Μπορούν τα παράξενα της πραγματικότητας να είναι σε ανοιχτή ακρόαση με τα παράξενα των ονείρων; Λίγο πριν από τα Χριστούγεννα, διάφορα αναπάντητα ερωτήματα κάνουν Χριστό κάθε κάτοικο της πόλης, να μην ξυπνά μεσημεριάτικα για να ασχοληθεί μαζί τους. Όμως, εις μάτην. Κανείς δεν προλαβαίνει και όλοι τρέχουν με ένα κινητό στο αυτί. Τελικά, πόσο καλοί χρήστες σταθερής και κινητής τηλεφωνίας μπορούμε να είμαστε;Σάββατο βράδυ, σε μια από τις πολλές οδούς των περίεργων ονείρων, ένα νούμερο με επισκέπτεται νυχτιάτικα. Να με σκέπτεται κανείς; Δεν είναι το διάσημο 31328 αλλά σαν να μοιάζει με ένα τηλεφωνικό νούμερο. Με τη μορφή 210-33 06 616, στο πρώτο ξύπνημα, επανέρχεται ολοζώντανο μπροστά μου. Και, προκαλώντας το όνειρο να γίνει πραγματικότητα, αρχίζω να το καλώ. Τι έχω να χάσω η ονειροπόλα καρκίνος; Δυστυχώς. Αυτός ο αριθμός με απογοητεύει σύντομα, χάνοντας όποια μαγική υπόσταση. Και τούτο καθώς, από την άλλη άκρη της γραμμής, ακούω το γνωστό, ηχητικό μήνυμα του ΟΤΕ να απευθύνεται προς κάθε ενδιαφερόμενο αλλά και σε κανέναν συγκεκριμένα: «το νούμερο δεν αντιστοιχεί σε συνδρομητή». Και, τι πιο εύλογο κυριακάτικα; Υποθέτω, μέρες που είναι, ότι το νούμερο ανήκει σε εξωγήινο. Λαχταρώντας λίγη «ανθρωπίλα» έκανε ένα ντου στις τηλεφωνικές γραμμές, σαν να ήθελε να με προετοιμάσει για τη συνέχεια.
Συμβαίνει, λοιπόν, το ξαφνικό τηλεφώνημα. Από την κυρία Κ.Θ, που μένει στην Πατησίων…,και παίρνει για να με ευχαριστήσει που τη φιλοξένησα. «Μα εγώ λυπάμαι, αλλά δε σας φιλοξένησα», της απαντώ και εκείνη, μην παραλείποντας να μου αναφέρει ότι είναι σίγουρη μόνο για το όνομά της και για την οδό όπου μένει, -διότι υποφέρει από το γεγονός ότι ξεχνάει συχνά- μου διηγείται ένα προσωπικό περιστατικό, εξαιτίας του οποίου είναι αναστατωμένη στην παρούσα στιγμή. Υπάρχουν φορές, όπως αυτή, που μπορείς να πεις μια ιστορία σε έναν άγνωστο, σαν να μαδάς μια μαργαρίτα: τόσο απλά. Όπως και παλιότερα, όταν βραδιάτικα στο δρόμο μια άλλη κυρία, στεναχωρημένη τότε, μου είχε διηγηθεί μια παρόμοια, προσωπική ιστορία: δεν είναι περίεργο που οι ανθρώπινες ιστορίες, μεταξύ τους, μοιάζουν. Οι ιστορίες δεν είναι παρά έργα ανθρώπων και μυαλών. Τέλος-πάντων, αυτό που παρατήρησα τώρα, είναι ότι η Κ.Θ. μου τηλεφώνησε για δεύτερη φορά, να μου πει ότι αποκαταστάθηκε το πρόβλημα. Σαν να ήθελε να με καθησυχάσει από την έγνοια, με την οποία με επιβάρυνε. Ίσως αυτό να είναι το ελαφρύ ανάγνωσμα των Χριστουγέννων: να είμαστε ανοικτοί σε ανθρώπους, που έχουν να ακουμπήσουν κάτι επάνω μας. Να ακούμε.
