«Μην τυχόν κι ανοίξεις το παράθυρο, θα ‘χουμε άλλα».

Στο συνέδριο για τον Φιλίπ Λακού Λαμπάρτ ( Philippe Lacoue-Labarthe) στο Γαλλικό Ινστιτούτο, τη δεύτερη μέρα, 10.10.08, στην απογευματινή ομιλία του για την ποιητική του πολιτικού, ο ποιητής, καλλιτέχνης διαμέσων και ομότιμος καθηγητής Κοινωνιολογίας ΕΣΔΥ – αυτά έχουν δηλωθεί μετά το όνομά του στο σχετικό έντυπο με το πρόγραμμα του Συνεδρίου- κ. Αγραφιώτης έκανε μεταξύ άλλων αναφορά στη σχέση μοντερνισμού και φιλοσοφίας, καθώς και στην έννοια του πολιτιστικού υποκειμένου, εκπροσώπου της γαλλικής σχολής. Στην ερώτησή μου, λοιπόν, για ποιο λόγο δεν αναφέρθηκε αντίστοιχα στο ρεύμα του μεταμοντερνισμού και στον Lyotard {Ζαν Φρανσουά Λυοτάρ (2008) Η μεταμοντέρνα κατάσταση, Αθήνα, εκδόσεις Γνώση}, λαμβάνοντας υπόψη ότι ο εγκιβωτισμός του ενός φαινομένου στο άλλο εξακολουθεί να απασχολεί την ανθρώπινη σκέψη, ο ίδιος απάντησε με αυτοπεποίθηση ότι στην Ελλάδα είχε γίνει τη δεκαετία του ’80 αντίστοιχο συνέδριο για το μεταμοντερνισμό και είχαν δημιουργηθεί εντάσεις, ακριβώς επειδή δεν είχαν γίνει ορθές αποδόσεις στους όρους αυτούς, και επομένως προτίμησε να παραβλέψει μια τέτοιου είδους αναφορά. Είναι απογοητευτικό σε ένα συνέδριο, σε έναν κοινωνικό τόπο που οφείλει τη συσπείρωσή του στην εμμονή για τις ιδέες και στην διαχείριση του λόγου να ακούγονται από καταξιωμένους ομιλητές τέτοιες απαντήσεις. Σαν να πρέπει ο χώρος να αεριστεί αλλά καλύτερα να μείνει κλειστό το παράθυρο για να μην αρπάξουμε κρύωμα. Από τη στιγμή που η δομή ενός κειμένου που μεταδίδεται στο κοινό εξαρτάται από την εκάστοτε λογοκρισία του ομιλητή, ποιος είναι ο μετα –ρόλος ενός συνεδρίου; Από τη στιγμή που κάποιες θεματικές αξιολογούνται ως μυγιάγγιχτες εκ των προτέρων, για ποια ανανεωτική πορεία μπορούμε να κριθούμε εκ των υστέρων; Αν στη δεδομένη ερώτηση ερχόταν η απάντηση ότι το ζήτημα της μετανεωτερικότητας δεν συνδέεται, αυτό θα ήταν τουλάχιστον μια απόφανση ικανή να τεθεί ως απάντηση. Αλλά η απόφανση ότι ναι, συνδέεται, αλλά θα έχουμε προστριβές, γι’ αυτό καλύτερα να μην το κάνουμε και θέμα τώρα, ε, τότε καλύτερα να πιούμε ένα καφέ με την παρέα μας που δεν φοβόμαστε να διαφωνήσουμε ακριβώς επειδή η διαχείριση της διαφωνίας συνιστά πολιτισμό.