Ο Antonio Cabrera διαβάζει «Μπροστά στη θάλασσα»…

Λίγα μόνο 24ωρα, πριν από την ημέρα της Ποίησης, στις 18 Μαρτίου, ημέρα Παρασκευή, ο Antonio Cabrera ήταν ο ειδικός προσκεκλημένος του Ινστιτούτου Cervantes της Αθήνας. Τον παρουσίασαν, στο κοινό, ο διευθυντής του Ινστιτούτου Cervantes, Eusebi Ayensa Prat, και ο ποιητής Juan Vicente Piqueras. Ανάμεσα στο ακροατήριο, βρισκόταν και η κόρη του Cabrera, Adelina, καθώς σπουδάζει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, στο πλαίσιο προγράμματος Erasmus. Συνάντησα τον Antonio Cabrera, μισή ώρα πριν από την εκδήλωση, και σε αυτό το σύντομο διάστημα, τον παρακάλεσα να διαβάσει ένα -από τα αγαπημένα μου- ποιήματά του. Το ποίημα έχει όνομα «Μπροστά στη θάλασσα» και είναι ενδεικτικό της δύναμης του ποιητή, να δημιουργεί ένα πλέγμα αλληλουχίας και συνέχειας, ανάμεσα στο «εγώ» και στον κόσμο, ανάμεσα στη συνείδηση και στην εξωτερική πραγματικότητα. Καθώς κάθε φιλοπερίεργο πνεύμα ζωντανής ανησυχίας διακρίνεται για τη δεξιότητα, η απορία του να αντανακλάται στην ποικιλία, ήταν επόμενο το ενδιαφέρον, αναζήτησης θεμάτων, να πηγάζει από διαφορετικά αντικείμενα, εκ πρώτης όψεως ετερόκλητα. Ωστόσο, δεν παύουν και τα τέσσερα-φιλοσοφία, ποίηση, ορνιθολογία και μουσική- να τροφοδοτούν αμέριστα την αγάπη, του Antonio Cabrera, για την ίδια τη ζωή και το Lego των εικόνων της. Όπως, άλλωστε, εύστοχα επεσήμανε και ο Φερνάντο Πεσόα, «ο έρωτας δεν μπορεί να σερβιριστεί κρύος»…

«Μπροστά στη θάλασσα»

Ακόμα μία φορά, γαλάζιο της αυγής.
Η παρουσία μου αντίκρυ στη θάλασσα
δίνει στη λογική μου τη νέα δικαιολογία
που την αφήνει μέσα απ’ το φως της να κάνει
μία ερώτηση στον φωτισμένο αέρα,
μ’ αυτό που ντύνεται αργά η μέρα:
«Τι μπορείς να μάθεις κοιτάζοντας τη θάλασσα;»
Υπάρχει ένα όριο εδώ, κάτω απ’ τα πόδια μου,
μια άκρη δίχως ακόμη αφρό
απατηλή ημεράδα, αμέλεια
του χρόνου που πάντοτε αρχίζει, άγγιγμα,
χάδι ενός θεριού αδιάφορου.
Και στο βάθος άλλο όριο, η γραμμή
που δεν υπάρχει κι έχει στην απουσία της χαράξει
μια αυστηρή επινόηση των ματιών,
μια συνήθεια, μια επίπεδη άβυσσο.
Κι ανάμεσα στα δυο αυτή η λαχτάρα,
αυτοί οι κουρασμένοι γλάροι, αυτή η λωρίδα του αβάσιμου
απολύτου. Εγώ ξέρω πως δεν υπάρχουν άλλα πράγματα.
Μονάχα αντανακλάσεις, όχι μυστήριο.
Τι θα μπορούσα να καταλάβω κοιτάζοντας τη θάλασσα;
Η άγνοια ντύνεται αυτό το πρωί
με το γαλάζιο χρώμα του αδιανόητου.


“Ante el Mar”

Una vez más, azul amanecido.
Estar ahora frente al mar otorga
a mi razon la renovada excusa
que le permite hacer desde su luz
una pregunta al aire iluminado
con que se viste lentamente el día :
qué se puede entender mirando el mar ?
Hay un límite aquí, bajo mis pies,
un borde todavía sin espuma
que es mansedumbre falsa, negligencia
del tiempo siempre comenzando, roce,
caricia, de una bestia indiferente.
Y al fondo el otro límite, la raya
que no es y en su ausencia ha trazado
un estricto concepto de los ojos,
una costumbre, un plano precipicio.
Y entre ambos este afán, estas gaviotas
cansadas, esta franja de infundado
absoluto. Yo sé que no hay más cosas.
Reflejos solamente, no misterio.
Qué podría entender si miro el mar ?
La ignorancia se viste esta mañana
con el color azul de lo impensable.

*ευχαριστώ, Σέργιο, για τη φωτογραφία..