Δρόμοι με ιστορίες και ουρανοί με ελικόπτεραΚυψέλη-Μπέλφαστ = ελικοπτέρου παγκοσμιοποίηση
Όταν ακούμε κάποιον πολίτη να κινδυνολογεί, λέγοντας «πάντα κάτι μας κρύβουν», ας έχουμε κατά νου ότι, εκείνη την ώρα, ακούμε το συναίσθημά του να εκδηλώνεται αντί της γνώμης του. Για να υπάρξει γνώμη, πρέπει να υπάρχει και επιχείρημα. Η φράση «πάντα κάτι μας κρύβουν», καθώς στερείται επιχειρήματος, δηλαδή αναφοράς σε συγκεκριμένο αντικείμενο, είναι σαν τον πάγο χωρίς το ουίσκι. Πάντως, και φευγαλέα να δούμε κάποια από τα κείμενα Στη Μυθολογία των Ελλήνων, του Κ. Κερένυϊ*, θα νιώσουμε ότι, ακόμη και αν δεν μας κρύβουν κάτι, οπωσδήποτε εμείς πάντα κάτι θα χάνουμε: από την ιστορία, τη μυθολογία, τον κόσμο.
Καλώς ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη και η «Ιθάκη» του Καβάφη έκανε το γύρο του κόσμου. Όμως, εκτός από τον Τηλέμαχο, στο χρονικό της μυθολογίας, υπήρξε και ο Τηλέγονος. Ενώ η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα, βλέποντας μνηστήρες, οι ματιές δεν αρκούσαν για τον Οδυσσέα, που προχώρησε και σε πράξεις. Τηλέγονος, «αυτός που γεννήθηκε μακριά», ήταν ο άλλος γιος του, τον οποίο απέκτησε με την Κίρκη. Επιπλέον, για τον Οδυσσέα, ο θάνατος ήρθε από τη θάλασσα, από το χέρι του Τηλεγόνου, όταν ειδοποιήθηκε για κάποιο ληστή του κοπαδιού του και, τρέχοντας στην ακτή για να προστατέψει την περιουσία του, τον βρήκε το δόρυ του Τηλεγόνου. Αντιγράφω από τον Κερένυϊ: ‘‘αυτό το δόρυ ήταν ένα όπλο, που μπροστά η άκρη του έφτιαχνε μυτερό κεντρί. Πολύ αργά ο γιος αναγνώρισε τον πατέρα, μα όχι πολύ αργά τον αδερφό του Τηλέμαχο. Οι δυο γιοι φέρανε το νεκρό Οδυσσέα και την αιώνια νέα Πηνελόπη μαζί τους στην Κίρκη. Εκεί ζήσανε σαν δυο ζευγάρια, ο Τηλέγονος με την Πηνελόπη, ο Τηλέμαχος με την Κίρκη, πάνω στην Αιαία, στο νησί των θαυμάτων’’. Με λίγα λόγια, το ψωμί** από το συγκεκριμένο απόσπασμα, είναι ότι όλοι βολεύτηκαν. Η παρουσία του Τηλέγονου μόνο περιττή δεν ήταν.
Περιττή δεν ήταν και η παρουσία της αστυνομίας το σαββατοκύριακο, εν όψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η διαφορά είναι ότι, στην προκειμένη περίπτωση, νιώθουμε άβολα με τόσους αστυνομικούς, στα στενά των Εξαρχείων, ιδίως όταν δεν υπάρχουν και πολλοί περαστικοί, πολίτες. Σημείο κατατεθέν –πιστοποίησης πολίτη- και λόγω των βροχοπτώσεων, αποδείχτηκε ότι είναι η ομπρέλα. Ούτε οι αστυνομικοί ούτε οι κουκουλοφόροι τις προτιμούν, με αποτέλεσμα όπου ομπρέλα, βλέπε πολίτης να έρχεται από μακριά (ISO 2009)…
Και η γνώση έρχεται από μακριά. Έχω ξεκινήσει το νέο βιβλίο του Αλάν Μπαντιού Η κομμουνιστική υπόθεση, των εκδόσεων Πατάκη. Από το προοίμιο του βιβλίου, ο Μπαντιού θίγει το ερώτημα «τι αποκαλούμε αποτυχία;». Και διαχειρίζεται τα ενδεχόμενα της απάντησής του, στο παραπάνω ερώτημα, διαχωρίζοντας τις αποτυχίες σε τρία (3) διαφορετικά είδη: σε αυτές που εδράζονται σε απόπειρες να εγκαθιδρύσουν νέους νόμους και συντρίβονται από την οπλισμένη αντεπανάσταση (π.χ. Σπαρτακιστές, Βερολίνο 1914), σε εκείνες που εδράζονται σε ένα πλατύ κίνημα χωρίς να προσδιορίζεται κατ’ ανάγκη ένας στόχος εξουσίας, καθώς η έμφαση δίνεται στην τομή της αντίληψης που πρέπει να διαμορφωθεί για την ουσία της απελευθερωτικής πολιτικής ( Μάης του ’68) και, τέλος, στις αποτυχίες που εδράζονται στην προσπάθεια μετασχηματισμού του κράτους, το οποίο «αυτοανακηρύσσεται» προκειμένου να πετύχει την παλινόρθωσή του, αν και τελικά, πρόκειται για μια ‘‘παλινόρθωση της τρομοκρατίας του κόμματος-κράτους’’(π.χ. τα γεγονότα της Τσεχοσλοβακίας του 1968).
