Χτες ήταν μια δύσκολη μέρα, μια μέρα στους δρόμους (δε γιόρταζε και κάποιος άγιος, αυτό πού το πας;). Από τη δουλειά στην οδό Σορβόλου, στο Μετς, από το Μετς στη fnac της Μητροπόλεως, και από εκεί στη Σίνα, όταν έκλεινε η Πανεπιστημίου στο ύψος της Αμερικής λόγω μιας επιπλέον εξουσιαστικής πορείας αντι-εξουσιαστών, και ανέβαινα την ανηφόρα –με σημαίες τα βιβλία Μπρετόν- για να φτάσω στο κέντρο Ρουμελιωτών, Σίνα και Δαφνομήλη. Έχουμε ακούσει και δει, όλοι, τη διαφήμιση που ξεκινά: «μετά τον Πήτερ Παν και τον Μπαγκς Μπάνι». Σκεφτόμουν, οπότε: ήταν θέμα χρόνου να συμβεί και το Antigoni on mice, έτσι που τα σκουπίδια αυξάνονται στους δρόμους με ρυθμούς ιλιγγιώδεις κι εγώ εξακολουθώ να κυκλοφορώ στους δρόμους της πόλης. Ναι, με χιούμορ πρέπει να βλέπουμε τα πράγματα. Τι θα γινόταν αν πλάι στα σκουπίδια στεκόταν σαν στύλος ένας «εμβολιάτορας» με την ένδειξη ON/OFF και λευκή καπαρντίνα με στάμπα καρότου στην πλάτη; Δωρεάν εμβόλιο τώρα που γυρίζει; What’s up doc? Στο κέντρο Ρουμελιωτών, λοιπόν, - ας γυρίσουμε στο πρώτο θέμα- ήταν η παρουσίαση του βιβλίου με τον έξυπνο και ευφάνταστο τίτλο Μπαμπά τι είναι το σεξ, του Κώστα Στοφόρου( http://stoforos.blogspot.com/ ). Πολύ ζεστή ατμόσφαιρα, όπου ακούστηκαν διάφορες ιστορίες για μπαμπάδες που ασχολούνται με τα παιδιά τους και για γονείς που παίρνουν «τον κόκκινο φάκελο και πηγαίνουν στα σχολεία γονέων της διά βίου μάθησης». Και υπάρχει και συνέχεια. Μετά την παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα, πήγα στην άλλη παρουσίαση των αστυνομικών βιβλίων Misterioso και Μίσος και Αίμα του Σουηδού συγγραφέα Άρνε Νταλ.
Στον πολυχώρο των εκδόσεων Μεταίχμιο- σε μια ήρεμη αίθουσα βρισκόμασταν, μην ακούμε «πολυχώρος» και φανταζόμαστε «αλλού φαν παρκ», εμείς οι ανικανοποίητοι αναγνώστες-, ο Άκης Σακελλαρίου διάβασε αποσπάσματα από το έργο του Νταλ. Ύστερα, ενώ ο Α. Σακελλαρίου αποχώρησε, κάνοντας, βέβαια, και το σχόλιο «είναι εξαιρετικά ενδιαφέροντα όλα αυτά», ο Πέτρος Μάρκαρης συνέχισε με μια διεξοδική αναφορά στη γραφή του Σουηδού συγγραφέα, στον τρόπο με τον οποίο προικίζει το αστυνομικό μυθιστόρημα με δύο εαυτούς, υπεύθυνα, ώστε ο ένας να εμπεριέχει τον άλλο. Όπως ο Πέτρος Μάρκαρης μας έδειξε, διά της επιχειρηματολογίας του, στα έργα του Νταλ, ο γρίφος της αστυνομικής υπόθεσης κρύβεται, πάντα, σε ένα αριστούργημα άλλης τέχνης: για παράδειγμα, στο Άσμα Ασμάτων. Και αυτό είναι το προσόν της αστυνομικής γραφής του Σουηδού συγγραφέα κατά τον Μάρκαρη: το να μην αρκείται ο Νταλ σε ένα κλισέ, στην ύπαρξη ενός δολοφόνου κατά συρροή, για να γράψει το μυθιστόρημά του.
