Οι κλέφτες των σαλονιών είναι οι κλέφτες των σπαστών ελληνικών. Πλέον, σε σπαστά ελληνικά μιλούν τις ανάγκες της χώρας. Ξέχασαν μάλλον τη χώρα στο όνομα του κράτους: του κράτους της κλεψιάς, όπως καλλιέργησαν αυτήν την μονομερή και αρνητική εικόνα του, για τα τελευταία χρόνια. Εξαιρετικά. Στα εκπαιδευτικά και πολύ ενδιαφέροντα προγράμματα του TV5, προστέθηκε, για αυτήν την εβδομάδα, βίντεο που αφορά στην Ελλάδα και την ημέρα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Και στο βίντεο, η θέση των πολιτών είναι ότι η αστυνομία ξεκίνησε τα επεισόδια, κόντρα σε ένα οργανωμένα παραταγμένο πλήθος. Σαφώς και αυτή η εικόνα δεν ενισχύει καθόλου την προσπάθεια των ίδιων υπεύθυνων, να φέρουν επενδύσεις και τουρισμό στη χώρα. Όμως, δεν πλήττονται και ιδιαίτερα, ως μονάδες, ξένοι στον τόπο τους και χωρίς να περπατούν και να συγχρωτίζονται με τον κόσμο. Ανήκουν στη δική τους τάξη, παράταξη, ανάταξη. Όπως και αν διατυπωθεί, ο τύπος τους θα είναι αυτός μιας τάξης. Στο όνομα της τάξης και του συμφέροντος. Και όμως, το μνημόνιο, ως παράγωγο μνήμης, αφορά αυτούς και μόνο. Αφορά αυτούς που το ψήφισαν. Διότι, κινδυνεύουν να βρεθούν αγκαζέ με την νευρωτική και ψυχωτική κατάθλιψη. Καθώς, διαβάζω –κουβαλώ αυτό το κουσούρι- στις Οριακές καταστάσεις και παθολογικός ναρκισσισμός, του Όττο Κέρνμπεργκ, των εκδόσεων Καστανιώτη, Αθήνα 2007, τη θέση κάποιου Cary ότι «η ‘‘κατάθλιψη’’ στο πλαίσιο του οριακού συνδρόμου χαρακτηρίζεται περισσότερο από μια αίσθηση ματαιότητας και από διάχυτα αισθήματα μοναξιάς, απομόνωσης και θυμού παρά από μια νευρωτική και ψυχωτική κατάθλιψη που θα χαρακτηριζόταν από αισθήματα ενοχής και μείωσης του εαυτού» (σ. 208). Αν λοιπόν, τα βράδια του ύπνου, τότε που μοιραία αποχωρίζονται την τάξη τους, έχουν να παλέψουν με την ανθρώπινη διάσταση του πράγματος, απλά να έχουν υπόψη τους και τη γνωμάτευση, το δυνάστη του να μην έχεις γνώμη. Αφού, ενοχή και ανάγκη τιμωρίας ανέκαθεν είχαν σχέση, πέραν του παλιού φροϋδικού περιεχομένου. Και ιδού η ευκαιρία, η Βουλή να εκσυγχρονιστεί τιμώντας φιλόξενα τον πολιτισμό της ασθένειας: υπάρχουν κονδύλια, να δοθούν ιατρικές γνωματεύσεις, ότι και οι 199 στέκουν καλώς; Όταν σε αυτή τη χώρα οι εκπαιδευτικοί κάποτε είχαν επετηρίδα και μετά τους μίλησαν για ΑΣΕΠ, και δίνουν εξετάσεις διαρκώς, και έχουν αποφανθεί για την ψυχική υγεία τους, μας προβλημάτισε η ψυχική υγεία των βουλευτών; Αλήθεια, πλέον στην εποχή του brand, μήπως δεν ήταν ανέκδοτο, ότι μια φορά και έναν καιρό υπήρξε κόμμα που έβαλε υποψήφια κάποια Σαρροκώσταινα; Αυτός δηλαδή που το εισηγήθηκε, πάει καλά; Όχι γιατί στην ανάγκη, μπορεί μερικοί να ζητούν χαρτί από γιατρό, ότι έπασχαν από οξεία πολυμυαλίτιδα, και το μυαλό τους αποφάσιζε αντί για αυτούς, εφόσον προτάσσουν τη λογική για το ψήφισμα κοπής μνημονίου… οι κλέφτες των σπαστών ελληνικών. 17.2.12
Οι κλέφτες των σαλονιών και των σπαστών ελληνικών
