14 κεράκια για τον Βασίμ

Τον λένε Βασίμ. Είναι από το Πακιστάν. Εδώ, στην Αθήνα, ζει από το 1996. Μιλά ελληνικά και εργάζεται ως ταξιτζής. Ο Βασίμ οδηγεί στους δρόμους της Αθήνας. Βλέπει μόνο απέξω τα κτίρια-καθρέπτες της Συγγρού. Θαμπωμένος, δεν έχασε τον προσανατολισμό του κάτω από φωτεινούς πολυελαίους των ατελείωτων διαδρόμων τους. Ούτε έχασε κοντινούς ανθρώπους στις πλημμύρες του Πακιστάν. Ευτυχώς, το ποτάμι πήρε το πολιτικό λάθος, αλλά δεν πήρε φίλους και συγγενείς. Όλοι συνεχίζουν και μαδούν τη μαργαρίτα. Ζουν. Στο σταυροδρόμι, Ανατολής και Δύσης, στην Ελλάδα, του μύθου και της φιλοξενίας, ένας σύγχρονος μέτοικος συλλογίζεται για το κυνήγι της καρέκλας και του ρευστού. Μια πλεκτή ψάθινη καρέκλα γίνεται η σκέψη του, νύχτα ώρα, και κρίνει το σήμερα. Τα συμπεριλαμβάνει όλα. Ποια τα πρωτεία, σε φιλοσοφικά και τραγικά συστήματα; Υπήρξαν εκπαιδευμένοι που κατέλυσαν τις δυνάμεις των δικτύων και μάδησαν τις ψάθινες καρέκλες. Ο Βασίμ βλέπει τα χτυπήματα, κάτω απ’ τη ζώνη, να αρχίζουν μετά το 2004. Μέχρι τότε, υπήρχαν δουλειές. Μετά, τα πράγματα σταδιακά δυσκόλεψαν και το τέρας της ελευθερίας έδειξε τα δόντια του. Τι θα γίνει με τους μετανάστες; Σήμερα, τον προβληματίζει το μέλλον του στην Αθήνα. Απερχόμενος, διερχόμενος, ποιος ξέρει ποια μετοχή θα νικήσει. Φέτος, ο Βασίμ κλείνει 14 χρόνια στην Αθήνα και παρόλα αυτά δεν ξέρει από κόλπα, του σπασμένου κουμπώματος, να μη βαράει το σύστημα, όταν δεν φοράς ζώνη. Είναι καλός οδηγός στην πόλη του διαλόγου, του Σωκράτη και των μετοίκων. Όπου η οικονομική δημοκρατία ήταν ανέκαθεν ζητούμενο αντί προαπαιτούμενο. Όπου η Ξανθίππη δεν έκλαψε για το θάνατο του Σωκράτη τόσο, όσο για το θάνατο του ίδιου του διαλόγου. Πληρώνω, βγάζω τη ζώνη και κατεβαίνω. Παίρνω ρέστα μερικά ευρώ. Το γυμνό δέρμα ευρωζώνης, η παλάμη με τα ψιλά, έχει κρυώσει. Ανεβαίνω τα σκαλιά. Θυμάμαι από το συνέδριο «Διάλογοι των Αθηνών» φράσεις και προσωπικότητες: τον Gregory Nagy, τον Κωνσταντίνο Τσουκαλά, τον Paolo Odorico. Ξεσφίγγω τη ζώνη από την γκρι καμπαρντίνα γρήγορα. Χρειάζομαι να ανάψω ένα κερί, να κάνω ένα τηλέφωνο, να μουρμουρίσω αγαπημένους στίχους. Τον Βασίμ, πιθανότερο είναι να μην τον ξαναδώ ποτέ. Όμως, όπως «το καραβάκι έγινε βέλος», αντίστοιχα και εκείνο «το βραδάκι έγινε σκέλος». Πλέει ήσυχα στη θάλασσα της μνήμης, ως σκέλος μιας κοινής υπόθεσης. Του διαλόγου, μεταξύ θεωρίας και πράξης, ματιού και εγκεφάλου. Οπότε, η αφιέρωση του Jim Greenhalf, στη συλλογή του The man in the mirror «to Antigoni Kastadima, the lady of the sea», με τον αναγραμματισμό του λάθους –st-, συνοδευμένη από τη φράση του Σωκράτη “The unexamined life is not worth living” (Redbeck press), αρχίζει να με ενεργοποιεί πάλι με τρόπο μαγικό. Από το ναδίρ στο ζενίθ. Όπως και τα στιγμιότυπα αυτής της πόλης που τη λένε Αθήνα. Ακόμη και όταν υπαινίσσονται το λάθος...