Από την παρουσίαση, επίσης, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα η ερμηνεία του Μάρκαρη για τη θέση που κατέχει η βία στα αστυνομικά έργα των Σουηδών συγγραφέων. Ο Πέτρος Μάρκαρης τόνισε ότι η τάση των Σουηδών συγγραφέων να περιγράφουν ανατριχιαστικές, βίαιες σκηνές, παρατηρείται να συμβαίνει από το 1986 και έπειτα, μετά δηλαδή το γεγονός της δολοφονίας του Ούλοφ Πάλμε στη Στοκχόλμη. Και προσεγγίζοντας το έργο του Σουηδού, που θεωρεί τον καλύτερο και πιο ταλαντούχο από όλους τους Σκανδιναβούς, δε δίστασε να αναφερθεί και στο δικό του έργο, εξηγώντας ότι επέλεξε, σκόπιμα, ο ήρωάς του να διάγει μια κανονική ζωή με οικογένεια, για να αντισταθεί στο αιώνιο κλισέ που θέλει τους ήρωες των αστυνομικών μυθιστορημάτων χωρισμένους. Βέβαια, για να χτίσει τον δικό του ήρωα, ο Μάρκαρης άντλησε και στοιχεία μέσα από ιστορίες της ελληνικής πραγματικότητας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι αστυνομικοί στην Ελλάδα είναι παντρεμένοι και έχουν οικογένεια.
Ωραία όλα αυτά και γυρίζοντας σπίτι, με μια αύρα σουβλατζίδικου- αυτά τα γνωστά υγιεινά της πίτας παν- άνοιξα την τηλεόραση… είχε λοιπόν αυτό το νέο «φρούτο», το ριάλιτι της αγροτιάς και ξενιτιάς «αγρότης μόνος ψάχνει». Καλά, δεν μπορώ να φανταστώ πώς στεναχωριούνται μερικές επειδή έχασαν τη βόλτα με το τζιπ και το άρμεγμα της αγελάδας, αλλά, τέλος πάντων, χτες γέλασα πάρα πολύ. Από τη μία είδα τη μαμά μιας υποψήφιας νύφης, να θεωρεί «ρομαντικό» που η κόρη της θέλει έναν αγρότη και από την άλλη είδα ένα κοριτσάκι να ρωτά τον υποψήφιο γαμπρό αγρότη, ενώ έτρωγαν παρουσία της μαμάς του, «εσένα δε θα σε ενδιέφερε να εργάζεσαι στην Αθήνα, σε κάποια εταιρία;». Αυτό ήταν το απίστευτο: το κοριτσάκι σε ρόλο γιαγιάς, να προσπαθεί να αποκαταστήσει τη μαμά του.
Πραγματικά δεν ξέρω τι άλλο θα δείξει η ελληνική τηλεόραση. Διάβασα στο Βήμα της Κυριακής της 22.11.09, στη συνέντευξή του στην Αφροδίτη Γραμμέλη, τον κ. Γ. Λάτσιο να διατυπώνει το εξής: «πιστεύω ότι το Μega κινδυνεύει να είναι πολύ μονοδιάστατο στην προσφορά στους τηλεθεατές». Ευτυχώς, λοιπόν, που υπάρχουν και οι "μονοδιάστατοι" αλλά megalicious. Διότι από αυτούς δεν κινδυνεύουμε να πήξουμε στα ριαλιτομαγειρεία, αλλά έχουμε δει, τουλάχιστον, και ένα «λόγω τιμής».
Άραγε τι θα γίνει με τα σκουπίδια; Θα κάνουμε Χριστούγεννα on Mice;
Στη φωτογραφία από τα Σκόπια, ο μικρός πρίγκηπας μάλλον θα απορεί.
Posts
No comments:
Post a Comment