Οι κλέφτες των σαλονιών είναι οι κλέφτες των σπαστών ελληνικών. Πλέον, σε σπαστά ελληνικά μιλούν τις ανάγκες της χώρας. Ξέχασαν μάλλον τη χώρα στο όνομα του κράτους: του κράτους της κλεψιάς, όπως καλλιέργησαν αυτήν την μονομερή και αρνητική εικόνα του, για τα τελευταία χρόνια. Εξαιρετικά. Στα εκπαιδευτικά και πολύ ενδιαφέροντα προγράμματα του TV5, προστέθηκε, για αυτήν την εβδομάδα, βίντεο που αφορά στην Ελλάδα και την ημέρα της Κυριακής 12 Φεβρουαρίου 2012. Και στο βίντεο, η θέση των πολιτών είναι ότι η αστυνομία ξεκίνησε τα επεισόδια, κόντρα σε ένα οργανωμένα παραταγμένο πλήθος. Σαφώς και αυτή η εικόνα δεν ενισχύει καθόλου την προσπάθεια των ίδιων υπεύθυνων, να φέρουν επενδύσεις και τουρισμό στη χώρα. Όμως, δεν πλήττονται και ιδιαίτερα, ως μονάδες, ξένοι στον τόπο τους και χωρίς να περπατούν και να συγχρωτίζονται με τον κόσμο. Ανήκουν στη δική τους τάξη, παράταξη, ανάταξη. Όπως και αν διατυπωθεί, ο τύπος τους θα είναι αυτός μιας τάξης. Στο όνομα της τάξης και του συμφέροντος. Και όμως, το μνημόνιο, ως παράγωγο μνήμης, αφορά αυτούς και μόνο. Αφορά αυτούς που το ψήφισαν. Διότι, κινδυνεύουν να βρεθούν αγκαζέ με την νευρωτική και ψυχωτική κατάθλιψη. Καθώς, διαβάζω –κουβαλώ αυτό το κουσούρι- στις Οριακές καταστάσεις και παθολογικός ναρκισσισμός, του Όττο Κέρνμπεργκ, των εκδόσεων Καστανιώτη, Αθήνα 2007, τη θέση κάποιου Cary ότι «η ‘‘κατάθλιψη’’ στο πλαίσιο του οριακού συνδρόμου χαρακτηρίζεται περισσότερο από μια αίσθηση ματαιότητας και από διάχυτα αισθήματα μοναξιάς, απομόνωσης και θυμού παρά από μια νευρωτική και ψυχωτική κατάθλιψη που θα χαρακτηριζόταν από αισθήματα ενοχής και μείωσης του εαυτού» (σ. 208). Αν λοιπόν, τα βράδια του ύπνου, τότε που μοιραία αποχωρίζονται την τάξη τους, έχουν να παλέψουν με την ανθρώπινη διάσταση του πράγματος, απλά να έχουν υπόψη τους και τη γνωμάτευση, το δυνάστη του να μην έχεις γνώμη. Αφού, ενοχή και ανάγκη τιμωρίας ανέκαθεν είχαν σχέση, πέραν του παλιού φροϋδικού περιεχομένου. Και ιδού η ευκαιρία, η Βουλή να εκσυγχρονιστεί τιμώντας φιλόξενα τον πολιτισμό της ασθένειας: υπάρχουν κονδύλια, να δοθούν ιατρικές γνωματεύσεις, ότι και οι 199 στέκουν καλώς; Όταν σε αυτή τη χώρα οι εκπαιδευτικοί κάποτε είχαν επετηρίδα και μετά τους μίλησαν για ΑΣΕΠ, και δίνουν εξετάσεις διαρκώς, και έχουν αποφανθεί για την ψυχική υγεία τους, μας προβλημάτισε η ψυχική υγεία των βουλευτών; Αλήθεια, πλέον στην εποχή του brand, μήπως δεν ήταν ανέκδοτο, ότι μια φορά και έναν καιρό υπήρξε κόμμα που έβαλε υποψήφια κάποια Σαρροκώσταινα; Αυτός δηλαδή που το εισηγήθηκε, πάει καλά; Όχι γιατί στην ανάγκη, μπορεί μερικοί να ζητούν χαρτί από γιατρό, ότι έπασχαν από οξεία πολυμυαλίτιδα, και το μυαλό τους αποφάσιζε αντί για αυτούς, εφόσον προτάσσουν τη λογική για το ψήφισμα κοπής μνημονίου… οι κλέφτες των σπαστών ελληνικών. 
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
Posts
No comments:
Post a Comment