Και αύριο, και αύριο, και αύριο;

Αυτές τις κυνικές στιγμές, στην Αθήνα και στην Ελλάδα, ζούμε την απαξία του παρόντος. Οι καταστροφές όχι μόνο δεν συνιστούν στροφή του πολιτισμού αλλά κυριολεκτικά, γυμνώνουν την πόλη από το παρελθόν και την ιστορία της. Αντίθετα, επιφορτίζουν εμάς, τους κατοίκους της πόλης, με ένα συλλογικό ιστορικό τραύμα, ως απόρροια από το βίωμα του δημοσίου χρόνου. Από όποια πλευρά και αν δούμε το δημόσιο αίσθημα, που αφορά στη ζωή στην πόλη μετά τα επεισόδια και τις πυρκαγιές, ξέρουμε το αποτέλεσμα. Νιώθουμε θλίψη, ενοχή, φόβο αλλά και θυμό. Αυτό, λοιπόν, είναι κυνισμός: να νιώθεις ενοχή, είτε διαδηλώνεις είτε δεν προλαβαίνεις να διαδηλώσεις λόγω των επεισοδίων. Τόσες αφίξεις Ελλήνων στο Σύνταγμα, μέχρι και από την επαρχία, κατέληξαν να είναι το ειρηνικό γεγονός σχεδόν μιας ώρας. Απαράδεκτο. Όπως επίσης απαράδεκτο ήταν, στο ‘‘Ξενοδοχείο η Βουλή’’ κάποιοι να δαπανούν χρόνο στην αρετολογία του μνημονίου, όταν απέξω ο Μανώλης Γλέζος δήλωνε, κοντανασαίνοντας λόγω των χημικών, ότι: «τα μέτρα αφανισμού του ελληνικού λαού δεν πρόκειται να περάσουν». Καθώς, αυτός ο λόγος του για την οικονομία – η Πολιτική- δείχνει το ήθος από την πολιτική –την Οικονομία-. Τις ίδιες ώρες, κυνισμού, η Βουλή των 199 ψήφισε υπέρ των ημίμετρων και έγινε, όσο πειστικότερα γινόταν μεταπολιτευτικά, και ‘‘Βουλή το ξενοδοχείο’’. 52 πλέον είναι οι ανεξάρτητοι βουλευτές, και άρα, όσοι μεταξύ τους ξένοι στη συνέχεια θα κληθούν να εφαρμόσουν νέες στρατηγικές πολιτικής συνείδησης και ολοκλήρωσης. Πράγματι, αυτές τις κυνικές στιγμές που έχουμε δει να κλείνουν ιστορικές εφημερίδες, ενώ προκύπτουν άλλες αμφίβολης αν όχι ανούσιας παρουσίας, γινόμαστε μάρτυρες ενός ευρύτερου κλεισίματος, πολιτικού και κομματικού συγχρόνως. Όποιος διαφωνεί, είναι δαπανηρός και ας κλειστεί στον εαυτό του ή στην προσωπικότητά του. Η συγκεντρωτική πολιτική των προσόδων από πολιτικούς που πίστεψαν σε μια ήσυχη ζωή στην έπαυλη και μέσα σε αυτό το φιλήσυχο περιβάλλον έσπειραν παιδιά και οικογένειες, υπερεκτιμώντας το μέλλον τους, δεν πείθει άλλο. Ο λαός βλέπει την τρύπα στο «μαξιλάρι» και ξέρει. Γιατί δεν ακούμε για τη Ζωή Γεωργαντά, την καθηγήτρια οικονομετρίας, που αποκάλυψε την κίνηση του Ανδρέα Γεωργίου και έφερε στο φως τη σκοπούμενη διόγκωση του αναθεωρημένου ελλείμματος του 2009 από13,4% σε 15,8% του ΑΕΠ; Γιατί σαν και αυτό «γιατί» μένουν αναπάντητα, ώστε οι ερωτήσεις να ζητούν απαντήσεις προτάσσοντας την κραυγή της δικαιοσύνης; Και αν μαθαίναμε πως ο πλούτος αβγατίζει με μόχθο και επιδεξιότητα, δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε το μέγεθος της σύγχυσης ανάμεσα σε επιδεξιότητα και επίδειξη-ώστε κάποιοι λαϊκοί των μπουζουκιών να έχουν δηλώσει πως έδιναν τσιπούρες στις γάτες τους αλλά φυσικά αποσιώπησαν ότι χρωστούν εκατομμύρια στο δημόσιο: στο ίδιο δημόσιο που σε χρεώνει 5€ αν ξεχάσεις να πληρώσεις μια δόση εγκαίρως. Αυτά είναι ημίμετρα. Και απέναντι σε αυτά, ο κόσμος δεν περιμένει «μοιρολατρικά» στο Σύνταγμα, όπως ειπώθηκε από φρουρούμενο δημοσιογράφο. Φρουροί του μέλλοντός τους θα πρέπει να είναι οι πολίτες, ακόμη και όταν το ερώτημα μένει αναπάντητο: και αύριο, και αύριο, και αύριο; Όταν σε ξένες ιστοσελίδες, όπως είναι του bbc, βλέπω φόρμες συμμετοχής για να στείλω εικόνες καταστροφής της Αθήνας, στο email yourpics@bbc.co.uk , δεν μπορώ να περιγράψω την αποστροφή μου για όσα συμβαίνουν και συνέβησαν ήδη. Και δεν μιλάμε κορακίστικα, ούτε και θα δίναμε στεγνά την πόλη για λεία. Θλίψη, ενοχή, φόβος, θυμός. Επειδή δεν είμαστε κοράκια, να σταματάμε πάνω από εικόνες καταστροφής, φωτογραφίζοντας αποκαΐδια. Και επειδή, ας επισημανθεί κι αυτό, δεν έχουμε τίποτα να μας χωρίζει με τη ζωή του 14χρονου Γιώργου Παπανδρέου, που δεν πρόδωσε την κρυψώνα του πατέρα του. Το συνθηματικό της πλάνης λέγεται «μνημόνιο».