Dr-Δράκε Βέλτσο, είστε εδώ; Στο ΕΜΣΤ, 4/2 στις 19.00

Το όνομα «δράκος» είναι δισυπόστατο. Ανήκει σε δύο κόσμους των ιδεών.
Στη μεν Δύση και στην παράδοση των μεγάλων αφηγήσεων, ο δράκος συμβολίζει το φοβερό θεματοφύλακα του κακού, όντας ζηλευτός που μπορεί και «ανεβάζει» το κακό στις πλάτες του, σαν το μικρό γιο. Παράλληλα, είναι και τιμωρός, έτοιμος να επέμβει σε βάρος όποιου επιθυμήσει να ξεπεράσει τα όρια, προσεγγίζοντάς τον επικίνδυνα, ενώ θα διακυβεύεται το ποιος εξακολουθεί να κατέχει τα πνεύματα των δυνάμεων.

Αντίθετα, στον κόσμο των ιδεών εξ’ Ανατολής, ο «δράκος» έχει άλλη ιστορία. Δεν είναι ο θεματοφύλακας του πολλαπλού, δηλαδή του κακού που πολλαπλασιάζεται σαν την πύρινη φλόγα, έχοντας τις αγορές με το μέρος του. Είναι ένας μύστης του άλλου. Και τούτο, διότι η ρίζα του δράκου απαντάται στο «δέρκομαι», που σημαίνει «κοιτώ επίμονα». Οπότε, ο δράκος, «στα ανατολικά», είναι αυτός που τολμά και απευθύνει, επάνω στον άλλο και στα άλλα, ένα βλέμμα διαρκείας, άρα ένα «επίθετο», στη βάση της έμμεσης επίθεσης. Εν ολίγοις, αυτό το βλέμμα ενέχει μια ιδιότητα-δυνατότητα, προτού αυτή μετουσιωθεί σε πραγματικότητα.

Αυτός ο δράκος είναι ένας «τολμητίας του αλλού», ένας Vitizen, όπως, σε παλιότερο άρθρο μου, έχω προσδιορίσει τον πολίτη που είναι ανοικτός στον κόσμο, σε μια πόλη πολλών πολιτισμών και εθνικοτήτων, η οποία δεν είναι «αυθεντική», υπό την έννοια ότι δεν είναι «συγκεκριμένη», για να θυμηθούμε και τον εθνολόγο Λεβί Στρως (Άγρια Σκέψη, εκδόσεις Παπαζήση). Ώστε ο πολίτης, δεν υπόκειται τόσο σε ένα σύστημα κλειστής πόλης, -ως «citizen» από τη ρίζα «city»-, αλλά βλέπει τον εαυτό του στην προοπτική του «vitizen» από τη ρίζα της ζωής εν γένει «vita», η οποία διαμορφώνεται, φυσικά, μέσα στα όρια της πόλης.
Άρα, λοιπόν, ο δράκος με τις δύο ερμηνείες είναι κάποιος που γνωρίζει να έχει –αλλά και γνωρίζει ότι έχει-και τα δύο: πρόσωπο και προσωπείο, έκφραση και μάσκα. Αυτός είναι ο προσφιλής κύριος Βέλτσος.

Και να τι διαβάζω στο βιογραφικό του:
O Γιώργος Βέλτσος γεννήθηκε στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 1944. Σπούδασε Νομική στη Θεσσαλονίκη και Κοινωνιολογία στο Παρίσι. Από το 1975 διδάσκει Θεωρία της Επικοινωνίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο. Έχει γράψει περισσότερα από 30 βιβλία (δοκίμιο, θέατρο, ποίηση). Το επιστημονικό του έργο περιλαμβάνει 12 βιβλία, με πρώτο το Κοινωνία και Γλώσσα (1976) με εισαγωγή του Νίκου Πουλαντζά. Από το 1975 συνεργάζεται με την εφημερίδα Τα Νέα. Το ποιητικό του έργο, που αριθμεί 15 βιβλία, συγκεντρώθηκε σχεδόν στο σύνολο του σε ένα τόμο με τίτλο Ποιήματα [1993-2005] που εκδόθηκε το 2006. Τα ποιήματα του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα γαλλικά και τα γερμανικά.

Μόνο που τα «βιογραφικά» είναι βαρετά, ιδίως όταν έχουμε την περίπτωση –δε μου αρέσει η λέξη «φαινόμενο» εδώ- του Γιώργου Βέλτσου. Είναι ένας άνθρωπος που δεν περνά απαρατήρητος. Καθηλωτικός για την ακονισμένη με θυμό γλώσσα του, αυθόρμητος, όταν για παράδειγμα, σε ένα συνέδριο για Το Δικαίωμα στην Πόλη, μου είχε υποδείξει να αλλάξω θέση, για να πάρει την ακριανή δική μου, εύστροφος και ακατάπαυστος, όταν στην εκπομπή της E. Κυριακοπούλου, ήταν δυστυχώς εμφανές ότι η παρουσιάστρια δεν μπορούσε να διαχειριστεί το υλικό που ο χειμαρρώδης Βέλτσος της έδινε απρόοπτα, μέσα από την ομιλία του, ώστε να δει την προοπτική του. Καθώς, το «κακό» με την προοπτική είναι ότι απαιτεί. Φαντασία, γνώση, ένστικτο.

