Για ποιον χτυπάς;

Στης λατρείας της κοιμισμένης τα χνάρια
Ανήσυχα γινόμαστε ένα ολόγιομο πάλι
Με τον αέρα του βουνού και της θάλασσας
Διυλίζοντες ψίθυροι ακουμπούν το προσκεφάλι
Ο ορίζοντας από σήμερα εφημερεύει για τη ζωή
Όπως ο έρωτας χρυσίζοντας άχρωμες παύσεις
Το πηγαίο στη σχέση μπορεί και να έρχεται
Από ένα αυτί πρόθυμο να δει το θυμικόν της διαφοράς
Ανάμεσα σε δύο ασθενείς της γλώσσας, το ήδη και το πια

Ατραπός η φωνή έχει τον τρόπο της ήρεμα να πλέκει
Ατμοσφαιρικούς κοιτώνες μέσα από πρότερα κακόηχα πάθη
Έχω ήδη αλλάξει μαζί σου
Έχω πια αλλάξει μαζί σου
Ψίχα στον κίνδυνο το ήδη
Συναντά τη ζωή εξιστορώντας τον οντά του εαυτού
Τι να έχει φυλάξει ο κόσμος έξω από την αυλή
Εκτός από τα πρώτα κρίνα που φύτρωσαν ανέλπιστα
Τι άλλο υπάρχει να ζήσω και μετά από εσένα ίσως
Ήδη που αναδύεις πάθος για το ανικανοποίητο
Όπως ο Φλεβάρης αναδύει ψηλά τον καρνάβαλο
Καραδοκείς αντάρτης ικανός σε μέτωπο αλλαγής
Με το πια ωστόσο χουχουλιάζει το σώμα μένοντας στο καβούκι
Χασμουριέται καθώς θεός άλλος δεν υπάρχει εκεί έξω να καρτερώ
Ανώνυμη στον έρωτα και στις περιστάσεις με προτρέπω να υπνωτιστώ
Όπως το ύστατο πουπουλένιο τραγούδι του πουλιού αποχαιρετά τη φλόγα
Και πάλι το τόπι του ήλιου αναπηδά πίσω από τις κεραίες σε μια πάλη ήττας
Ποιούμαι το χασμουρητό του εαυτού που δε θέλει άλλο εσύ από αυτό που ζει
Λοιπόν γιατί άραγε φωνάζουμε ενώ όλα υποβαστάζονται από το ήδη και το πια
Πλέξεις μιας αμυδρής ερωτικής υπόσχεσης που κάποτε το χάσμα έδωσε

Στον κόσμο
Διακριτικά φτεροκοπήματα
Λουσμένο στον ήλιο σκοτάδι