Serendipity is…

Πώς παλιά υπήρχε μια σειρά ‘‘αγάπη είναι… (love is)’’ που δημοσιευόταν σε συνέχειες τόσο σε εφημερίδες όσο και σε περιοδικά, αντίστοιχα σήμερα πρέπει να εγκαινιάσουμε μια σειρά ‘‘serendipity is’’ (τυχαία συνάντηση είναι), καθώς η τριβή με την καθημερινότητα και την κάθε πράξη που συμβαίνει εντός του επιτακτικού χρόνου επιφέρει το εξής παράδοξο: ενώ αναζητούσαμε το άλφα καταλήξαμε στο βήτα και μάλιστα είμαστε ευτυχείς γι’ αυτό το νέο βήτα. Επειδή είμαστε Έλληνες και από το σχολείο μας έχουν μάθει να αγαπάμε το παρελθόν, ακολούθως, με πίστη στην παράδοση, και για το συγκεκριμένο θέμα πρέπει να επιστρέψουμε στο χαμένο χρόνο. Στο παρελθόν, λοιπόν, τυχαία συνάντηση – serendipity οι Άραβες αποκαλούσαν τη σημερινή Σρι Λάνκα (‘‘serendib’’). Σήμερα, η εν λόγω τυχαία συνάντηση συνοψίζεται στην αστική ευρηματικότητα. Αναπάντεχα, στιγμιαία και ανεπανάληπτα κατά περίπτωση - αντί για ένα σύνολο περιπτώσεων- η αστική ευρηματικότητα ορίζει τις ζωές τις δικές μας και των άλλων οδηγώντας τες σε κοινή πορεία όσο περισσότερο ανοίγουμε τόπο στον άλλο και όσο κατ’ επέκταση του δίνουμε ελεύθερη δυνατότητα λόγου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο διαμορφώνονται άπειρες ιστορίες από τους δρόμους, ώστε, ακόμη και αν ο τοίχος φέρει αποτυπώματα (μια δική του ιστορία), ο δρόμος τον ξεπερνά δείχνοντας αυτά που δικά του δεν είναι παρά μόνο ως εμπεριεχόμενη κίνηση.

Με προσφιλή διάθεση για μια τυχαία συνάντηση, πρόθυμη να ακούσω αυτό που έδειχνε ότι επιθυμούσε να μου πει ο άλλος, βρέθηκα σήμερα να περιμένω για μια πίτα σουβλάκι – που στην Αθήνα το λένε πίτα καλαμάκι, καλαμάκι είναι το σκέτο, τέλος πάντων- οπότε, κατά τη διάρκεια της παραμονής μου στο σουβλατζίδικο, συνέβη το αναπάντεχο. Ενώ εκτυλισσόταν μπροστά μου όλη η προετοιμασία των υλικών, - η μίξη ντομάτας, πατάτας, μουστάρδας- ο Αιγύπτιος ‘‘μετρ’’ δείχνοντας να με συμπαθεί, ξαφνικά ξέχασε τι έκανε με τα χέρια του, καθώς παράλληλα μου μιλούσε για τη γυναίκα του και τον ειδικό τρόπο με τον οποίο βγάζει τις τρίχες από το πρόσωπο. Εκεί που μες στη ζέστη και την υγρασία ήμουν όρθια και ένοχη για ένα αργοπορημένο, σχεδόν ψημένο σουβλάκι, και μοίραζα στο κεφάλι τις ευθύνες που μου αναλογούσαν, άρχισα ξαφνικά να ακούω για μια ανώδυνη αποτρίχωση μιας Αιγύπτιας από την Κυψέλη. Μάλιστα έπρεπε να με ενδιαφέρει αφού η δική της μέθοδος ήδη είχε αγκαλιαστεί θερμά από διάφορες Αθηναίες κυρίες και επιπλέον, - αυτή η πληροφορία ήρθε μαζί με το αλατοπίπερο στο έτοιμο φαγώσιμο- αυτή η σύζυγος του κυρίου έμαθα πως είναι και κομμώτρια. Με ένα τηλεφώνημα στην πόρτα σας.

Το περιστατικό της ελεύθερης κυκλοφορίας αγαθών, το λεγόμενο ‘‘laissez faire, laissez passer’’ ακόμη και σε ένα μικρό σουβλατζίδικο, αφενός ερμηνεύεται με όρους σύγχρονου πολιτικού μάρκετινγκ – σύζυγος προωθεί σύζυγο - και αφετέρου αποτελεί πάγια τακτική των περισσοτέρων να εκμεταλλεύονται άλλοτε ασυνείδητα, άλλοτε με κουτοπονηριά τη σχέση οικειότητας, που συνδέει ενίοτε τους πολίτες στον αστικό χώρο. Εφόσον, βέβαια, ο ρόλος του πολίτη εκάστοτε είναι και ρόλος καταναλωτή, είναι επόμενο να έρχεται καθένας από μας σε επαφή με πράγματα και πληροφορίες που δεν τον αφορούν. Πάντως, ήταν ιδιαίτερα αστείο να περιμένω για το σουβλάκι με δυο τριαντάφυλλα σε διχρωμία λευκού και ροζ, φορώντας ένα μαύρο φόρεμα, κόκκινα παπούτσια με τριαντάφυλλο και κόκκινη τσάντα. Προφανώς ο Αιγύπτιος επένδυσε στην κοκεταρία και έκανε διαφήμιση στη σύζυγό του. Ευτυχώς για το κοινό γευμάτων ελευθέρας στιγμής, στο οποίο ανήκω, η τριχοφυΐα δε μεγαλώνει με την κατανάλωση σε σουβλάκια και πίτες.