Διαβάζοντας την Αλληλοβοήθεια του Κροπότκιν, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, διαπιστώνω το έντονο ενδιαφέρον, που αφορά στην έννοια της αλληλοβοήθειας και στην αναγωγή της στο κοινωνικό σύστημα των αγρίων και των βαρβάρων. Εκεί, η ιδέα της φυλής είχε πρωτεύοντα ρόλο. Αντίθετα, εμείς, μεγαλωμένοι σε οικογένειες, δεν δίνουμε, στους γείτονες, παρά τα κοινόχρηστα. Λίγο χιούμορ περισσότερο δε θα έβλαπτε.
Χρειάστηκε να λείψει για να γελάσω με το χιούμορ του Δ. Ν. Μαρωνίτη: «χειρουργική επέμβαση στα δόντια αναβάλλει τη μονοτονική συνεργασία μου για δύο τουλάχιστον εβδομάδες. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, έξω από τα δόντια». Δ. Ν. Μαρωνίτης, Βήμα της Κυριακής 20.12.09.
«Μονοτονική», αλλά ευτυχώς όχι μονότονη κ. Μαρωνίτη. Περαστικά και –γιατί όχι- υπεραστικά.
Και καλά δόθηκαν χρήματα για την παιδεία, αλλά ακόμη οι άδειες και οι υπογραφές αναμένονται, για να ξεκινήσουν τα μαθήματα νοηματικής στο Εθνικό Ίδρυμα Κωφών. Για να ξαναμπώ στο κλίμα της εύγλωττης σιωπής, σκέφτηκα να παρακολουθήσω τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Μαζί με τους διερμηνείς, το τι φούξια και κόκκινη γραβάτα έπεσαν στα πλάνα, δεν περιγράφεται. Απορώ από πού ψωνίζει η βουλή. Στο Βήμα της Κυριακής 20.12.09, αναφέρεται μάλιστα –σελ. 28- ότι οι ετήσιες απολαβές ενός βουλευτή κυμαίνονται στις 100-120.000 €. Είναι προφανές, όπως αναφέρεται και στην εφημερίδα, ότι συγκαταλέγονται στους πολίτες με υψηλές αποδοχές. Προφανές επίσης –μολονότι δεν αναφέρεται- είναι ότι ο έλεγχος και η πάταξη της φοροδιαφυγής μπορούν να δρομολογηθούν εκ των έσω. Και, μεταξύ άλλων, άκουσα και την κ. Ε. Βόζενμπεργκ να διατυπώνει ότι «η παιδεία είναι εθνικό συμβόλαιο». Τα καλά και συμφέροντα, με λίγα λόγια. Αν δεν κατανοήσουμε ότι η παιδεία είναι, πάνω από όλα, κοινωνικό συμβόλαιο, τότε με την αναφορά σε έθνη και σημαίες, δεν ωφελούμαστε σε τίποτε. Δεν είναι τυχαίο ότι αποκομίζουμε τα γεγονότα, τα οποία μας προσκομίζει η κοινωνική ομάδα, στην οποία υπάρχουμε. Βέβαια, είναι όλο και πιο δύσκολο να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, σε ποια κοινωνική ομάδα ανήκουμε. Ίσως επειδή οι ομάδες, μας λείπουν…
Συμβαίνει, λοιπόν, το ξαφνικό τηλεφώνημα. Από την κυρία Κ.Θ, που μένει στην Πατησίων…,και παίρνει για να με ευχαριστήσει που τη φιλοξένησα. «Μα εγώ λυπάμαι, αλλά δε σας φιλοξένησα», της απαντώ και εκείνη, μην παραλείποντας να μου αναφέρει ότι είναι σίγουρη μόνο για το όνομά της και για την οδό όπου μένει, -διότι υποφέρει από το γεγονός ότι ξεχνάει συχνά- μου διηγείται ένα προσωπικό περιστατικό, εξαιτίας του οποίου είναι αναστατωμένη στην παρούσα στιγμή. Υπάρχουν φορές, όπως αυτή, που μπορείς να πεις μια ιστορία σε έναν άγνωστο, σαν να μαδάς μια μαργαρίτα: τόσο απλά. Όπως και παλιότερα, όταν βραδιάτικα στο δρόμο μια άλλη κυρία, στεναχωρημένη τότε, μου είχε διηγηθεί μια παρόμοια, προσωπική ιστορία: δεν είναι περίεργο που οι ανθρώπινες ιστορίες, μεταξύ τους, μοιάζουν. Οι ιστορίες δεν είναι παρά έργα ανθρώπων και μυαλών. Τέλος-πάντων, αυτό που παρατήρησα τώρα, είναι ότι η Κ.Θ. μου τηλεφώνησε για δεύτερη φορά, να μου πει ότι αποκαταστάθηκε το πρόβλημα. Σαν να ήθελε να με καθησυχάσει από την έγνοια, με την οποία με επιβάρυνε. Ίσως αυτό να είναι το ελαφρύ ανάγνωσμα των Χριστουγέννων: να είμαστε ανοικτοί σε ανθρώπους, που έχουν να ακουμπήσουν κάτι επάνω μας. Να ακούμε.
