Είμαστε όλοι ποιητές, εσύ κι εγώ ακοντιστές

Αυτό που προκύπτει, τελικά, μέσα από τη νοηματική είναι η ποιητική διάθεση συνυφασμένη με την ποιητική αντίστοιχα απόδοση των λέξεων της ελληνικής νοηματικής γλώσσας. Είναι γνωστό ότι κάθε χώρα έχει τη δική της νοηματική γλώσσα, όπως και το ότι οι νεότεροι εκφράζονται διαφορετικά από τους μεγαλύτερους. Αυτή είναι εξάλλου μια τάση αντίστοιχη της αργκό και των ελεύθερων τρόπων έκφρασης κάθε νεολαίας.
Επιστρέφοντας, λοιπόν, στο αρχικό θέμα, στην έκφραση, έχει διαπιστωθεί ότι η μνήμη πιέζει τον μαθητή νοηματικής γλώσσας να συνδυάσει την κίνηση του χεριού του με μια έννοια, μια ιδέα πέραν της λογικής. Αυτή η έννοια προκαλείται περισσότερο από ένστικτο και δεν βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια. Θα σημείωνα μάλιστα πως μέσα από τη νοηματική τα δάχτυλα ανακτούν τον κοινωνικό τους ρόλο, παύοντας να είναι αμήχανα, αναξιοποίητα ή έκθετα στα λόγια. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουν γίνει τα ίδια τα δάχτυλα ο λόγος. Ο μαθητής της νοηματικής μέσα ακριβώς από τη νοηματική συναντιέται ξανά με τον εαυτό του, με το σώμα του. Διότι, το ανακαλύπτει εκ νέου. Είναι η μνήμη του σώματος αυτή που υποκρύπτεται. Το ένστικτο με πιέζει να αποδώσω συγκεχυμένα τις λέξεις νοηματικής, ώστε να θυμάμαι την κίνηση με την οποία εκφράζονται. Για παράδειγμα, τον όρο ‘‘έκφραση’’ αποδίδω συγκεχυμένα πάντα ως Δευτέρες κάθετες, ενώ το μπλε εκφράζω ως μισό γκρι. Αυτά ενδεικτικά είναι παραδείγματα που εξελίσσουν τη μνήμη και τη βοηθούν, μέχρι να έρθει η εξάσκηση να σφυρηλατήσει την μνήμη του σώματος.

Παρατηρώ τελευταία σε διάφορους χώρους ίχνη μιας νέας κουλτούρας, στα πλαίσια της οποίας μηνύματα όπως ‘‘χρόνος, παλμός σιωπής’’ και ‘‘ζωή-φως’’ εκφράζονται στη νοηματική ακόμη και σε εστιατόρια. Βέβαια, αυτό συμβαίνει στα Εξάρχεια, σε έναν αθηναϊκό τόπο με παιδεία και γνήσιο προβληματισμό.

Αν και καλό είναι η κουλτούρα να προσεγγίζει και τέτοια ζητήματα, είναι πιο σημαντικό η πολιτεία να εξασφαλίσει το πλαίσιο εκείνο που θα παρέχει ασφάλεια σε όλα αυτά τα παιδιά. Είναι σημαντικό να εξασφαλίσει ταξί ώστε να πηγαίνουν στο σχολείο τους και να καταστεί τουλάχιστον ως προς αυτό το σημείο πιο εύκολη η καθημερινότητά τους. Το Εθνικό Ίδρυμα Κωφών, το σχολείο που πλέον υπάγεται στο Υπουργείο Παιδείας, πρέπει να έχει στη διάθεσή του ταξί για αυτά τα παιδιά αντί να κωλυσιεργούν οι διαδικασίες και να χρεώνουν στη νομαρχία τις όποιες ελλείψεις. Διαφορετικά τι να το κάνω να μεταφράζω τις όποιες λέξεις βλέπω στη νοηματική και να χαίρομαι, όταν την ίδια στιγμή θα ξέρω πως κωφά παιδιά δεν έχουν πράγματα αυτονόητα που δικαιούνται…κι ύστερα αναρωτιέται κανείς: η αμφιθυμία τι μέρος του λόγου είναι;