Οι Ευκάλυπτοι της Απλότητας.

Οι Ευκάλυπτοι της Απλότητας

Ένα παζλ από σύννεφα
το ερώτημα γυρίζει
στην ουλή του: άγχος ή μελαγχολία;
Θεριεύει παραδίπλα η πολυλογία.

Μελωμένος ουρανός και θάλασσα
χωρίς λεπίδι ανάμεσα
κοιμίζουν το ηχόχρωμά τους
στο άδειο σήμερα από μύθους.

Άγχος ή μελαγχολία;
Με αυτή τη δαγκωνιά έκανα
ένα παγωμένο περπάτημα
στην πολύβουη ξενότητα.

Κρύο νερό, ζεστή ανάσα, συννεφόκαμα.
Σελίδα λευκή το πρόσωπό μου στον αέρα,
μια χαρμολύπη ότι θα μέναμε στα βράχια
εκεί, για πάντα, μυθικοί όπως η νέα μέρα.

Αστόχησα για να πεινώ. Με τις σκιές χορταίνεις
αδρανώντας. Οι μύθοι είναι εδώ.
Μεγάλωσαν τα άκρα μας. Οι αποστάσεις.

Κάτω απ’ τα δέντρα αυτά δεν κινδυνεύω.
Οι ευκάλυπτοι και η εποχή τους
έχουν το βάλσαμο στο φύλλο που εμμένει
τη σκιά του αλλόκοσμου φωτός.

Παιδικότητα στους ανέμους εύπλαστη.
Χωρίς οστά μετέωρη ξεφυλλίζεται.
Μένω να απορώ με τους ευκάλυπτους,
για το τι θα ήμασταν χωρίς σκιές.

Γυρίζω ξανά στο παιδικό δωμάτιο. Θυμάμαι
τα χρυσά όνειρα της νύκτας, παράξενα ή ίδια.
Επέστρεψαν οι μέρες, όμως όχι εγώ.
Επιμένουν οι ευκάλυπτοι της απλότητας εδώ.

Άγχος ή μελαγχολία;