ΜΟΝΑΞΙΑ

Δεν είναι νότες για να επιφυλάσσονται

Οι συνθέτες

Είναι η βροχή που ακόμη διστάζει

Συσπειρώνομαι

Ίδια με βρέφος

Εν όψει νέας μέρας 13 ωρών

Πιστεύω ότι έχω ακόμα χρόνο

Καθώς η νύστα με νικά κατά κράτος

Ο ταχυδρόμος

Προτρέπει, προτρέχει, προσέχει

Καλοπροαίρετος

Με διαψεύδει

Είναι ήδη στην πόρτα πιτσιλισμένος

Τα γράμματα αφήνει στα σκαλιά

Ενώ τα βλέφαρα τα δικά μου απεργούν ακόμη

Σαν να μαίνονται τη συνήθεια παρά το φως

Κι ο χρόνος με παίζει

Μοναξιά και ύπνος εξελίσσονται σε ένα

Κλίμα του σώματος

Που ξεχνά ότι είναι εντός

Μιας πόλης ξένης

Δυσφορεί όπως παλιά απέναντι

Στο χρόνο των άλλων

Γνωστό και ως πραγματικότητα

Ώσπου αλληλεπιδρούν οι ενέργειες μεταξύ τους

Και συσπειρώνομαι στο τώρα

Φέρνω τη μοναξιά μου στα ίσα της

Σπάω δροσοσταλίδες όπως χτυπώ νότες στο πιάνο

Κι αυτό το άηχο ξέσπασμα του νερού με ρίχνει

Στο αύριο που αγνοώ τι επιφυλάσσει