Δώστε τα χέρια. Τελειώσαμε. Ήρθε το κακό συννεφάκι.

Το «φάρμακο» ανέκαθεν σήμαινε και το «φαρμάκι». Ελληνική είναι αυτή η διττή αναφορά, να κολυμπά σε θετικό και αρνητικό συγχρόνως. Μας έρχεται από τις τραγωδίες. Όταν το μονομερές ξεπερνιέται και οι ποιητικές μεταφορές εκφράζουν την πληθώρα των εικόνων, φυσικών και ψυχικών, τότε η μετατόπιση του βάρους, από το φυσιολογικό στο ψυχολογικό, επαληθεύει τη δύναμη του λόγου και της ρητορικής. Ας ξανανιώσουμε κοινωνία, το μεγάλο ακροατήριο. Από τα μεταφορικά σχήματα και τις εικόνες, αντλούμε αντίστοιχες στιγμές απόλαυσης και στην ισπανόφωνη πολιτισμική παράδοση. Φαντασία, δράμα και όνειρο ενυπάρχουν στη λογοτεχνία. Τελικά ας πάρουμε τη μεσογειακή μάνικα να δούμε μιαν άσπρη μέρα.

Γύρισαν οι νύκτες σε ημέρες και τανάπαλι. Ψοφόκρυο, και η Ελλάδα έχει κρίση. Ήρθε το κακό συννεφάκι. Το παρόν διατίθεται; Out of order; Δεν υπάρχει λογική, αλλά υπάρχουν άφθονες διαφημιστικές εικόνες. Ιδού και ένα σποτ σοβαρό, που προβάλλεται διαμέσου άλλων για ροζ τηλέφωνα αργά τη νύκτα: Ελλάδα-Ευρωπαϊκή ένωση προχωρούν μαζί. Να και στο τέλος δυο χέρια ενωμένα. Τι να σκεφτώ για πρώτο, σαν δεύτερο /είναι κάτω απ’ τον πέπλο του χρόνου, στίχοι από κάποιο ποίημά μου, τα Δυνατά Σημεία. Ιδίως τώρα, στην εποχή που βρισκόμαστε, αυτό το σποτ έχει τερατώδη σημασία. Πόσο θα στοίχισε; Ποια επιτροπή –ανταγωνισμού και πάσης αναιμίας- ενέκρινε την προβολή του; Δεν έχει σημασία.

Το φάρμακο πλέον δεν σημαίνει μόνο, είναι το φαρμάκι. Το φαρμάκι των περισσότερων είναι το φάρμακο των λιγότερων. Να υπάρχει δουλειά, να μιλούν χαριτωμένα και να κοτσάρουν κίτρινα και πράσινα σακάκια. Γιατί, δεν υπάρχει μόδα στη Βουλή; Η μόδα είναι στη βουλή και η βουλή ας μην είναι της μόδας. Βούλομαι ίσον τι; Διαπραγματεύονται, μας σώζουν, έλεος. Ποια βούληση; Ανοιχτά φαρμακεία, ιδού η επιταγή της ευρω-ζώνης. Και φυσικά, η φιλοξενία του πολιτισμού φαρμάκων εν Ελλάδι συνεχίζεται. Αν και συνεχίζεται με πασιφανή τρόπο, ακόμη δεν μάθαμε για εκείνη την υπόθεση των εμβολίων γρίπης: ποιοι τα παρήγγειλαν τότε -και όχι κάποτε- καθώς και ποιο ήταν το κόστος από τις παραγγελίες για το ελληνικό δημόσιο. Εκπομπές ανά την Ευρώπη, πλέον, επιστρατεύονται να εξιχνιάσουν την αρρώστια. Άρρωστοι παντού και κοίτα που στην αρρώστια υπάρχει όραμα. Είναι ωραία στην Ευράβυσσο; Για να δούμε. Πώς κοιμούνται στα παγκάκια της ευρωζώνης σε άλλες χώρες; Έχει και εκεί φτωχούς αστέγους και αναλογικά προέδρους της νέας κλίσης, στο όνομα της υπεράσπισης αστέγων; Κοινωνική τερατογένεση ίσον ιατρογένεση, αλλά ας δούμε και άλλους τραγικούς μονολόγους πόλεων: ας δούμε και άλλους ανθρώπους μόνους στο κρύο, η κάμερα να εμπαίζει το χρόνο και τη ζωή τους σε καθεστώς ανέχειας.

Άραγε, το δικαίωμα να χαίρομαι, υπάρχει; Το δικαίωμα στη μόρφωση; Από πότε η ανεργία πλήττει τα στρώματα των νέων Ευρωπαίων 16-24 και είναι απαράδεκτο, όταν στα 18 ακόμη οι περισσότεροι αγωνίζονται να μπουν στο πανεπιστήμιο και από τότε αρχίζουν να έχουν μια πιο ενσυνείδητη τάση για τα πράγματα και τη ζωή; Αυτός ο λόγος, ο ύμνος στην ασθένεια δεν επιδέχεται κριτική λόγω των ασυμμετριών του μεταξύ των οικονομιών της ευρωζώνης; Πώς η Ελλάδα θα γίνει ανταγωνιστική όταν θα «ανταγωνιστεί» τους χειρότερους με μισθούς που δεν αφήνουν περιθώρια για μια αξιοπρεπή ζωή; Και γιατί μπροστά στην ασθένεια του ευρωπαϊκού νεκρόφιλου ηδονισμού, η Ελλάδα θα πρέπει να μακιγιαριστεί προτού πέσουν οι τίτλοι τέλους και κλειστεί στο φέρετρο; Ποιον αφορά το μακιγιάζ;