που έχω την ειδική αμφίεση. Πρώτον γιατί αποφεύγω να φορώ τακούνι, διότι τολμώ και περπατώ στο κέντρο της Αθήνας. Άρα, γιατί να μην το βάλω στο σπίτι που συμφέρει, διασφαλίζοντας την υγεία μου στο ακέραιο; Δεύτερον, γιατί ως αν ήμουν άλλη, έλαβα, σήμερα, ένα απαντητικό ημέηλ.

Φταίει το φόρτο εργασίας; Λένε πως αν τα πράγματα σου συμβούν δυο φορές, πρέπει να βγάλεις συμπέρασμα. Ή μάλλον τίποτα δεν πρέπει, απλώς μετά δεν το ξεχνάς. Θυμάσαι και το προηγούμενο, στο οποίο τότε δεν έδωσες σημασία. Λοιπόν, όταν έλαβα τον τόμο με το δοκίμιο, που είχα γράψει, για το μύθο της Αντιγόνης, από το Βρετανικό Συμβούλιο, -το φορέα του διαγωνισμού “Culture Past, Culture Future”, σε συνεργασία με το Ίδρυμα Ωνάση-, διάβασα και τη συνοδευτική επιστολή του φακέλου. Σκέφτηκα να τηλεφωνήσω για να πω «ευχαριστώ». Ζήτησα την υπεύθυνη, η οποία υπέγραφε το χαρτί και είχα γνωρίσει τις ημέρες των τραπεζωμάτων. Μάλιστα, τότε, την πρώτη φορά που μιλήσαμε, με είχε ρωτήσει και πόσοι ήμασταν –οι νικητές του διαγωνισμού- κι εγώ έκπληκτη απάντησα, δίνοντας τον αριθμό και προσθέτοντας, «όπως γράφει και το site σας»…αφού δεν ήμασταν πολλοί, όπως οι 199 του άβουλου σώματος μνημονίου ή της πυρόσβεσης, λογικό να μη μας θυμούνταν...

Οπότε, για να έρθω στο θέμα, της ευχαριστήριας συνθήκης εν Ελλάδι, το τηλέφωνο χτυπάει και με συνδέουν. Λέω κι εγώ το όνομά μου, ότι έλαβα τον τόμο και ευχαριστώ πολύ. Και για απάντηση, ακούω: «για θυμίστε μου»… μα, εγώ έπρεπε να υπενθυμίσω και εκείνη να θυμηθεί. Αλλά ψιλά γράμματα τώρα αυτά, εγώ «θύμισα» όπως εκείνη νόμιζε, και μετά, ναι, βεβαίως, γλυκά λόγια και όλα καλά. Πάει αυτό.

Τώρα, ας έρθω στο σημερινό γεγονός. Ιδού το χρονικό των γεγονότων: πριν από ένα μήνα τριγύρω, είχα μιλήσει για την ποίηση της Ελένης Βακαλό, στις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Όλα καλά, συμφωνήθηκε να μου δοθεί ένα αναμνηστικό cd από τη βραδιά. Θέλεις η αμέλειά μου ή η έμπνευση της κακιάς στιγμής-που ανατρέπει όλα τα προηγούμενα-, πήγα να το πάρω χτες, ενώ με περίμενε ένα δεκαπενθήμερο τριγύρω, ή ίσως δεκαήμερο. Κρατούσα, λοιπόν, τροφές για το καναρίνι μου, σολωμό, και μέσα σε όλα, το κεφάλι μου θυμήθηκε να περάσω και για το cd. Το πήρα ευτυχής.

Σήμερα που το άκουσα, ένιωσα όμορφα και επειδή παράλληλα έγραφα, σκέφτηκα να στείλω στην υπεύθυνη ένα ευχαριστώ μέσω ημέηλ, σημειώνοντας ότι «θυμάμαι τη βραδιά της 12ης Γενάρη». -Ναι, Ιανουαρίου είναι η σωστή διατύπωση αλλά έχουμε δικαίωμα να αγαπάμε και τα λάθη των διατυπώσεων. Η προφορά «Γενάρη» μου φέρνει γύρη και χιόνι μαζί, τι να κάνουμε τώρα;-. Οπότε, λαμβάνω, μεταξύ άλλων, ως απάντηση; « Αντιγόνη, ευχαριστούμε εμείς. Ασχολήθηκες με τη δύσκολη εποχή του Κατσαρού και μας τον γνώρισες αλλιώς. Εγώ προσωπικά συγκινήθηκα γιατί τότε τον συναντούσα και μου έφερες μπροστά μου την εικόνα του»… εντάξει τα οράματα, καλό είναι να υπάρχουν, και όχι μόνο καλό είναι, είναι και ιερό…να βλέπεις, τώρα, οράματα τις εποχές που διανύουμε…μην το πεις ούτε του παπά! Αυτός θέλει και δε μπορεί, εσύ βλέπεις και χωρίς το ιερό καθήκον παραμάσχαλα;

Βρέθηκα, συνεπώς, έκπληκτη για δεύτερη φορά, που προσπάθησα να πω «ευχαριστώ». Βέβαια, απροσδόκητα με έπιασε και ένα νευρικό γέλιο, και τι κρίμα που μόνο το καναρίνι βρισκόταν στο σπίτι. Έτσι απροειδοποίητα στέλνονται τέτοια ημέηλ; Και θέλεις αυτός ο επινοημένος Κατσαρός, θέλεις αυτό το κακογραμμένο στο cd «ΕΛΕΝΗ ΒΑΚΟΛΟ», φταίω για την κούτρα μου, που σκέφτηκα τρίχες κατσαρές; Τι άλλο αναμένεται να ακούσω και να δω;

Ποιος με περιμένει χωρίς σχόλια και γκρίνια;…φυσικά, ο θερμοσίφωνας. Και για ποιο ημέηλ θα είχα την επιθυμία να στέκομαι ώρες επί της οθόνης και να διαβάζω; Πάντως σίγουρα όχι για αυτό –το επεξηγηματικό με τις διασαφήσεις- της Ελένης Ζέρβα, καταγγέλλοντας για την Κατερίνα Σχινά, ότι λυπάται που «έστω και ένα μόνο πρόσωπο πραγματοποιεί εκστρατεία δυσφήμισης και αμφισβήτησης, όχι για να πετύχει τη διάσωση όσων μπορούν να διασωθούν, αλλά για να καταστρέψει ό,τι προσπαθούμε να διασώσουμε». Κι εγώ λυπάμαι διπλά: και που μαθαίνω τις ίντριγκες και που στην Ελλάδα, γινόμαστε ένα ορμητήριο κατηγόριας χωρίς χιούμορ. Τα «ευχαριστώ» δεν έχουν θέση στις επικοινωνίες μας;

*photo: Ουζμπεκιστάν, 2011, Χίβα, Donishmand