Καλώς ο Οδυσσέας επέστρεψε στην Ιθάκη και η «Ιθάκη» του Καβάφη έκανε το γύρο του κόσμου. Όμως, εκτός από τον Τηλέμαχο, στο χρονικό της μυθολογίας, υπήρξε και ο Τηλέγονος. Ενώ η Πηνελόπη περίμενε τον Οδυσσέα, βλέποντας μνηστήρες, οι ματιές δεν αρκούσαν για τον Οδυσσέα, που προχώρησε και σε πράξεις. Τηλέγονος, «αυτός που γεννήθηκε μακριά», ήταν ο άλλος γιος του, τον οποίο απέκτησε με την Κίρκη. Επιπλέον, για τον Οδυσσέα, ο θάνατος ήρθε από τη θάλασσα, από το χέρι του Τηλεγόνου, όταν ειδοποιήθηκε για κάποιο ληστή του κοπαδιού του και, τρέχοντας στην ακτή για να προστατέψει την περιουσία του, τον βρήκε το δόρυ του Τηλεγόνου. Αντιγράφω από τον Κερένυϊ: ‘‘αυτό το δόρυ ήταν ένα όπλο, που μπροστά η άκρη του έφτιαχνε μυτερό κεντρί. Πολύ αργά ο γιος αναγνώρισε τον πατέρα, μα όχι πολύ αργά τον αδερφό του Τηλέμαχο. Οι δυο γιοι φέρανε το νεκρό Οδυσσέα και την αιώνια νέα Πηνελόπη μαζί τους στην Κίρκη. Εκεί ζήσανε σαν δυο ζευγάρια, ο Τηλέγονος με την Πηνελόπη, ο Τηλέμαχος με την Κίρκη, πάνω στην Αιαία, στο νησί των θαυμάτων’’. Με λίγα λόγια, το ψωμί** από το συγκεκριμένο απόσπασμα, είναι ότι όλοι βολεύτηκαν. Η παρουσία του Τηλέγονου μόνο περιττή δεν ήταν.
Περιττή δεν ήταν και η παρουσία της αστυνομίας το σαββατοκύριακο, εν όψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Η διαφορά είναι ότι, στην προκειμένη περίπτωση, νιώθουμε άβολα με τόσους αστυνομικούς, στα στενά των Εξαρχείων, ιδίως όταν δεν υπάρχουν και πολλοί περαστικοί, πολίτες. Σημείο κατατεθέν –πιστοποίησης πολίτη- και λόγω των βροχοπτώσεων, αποδείχτηκε ότι είναι η ομπρέλα. Ούτε οι αστυνομικοί ούτε οι κουκουλοφόροι τις προτιμούν, με αποτέλεσμα όπου ομπρέλα, βλέπε πολίτης να έρχεται από μακριά (ISO 2009)…
Και η γνώση έρχεται από μακριά. Έχω ξεκινήσει το νέο βιβλίο του Αλάν Μπαντιού Η κομμουνιστική υπόθεση, των εκδόσεων Πατάκη. Από το προοίμιο του βιβλίου, ο Μπαντιού θίγει το ερώτημα «τι αποκαλούμε αποτυχία;». Και διαχειρίζεται τα ενδεχόμενα της απάντησής του, στο παραπάνω ερώτημα, διαχωρίζοντας τις αποτυχίες σε τρία (3) διαφορετικά είδη: σε αυτές που εδράζονται σε απόπειρες να εγκαθιδρύσουν νέους νόμους και συντρίβονται από την οπλισμένη αντεπανάσταση (π.χ. Σπαρτακιστές, Βερολίνο 1914), σε εκείνες που εδράζονται σε ένα πλατύ κίνημα χωρίς να προσδιορίζεται κατ’ ανάγκη ένας στόχος εξουσίας, καθώς η έμφαση δίνεται στην τομή της αντίληψης που πρέπει να διαμορφωθεί για την ουσία της απελευθερωτικής πολιτικής ( Μάης του ’68) και, τέλος, στις αποτυχίες που εδράζονται στην προσπάθεια μετασχηματισμού του κράτους, το οποίο «αυτοανακηρύσσεται» προκειμένου να πετύχει την παλινόρθωσή του, αν και τελικά, πρόκειται για μια ‘‘παλινόρθωση της τρομοκρατίας του κόμματος-κράτους’’(π.χ. τα γεγονότα της Τσεχοσλοβακίας του 1968).