Διαβάζοντας την Αλληλοβοήθεια του Κροπότκιν, που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Καστανιώτη, διαπιστώνω το έντονο ενδιαφέρον, που αφορά στην έννοια της αλληλοβοήθειας και στην αναγωγή της στο κοινωνικό σύστημα των αγρίων και των βαρβάρων. Εκεί, η ιδέα της φυλής είχε πρωτεύοντα ρόλο. Αντίθετα, εμείς, μεγαλωμένοι σε οικογένειες, δεν δίνουμε, στους γείτονες, παρά τα κοινόχρηστα. Λίγο χιούμορ περισσότερο δε θα έβλαπτε.
Χρειάστηκε να λείψει για να γελάσω με το χιούμορ του Δ. Ν. Μαρωνίτη: «χειρουργική επέμβαση στα δόντια αναβάλλει τη μονοτονική συνεργασία μου για δύο τουλάχιστον εβδομάδες. Ελπίζω να τα ξαναπούμε σύντομα, έξω από τα δόντια». Δ. Ν. Μαρωνίτης, Βήμα της Κυριακής 20.12.09.
«Μονοτονική», αλλά ευτυχώς όχι μονότονη κ. Μαρωνίτη. Περαστικά και –γιατί όχι- υπεραστικά.
Και καλά δόθηκαν χρήματα για την παιδεία, αλλά ακόμη οι άδειες και οι υπογραφές αναμένονται, για να ξεκινήσουν τα μαθήματα νοηματικής στο Εθνικό Ίδρυμα Κωφών. Για να ξαναμπώ στο κλίμα της εύγλωττης σιωπής, σκέφτηκα να παρακολουθήσω τη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Μαζί με τους διερμηνείς, το τι φούξια και κόκκινη γραβάτα έπεσαν στα πλάνα, δεν περιγράφεται. Απορώ από πού ψωνίζει η βουλή. Στο Βήμα της Κυριακής 20.12.09, αναφέρεται μάλιστα –σελ. 28- ότι οι ετήσιες απολαβές ενός βουλευτή κυμαίνονται στις 100-120.000 €. Είναι προφανές, όπως αναφέρεται και στην εφημερίδα, ότι συγκαταλέγονται στους πολίτες με υψηλές αποδοχές. Προφανές επίσης –μολονότι δεν αναφέρεται- είναι ότι ο έλεγχος και η πάταξη της φοροδιαφυγής μπορούν να δρομολογηθούν εκ των έσω. Και, μεταξύ άλλων, άκουσα και την κ. Ε. Βόζενμπεργκ να διατυπώνει ότι «η παιδεία είναι εθνικό συμβόλαιο». Τα καλά και συμφέροντα, με λίγα λόγια. Αν δεν κατανοήσουμε ότι η παιδεία είναι, πάνω από όλα, κοινωνικό συμβόλαιο, τότε με την αναφορά σε έθνη και σημαίες, δεν ωφελούμαστε σε τίποτε. Δεν είναι τυχαίο ότι αποκομίζουμε τα γεγονότα, τα οποία μας προσκομίζει η κοινωνική ομάδα, στην οποία υπάρχουμε. Βέβαια, είναι όλο και πιο δύσκολο να απαντήσουμε σε αυτό το ερώτημα, σε ποια κοινωνική ομάδα ανήκουμε. Ίσως επειδή οι ομάδες, μας λείπουν…
Posts
No comments:
Post a Comment