Άκου πως το στρώσαμε στη σαμπάνια…

Νέο έτος, ίδιο στέκι. Καινούρια πρόσωπα, σταθεροί φίλοι. Στον Κοραή, του γλυκού και της ιδέας, ανταμώσαμε ξανά μαζί, για πρώτη φορά το 2011. Πρώτα, με ειδήσεις για νέες ή επικείμενες εκδόσεις και προς το τέλος, με ανέκδοτα. Από καρδιάς ο Νάνος Βαλαωρίτης άνοιξε την πρώτη σαμπάνια της παρέας, για το 2011, και λίγο πριν ή λίγο μετά, όλοι τιμήσαμε τα λουκούμια του «Παππού» που έφερε η φαρμακοποιός Φανή απ’ το Βόλο, και αυτή Βολιώτισσα. Όλοι, άρα εκτός από το Νάνο Βαλαωρίτη, τη Φανή και εμένα, ‘‘Λουκούμιοι’’ υπήρξαν: Ο Μιχαήλ Μήτρας, -που φωνάζουμε Μιχάλη αλλά επειδή ως συγγραφέας είναι Μιχαήλ, άγνωστο παραμένει πώς τα έφαγε, ως συγγραφέας που γλυκάθηκε ή ως Βολιώτης γλυκατζής που συνυπέγραψε;- ο Ντίνος Σιώτης, ο Γιώργος Μαρρής, ο Δημήτρης Αληθεινός, η Κατερίνα, η Μαρία Τσάτσου, ο Βίκτωρ Ιβάνοβιτς, ο Μιχάλης Παπανικολάου, ο Κώστας Σταθόπουλος, ο Πάτροκλος, η Άντρεα, και μερικοί που ήρθαν για πρώτη φορά στον Κοραή, στην παρέα μας. Μεταξύ αυτών ήταν και η Κρυσταλία Πατούλη, συνεργάτις του Στέλιου Κούλογλου. Έκανε μια τηλεφωνική συνέντευξη στο Νάνο, πρόσφατα, στο πλαίσιο συζητήσεων με «πνευματικούς ανθρώπους» του σήμερα, και χθες ήρθε με μια τεράστια τσάντα από μαγαζί, πρωτοφανή για τα δικά μας δεδομένα του Κοραή. Έβγαλε και ένα μπλοκ μικρό, και άρχισε να μαζεύει τηλέφωνα, όσων έκρινε ωφέλιμους, για το 2011 και αυτά. Συζητούνται λοιπόν, διάφορα. Ακούμε το Νάνο, πάντα, με όρεξη να μας περιπλανήσει. Ετοιμάζεται, από την Άγρα, μια πλούσια μελέτη για τον Υπερρεαλισμό από τον ιστορικό Νίκο Σιγάλα. Ξεφυλλίζω αναγνώσματα. Μεταξύ αυτών, σημαντική είναι η αναφορά στην επισήμανση του Νάνου Βαλαωρίτη, από τον Ν. Σιγάλα, ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για ελληνικό Υπερρεαλισμό αλλά για Υπερρεαλισμό στην Ελλάδα, καθώς δεν υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα μια οργανωμένη κίνηση. Όμως, μακρύς ο δρόμος για την Ιθάκη είναι, κι εγώ μπορεί να διαβάζω αλλά παράλληλα ακούω, γελάω, συμμετέχω, έχω και εσπρέσσο. Ώσπου η συζήτηση φτάνει στα στέκια και, απ’ την παρέα, μας λέει ο Μιχαήλ, ότι και τα παιδιά του Τεφλόν έχουν στέκι. Και ποιο είναι, ρωτούμε οι υπόλοιποι. Δεν το λένε, μας ανταπαντά. Οπότε, λέω και εγώ, ε αυτοί δεν έχουν στέκι, έχουν κρύπτη. Και αρέσει στον Ντίνο, το σχόλιό μου, οπότε το επαναλαμβάνει. Έλα όμως, που η αλήθεια ‘‘αποκρυσταλλώνεται’’ χωρίς την Κρυσταλία (Πατούλη), η οποία πιάνει τα μισά και ακούγοντάς τον, του λέει: «αχ, από αυτό που είπατε, φαίνεται πόσο ποιητής είστε»…μα, εγώ το είπα αλλά είμαι και ποιήτρια, σφήνα μπαίνει η φωνή μου. Η Αντιγόνη το είπε, συμπληρώνει γελαστός ο Ντίνος (Σιώτης) και προσθέτει, έχουν κατακόμβη αυτοί. Μέσα στο γέλιο ήμαστε όλοι, αλλά επιπλέον, η επανάληψη της ‘‘κρύπτης’’ φόρεσε τα ''γυαλιά'' στην Κρυσταλία, που για πρώτη φορά ήρθε στην παρέα μας με διαδραστικό το νου επιλεκτικά σε μερικά τηλέφωνα αν και βεβαίως το θέμα ομιλίας ήταν οι συνεργασίες, σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς…παρεμπιπτόντως, ύστερα από λίγο, αφού έφυγε, εμείς συνεχίζαμε το γλέντι στην άμμο(της γλώσσας) με σαμπάνια-βλ. τη γαλλική φράση sabler la champagne που σημαίνει γιορτάζω ένα ιδιαίτερο γεγονός με σαμπάνια- και εκείνη ανέβηκε στο πατάρι ξανά, να μας ρωτήσει αν είδαμε τα γυαλιά της, τα οποία είχε χάσει… Εξαιρετικό. Έγραψε το χθεσινό μεσημέρι, υπερρεαλιστικά, και αποκρυσταλλώθηκε γέλιο για το 2011.

http://www.hyperwish.org