Και συνεχίζοντας, ο Μπαντιού, στο πρώτο κεφάλαιο ‘‘Είμαστε ακόμη σύγχρονοι του Μάη του ‘68’’, αναφέρει ότι: «Υπάρχει ένας τρίτος Μάης του ΄68, εξίσου ετερογενής, που θα τον αποκαλούσα ελευθεριακό Μάη. Αφορά το θέμα της μεταμόρφωσης των ηθών, των νέων ερωτικών σχέσεων, της ατομικής ελευθερίας, θέμα που θα οδηγήσει στο κίνημα των γυναικών, έπειτα στο κίνημα για τα δικαιώματα και τη χειραφέτηση των ομοφυλόφιλων. Αυτό θα επηρεάσει επίσης την πολιτιστική σφαίρα, με την ιδέα ενός νέου θεάτρου, μιας νέας μορφής δημόσιου λόγου, ενός νέου στυλ συλλογικής δράσης, την προώθηση του χάπενινγκ, του αυτοσχεδιασμού, τις γενικές τάσεις του σινεμά» (σσ. 49-50).
Συνεπώς, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν η σπίθα, που έκανε τη φωτιά της δυσαρέσκειας λαίλαπα για τα γρανάζια της τότε πολιτικής εξουσίας, δίνοντας ύπαρξη σε ένα ελληνικό, ελευθεριακό φαινόμενο ανεξέλεγκτων καταστροφών και συνεπειών, ιδίως σχετικών με τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Η δολοφονία του ανηλίκου, την οποία αντιμετωπίσαμε διαλεκτικά, μέσα από πολλές ερμηνείες, ήταν το σημείο, που έδειξε την αποτυχία της πολιτικής διακυβέρνησης. Και εδώ, πάλι ανατρέχω στον Μπαντιού (σελ. 39), που επισημαίνει: «Ένα σημείο είναι η στιγμή μιας διαδικασίας αλήθειας όπου μια δυαδική επιλογή (κάνω τούτο ή εκείνο) αποφασίζει για το γίγνεσθαι της όλης διαδικασίας. (..) σχεδόν κάθε αποτυχία παραπέμπει στην ανεπαρκώς διαρθρωμένη πραγμάτευση ενός σημείου». Τότε, ένα χρόνο πριν, αποδείχτηκε το στρατηγικό αδιέξοδο για την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας και του τότε Υπουργείου δημοσίας τάξης.
«Ζήσε με ιδέα», αυτό είναι το μήνυμα. Σε έναν οικισμό 3.000 κατοίκων, είναι μάλλον ευκολότερο να ζεις την παιδική σου ηλικία με ιδέες, παρά στην Αθήνα, αν ξέρεις πόσο στοιχίζεις στη μαμά και στο μπαμπά, από τα πέντε ακόμη, πηγαίνοντας σε ιδιωτικό σταθμό. Από την άλλη, η προτροπή του Μπαντιού για μια ζωή με ιδέες, δεν απαιτεί το θαυμασμό για τις ιδέες αλλά την ενεργό συμμετοχή, τη διαχείριση των ιδεών. Διότι, και προσωπικά πιστεύω, ότι ο θαυμασμός δεν ενισχύει παρά τη μοναξιά. Αντίθετα, η συμμετοχή ευνοεί τη διάδραση, ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι άμεσα ευνόητα.
