H φιλαλήθεια και η χριστιανική ποιμαντορία

Υπό την έννοια ότι η καταξίωση της τηλεοπτικής διασκέδασης είναι η τηλεθέαση, ενώ η απαξίωση αντίστοιχα είναι το τίποτα ιδωμένο ως θέαμα, ολοένα και περισσότερο, σήμερα, καταξίωση και συνάμα απαξίωση της τηλεοπτικής διασκέδασης εντοπίζονται στην μελετημένη πολιτική της φιλαλήθειας. Ριάλιτι επικεντρωμένα στο πώς θα αναγκάσουν τον Χ μπροστά στο μάτι της κάμερας με μια ελαφρότητα και έναντι έτοιμων ήδη χρημάτων από το ταμείο του τηλεοπτικού θησαυροφυλακίου να ομολογήσει αυτά που του έχουν προκαλέσει ενοχές, ντροπή και φόβο, ώστε να βρεθεί στα χέρια με οποιονδήποτε εμπλεκόμενο -συγγενή, γείτονα, πρόσωπο αγνώστου μητρώου για το ευρύ τηλεθεάμον κοινό- στο πλατό, ριάλιτι πλέον της εξειδίκευσης, ανάλογα προς το προφίλ του υποψηφίου και ειδικά διαμορφωμένα ως προϊόντα για να καλύψουν τις ανάγκες του –ριάλιτι που επιδιώκουν τη μεσοποίηση της χλεύης και της ειρωνείας από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές, όλα ανεξαιρέτως συντηρούνται από φιλόδοξους παρουσιαστές έτοιμους ακολούθως να παραχωρήσουν συνεντεύξεις με άρωμα φιλαλήθειας και να αποδείξουν ότι φιλαλήθεια, ομολογία και χριστιανική ποιμαντορία διάγουν βίο κοινό.

Διότι, πώς αλλιώς να ερμηνευτεί η απαντητική αυθορμησία παρουσιάστριας την οποία ελκύει το τίποτα της ελληνικής τηλεόρασης; Όταν έχεις για κριτήριο το τίποτα, εκ των προτέρων είσαι διατεθειμένος να προσφέρεις ένα μεγαλύτερο τίποτα. Είναι επόμενο κατ’ αυτόν τον τρόπο να δίνεται βήμα σε επαγγελματίες αλεξιπτωτιστές, που με κριτήριο τη δόξα επεμβαίνουν για να δηλώσουν λίγο απ’ όλα: κάτι από πολιτική, απλοϊκά πάντα καθώς διατείνονται πως μιλούν στον απλό πολίτη, κάτι από κοινωνικά, κάτι από προσωπικά ενδιαφέροντα. Μάλιστα εκφέρουν και την άποψη πως ‘‘κάνουν ένα διάλειμμα’’ από την καριέρα τους, αντιμετωπίζουν τη σχέση τους με την τηλεόραση, όπως ο κακός μαθητής αντιμετωπίζει αντίστοιχα τη σχέση του με το σχολείο. Αρκεί να θυμηθούμε το παλιό γνωστό ανέκδοτο, στο οποίο κάποιος ρωτά τον Τοτό: από όλα τα μαθήματα στο σχολείο, ποιο σου αρέσει περισσότερο; Και η απάντηση είναι: το διάλειμμα! Αυτοί λοιπόν που αρνούνται την ειλικρίνειά τους και δηλώνουν χαριτωμένα – με την πεποίθηση ότι μας πείθουν -πως έχουν μόνο διεκπεραιωτικό ρόλο, δεν συμφωνούν αλλά και δεν διαφωνούν φυσικά, αυτοί είναι τα άβουλα - πρωταγωνιστές που συντηρούν το υπάρχον τηλεοπτικό σύστημα.

Παρουσιάστρια που ακούει το σύζυγο αλλά δεν επιδιώκει την εξέλιξή του καθώς θα αποβεί σε βάρος της, παράλληλα εμφανίζεται οικογενειακά σε τηλεοπτικά πλατό, πιστεύει στο Θεό και χτίζει το τηλεοπτικό της μέλλον, είναι ιδανική περίπτωση για ένα ριάλιτι της δηλωτικής αποκάλυψης. Και δεν είναι να απορεί κανείς, διότι, τελικά, ακόμη και η έννοια της επιλογής αναφέρεται σε μια διαδικασία που απαιτεί παιδεία, ώστε οι σπουδές να αξίζουν το όνομά τους.