Ανικανοποίητος και ρυθμικός, ο Βέλτσος δίνει την εντύπωση ότι δεν ελέγχει το λόγο του, για να είναι σύντομος, επειδή δείχνει να ελέγχεται από ένα μπαλόνι λέξεων: εκείνα που μπορούν αλλά δεν έχουν ειπωθεί ακόμη. Συνεπώς, μια συνομιλία μαζί του θα ανήκει στο εδώ και το εκεί ταυτόχρονα. Από τον ίδιο, έχω να θυμάμαι την τέλεια, πικρή σοκολάτα Valhrona, που μου πρόσφερε τότε που περίμενα την καθηγήτριά μου, δηλαδή πριν από την «κατσάδα», τουλάχιστον απολάμβανα το γλυκό χρόνο μόνη σε ένα σκοτεινό, βιβλικό καταφύγιο. Την ίδια στιγμή, το ίδιο αχόρταγα, τα μάτια κατέγραφαν τίτλους βιβλίων, που δεν ήξερα ή είχα ακούσει και είχα παραλείψει να αγοράσω… Όλος ο Λακάν, ο Νίτσε στα γαλλικά… ευτυχώς είδα και κάποια βιβλία, που ήδη είχα, οπότε επανήλθα «στα καθιερωμένα»! Αυτά, ως εισαγωγικά από την «οικονόμο μνήμη», μερικά 24ωρα πριν από την παρουσίαση του ποιητικού βιβλίου του Σχέδιο για Ηλέκτρα με εικόνες του Χρόνη Μπότσογλου, την τσικνοπέμπτη 4 Φεβρουαρίου, στις 19.00 το απόγευμα, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Εκτός από το Γιώργο Βέλτσο, θα μιλήσουν οι Δ.Ν. Μαρωνίτης και Χρόνης Μπότσογλου.

Είσοδος ελεύθερη
Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης
Κτίριο Ωδείου Αθηνών, Βασ. Γεωργίου Β’ 17 -19 & Ρηγίλλης, Αθήνα, 10675
Τηλέφωνα: 210 92.42.111 – 3, Fax: 210 92.45.200

protocol@emst.gr , pressoffice@emst.gr
http://www.emst.gr/
http://fixit-emst.blogspot.com/

http://www.costis.org/x/castoriadis/epainos.htm
http://archive.enet.gr/online/online_text/c=113,id=84216252
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&artid=131524&ct=47&dt=11/03/2001
http://www.elogos.gr/poetry/poem0010.htm
http://genesis.ee.auth.gr/dimakis/poiisi/18/10.html

http://www.kathimerini.gr/4Dcgi/4dcgi/_w_articles_kathcommon_1_04/02/2008_1287219

**από το δελτίο τύπου του ΕΜΣΤ
Ο Χρόνης Μπότσογλου, δημιούργησε επτά ακουαρέλες και μία χαλκογραφία που συνοδεύουν το κείμενο του Γιώργου Βέλτσου, και παρουσιάζονται στο χώρο της έκθεσης.

Στο Σχέδιο για Ηλέκτρα ο Γιώργος Βέλτσος καταθέτει μία ακόμη αδύνατη μαρτυρία για έναν θεατρικό λόγο αφομοιωμένο από το Ποίημα, και το αντίστροφο. Για άλλη μια φορά μετά τον Οιδίποδα – αντιΟιδίποδα από τις εκδόσεις «Ίνδικτος», ο Βέλτσος διαβάλλει με τον τρόπο του την καθιερωμένη «ειδολογία», οδεύοντας προς αυτήν την «μείξη των ειδών», όπου η λογοτεχνία – αλλά συχνά και η θεωρία συνιστούν ένα Ποίημα, πολλώ μάλλον το Θέατρο.

Οδηγημένος από τον Κλωντέλ αλλά και από το όμοιό του – αντίθετο του Χάινερ Μύλλερ, γράφει ένα αρχαιόθεμο κείμενο (Ποίημα – Θέατρο), όπου όχι μόνο η «μορφή» αλλά και το «περιεχόμενο» αλληλοπαραχωρούνται. Οι ήρωες (Ηλέκτρα – Ορέστης) αντιμετατίθενται. Το οριστικό άρθρο ο (Ορέστης), η (Ηλέκτρα), διαγράφεται ως εάν «η γυναίκα να μην υπάρχει», ο άνδρας να γίνεται γυναίκα και ο συγγραφέας να υποχωρεί προ του δημιουργήματος με την πανουργία αυτού του δημιουργού, που συνεχώς αθετεί προκειμένου η α-θέτηση (το κενό) να θεμελιώσει και να θεμελιωθεί.
Διάβημα α-θεολογικό(;) Ή, αποφατική θεολογία(;)

Η έκδοση πραγματοποιήθηκε στο παραδοσιακό τυπογραφείο των εκδόσεων Διάττων. Η στοιχειοθεσία των κειμένων έγινε στο χέρι με τυπογραφικά στοιχεία ελζεβίρ πλάγια ημίμαυρα των 16΄΄ και τυπώθηκε σε χαρτί Rosasrina Fabriano 220 gr στο επίπεδο πιεστήριο. Τυπώθηκαν 525 αριθμημένα αντίτυπα. Τα αντίτυπα από το 1 έως το 60 έχουν ως προμετωπίδα μία αυθεντική χαλκογραφία υπογεγραμμένη από τον ζωγράφο.