Συνεχίζεται

Συνεχίζεται

Δεν είμαστε μόνοι, έχουμε την επίγνωση
Και ας δίνει ζωηρό φως ο ήλιος ακόμη
Το πέταγμα του χρόνου στο ανέπαφο άλλο
Με τρομάζει όπως ακούω τις ζεστές λέξεις
Πρωτομαγιά, παραλία, ηλιοθεραπεία
Αρχή του είναι, να μην έχει τέλος πράξεων
Τα περιθώρια αγγίζουν εμάς πάντοτε
Ανήκουμε σ’ ένα χώρο από περιστάσεις
Με φαιδρό το φως της νοσταλγίας μας ακόμη
Δεν πρόλαβα να νοσταλγήσω, δεν αισθάνομαι
Έγχρωμη μεταξύ έγχρωμων αποχωρώντας
Προς το αύριο, δεν προλαβαίνω να θυμάμαι
Τα προσωπικά μου αντικείμενα σήμερα
Δεν αποχωρίζομαι για τις αποστάσεις
Σκέφτομαι απλώς υπό την επήρεια αυτής
Της επίγνωσης που ελέγχει τη νέα δράση
Για αρχή σιωπώ, το μάταιο δεν αλλάζει
Αλλά πόσο θυμό από αυτό το πρόθεμα
Το «επί» εκλύει το σώμα πάλι, σαν δέντρο
Που έχει ριζώσει από λάμψη να φυσάει
Ο αέρας καταπάνω του, με σφρίγος όλος
Πρωτομαγιά, παραλία, ηλιοθεραπεία
Μπορείς να νοσταλγήσεις άραγε στο όρθιο
Από τη βία της λέξης την ίδια τη λέξη;
Το είδωλο της νοσταλγίας μου τρεμοπαίζει
Ίσως η εικόνα επανέλθει απότομα
Και το φως μαζί με τη μελωδία του χρόνου
Τελειώσει εκεί, σε περασμένα που κοίμισα