Και συμβαίνει ολοένα και περισσότερο το διπλό, παράλληλο φαινόμενο του αποκλεισμού και του εγκλεισμού. 1ον: Αποκλείουμε τους εαυτούς μας από τη διαχείριση του επιστημονικού λόγου. Μια ώρα με τον ψυχολόγο αρκεί για να μας επαναφέρει στη χαμένη επιστημονική ανάλυση, η οποία έπαψε να μας ευχαριστεί και, αναγκαστικά, αναγάγαμε το φυσικό, την αυθόρμητη συνομιλία με το εγώ, σε μια προγραμματισμένη απόλαυση, μέσω ενός διαμεσολαβητή-ψυχολόγου. 2ον: Εγκλείουμε τους εαυτούς μας σε ένα οικονομικό καθεστώς μοναξιάς, λόγω συνθηκών, ώστε να αποξενωνόμαστε από τους φίλους μας, για να κλεινόμαστε στα ανοίγματά μας και στο ευρύτερο πλαίσιο των γνωστών, με τους οποίους συνδιαλεγόμαστε. Γι’ αυτό και οι ιδέες πηγαίνουν κατά διαόλου, γι’ αυτό και ακούς ξεψυχισμένους σε δικηγορικά γραφεία να ισχυρίζονται ότι δεν είναι οι αρμόδιοι να απαντήσουν.
Συνέβη και αυτό, να απολυθεί ασκούμενη δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Μαστρογιάννη, επειδή διεκδίκησε να μην παρακολουθείται από κλειστό κύκλωμα καμερών που είχε τοποθετηθεί στο χώρο εργασίας της. Έψαξα, λοιπόν, να βρω ποιο μπορεί να είναι αυτό το γραφείο Μαστρογιάννη, επειδή στην αναζήτηση βγήκαν διάφορα γραφεία. Τελικά, στο γραφείο Μαστρογιάννη Αρίστιππου, Ζωοδόχου Πηγής 43 (210- 38 25 251) το «μη αρμόδιο» άτομο ζήτησε να μάθει το επώνυμό μου και παρόλο που της το είπα, δεν ήταν σε θέση, στη συνέχεια, να απαντήσει αν η κυρία Μόκα – αν θυμάμαι σωστά το όνομα που μου είπαν ο Χρήστος και η Μελίνα- απολύθηκε από το εν λόγω γραφείο…τι να πει κανείς για τη θέση της αλληνής.
Τέλος πάντων, στη φωτογραφία ελπίζω να διαβάζεται το κείμενο από το νέο βιβλίο που μόλις ξεκίνησε να γράφει ο Νάνος Βαλαωρίτης…υπερρεαλιστικών ανεκδότων έπεται συνέχεια…(πολυσυλλεκτικό αυτό το κείμενο τελικά, «ένθερμο»).
* Κ. Κερένυϊ , Η Μυθολογία των Ελλήνων, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 2002 (όγδοη έκδοση, σ. 594)
Συνεπώς, η δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου ήταν η σπίθα, που έκανε τη φωτιά της δυσαρέσκειας λαίλαπα για τα γρανάζια της τότε πολιτικής εξουσίας, δίνοντας ύπαρξη σε ένα ελληνικό, ελευθεριακό φαινόμενο ανεξέλεγκτων καταστροφών και συνεπειών, ιδίως σχετικών με τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Η δολοφονία του ανηλίκου, την οποία αντιμετωπίσαμε διαλεκτικά, μέσα από πολλές ερμηνείες, ήταν το σημείο, που έδειξε την αποτυχία της πολιτικής διακυβέρνησης. Και εδώ, πάλι ανατρέχω στον Μπαντιού (σελ. 39), που επισημαίνει: «Ένα σημείο είναι η στιγμή μιας διαδικασίας αλήθειας όπου μια δυαδική επιλογή (κάνω τούτο ή εκείνο) αποφασίζει για το γίγνεσθαι της όλης διαδικασίας. (..) σχεδόν κάθε αποτυχία παραπέμπει στην ανεπαρκώς διαρθρωμένη πραγμάτευση ενός σημείου». Τότε, ένα χρόνο πριν, αποδείχτηκε το στρατηγικό αδιέξοδο για την πλευρά της πολιτικής ηγεσίας και του τότε Υπουργείου δημοσίας τάξης.
«Ζήσε με ιδέα», αυτό είναι το μήνυμα. Σε έναν οικισμό 3.000 κατοίκων, είναι μάλλον ευκολότερο να ζεις την παιδική σου ηλικία με ιδέες, παρά στην Αθήνα, αν ξέρεις πόσο στοιχίζεις στη μαμά και στο μπαμπά, από τα πέντε ακόμη, πηγαίνοντας σε ιδιωτικό σταθμό. Από την άλλη, η προτροπή του Μπαντιού για μια ζωή με ιδέες, δεν απαιτεί το θαυμασμό για τις ιδέες αλλά την ενεργό συμμετοχή, τη διαχείριση των ιδεών. Διότι, και προσωπικά πιστεύω, ότι ο θαυμασμός δεν ενισχύει παρά τη μοναξιά. Αντίθετα, η συμμετοχή ευνοεί τη διάδραση, ακόμη και όταν τα πράγματα δεν είναι άμεσα ευνόητα.
Και συμβαίνει ολοένα και περισσότερο το διπλό, παράλληλο φαινόμενο του αποκλεισμού και του εγκλεισμού. 1ον: Αποκλείουμε τους εαυτούς μας από τη διαχείριση του επιστημονικού λόγου. Μια ώρα με τον ψυχολόγο αρκεί για να μας επαναφέρει στη χαμένη επιστημονική ανάλυση, η οποία έπαψε να μας ευχαριστεί και, αναγκαστικά, αναγάγαμε το φυσικό, την αυθόρμητη συνομιλία με το εγώ, σε μια προγραμματισμένη απόλαυση, μέσω ενός διαμεσολαβητή-ψυχολόγου. 2ον: Εγκλείουμε τους εαυτούς μας σε ένα οικονομικό καθεστώς μοναξιάς, λόγω συνθηκών, ώστε να αποξενωνόμαστε από τους φίλους μας, για να κλεινόμαστε στα ανοίγματά μας και στο ευρύτερο πλαίσιο των γνωστών, με τους οποίους συνδιαλεγόμαστε. Γι’ αυτό και οι ιδέες πηγαίνουν κατά διαόλου, γι’ αυτό και ακούς ξεψυχισμένους σε δικηγορικά γραφεία να ισχυρίζονται ότι δεν είναι οι αρμόδιοι να απαντήσουν.
Συνέβη και αυτό, να απολυθεί ασκούμενη δικηγόρος στο δικηγορικό γραφείο Μαστρογιάννη, επειδή διεκδίκησε να μην παρακολουθείται από κλειστό κύκλωμα καμερών που είχε τοποθετηθεί στο χώρο εργασίας της. Έψαξα, λοιπόν, να βρω ποιο μπορεί να είναι αυτό το γραφείο Μαστρογιάννη, επειδή στην αναζήτηση βγήκαν διάφορα γραφεία. Τελικά, στο γραφείο Μαστρογιάννη Αρίστιππου, Ζωοδόχου Πηγής 43 (210- 38 25 251) το «μη αρμόδιο» άτομο ζήτησε να μάθει το επώνυμό μου και παρόλο που της το είπα, δεν ήταν σε θέση, στη συνέχεια, να απαντήσει αν η κυρία Μόκα – αν θυμάμαι σωστά το όνομα που μου είπαν ο Χρήστος και η Μελίνα- απολύθηκε από το εν λόγω γραφείο…τι να πει κανείς για τη θέση της αλληνής.
Τέλος πάντων, στη φωτογραφία ελπίζω να διαβάζεται το κείμενο από το νέο βιβλίο που μόλις ξεκίνησε να γράφει ο Νάνος Βαλαωρίτης…υπερρεαλιστικών ανεκδότων έπεται συνέχεια…(πολυσυλλεκτικό αυτό το κείμενο τελικά, «ένθερμο»).
* Κ. Κερένυϊ , Η Μυθολογία των Ελλήνων, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της «Εστίας», Αθήνα 2002 (όγδοη έκδοση, σ. 594)
** Για ψωμί που δε χορταίνουμε να τρώμε ακόμη και σκέτο:
Το νέο πρατήριο άρτου στην Ιπποκράτους 1, Κολλιός !!!! 210- 36 22 822
Posts
No comments:
Post a Comment