Οι Χρυσοί Οδηγοί του Μέλλοντός μας

Αλεξάνδρας μεσημέρι, λίγο πιο πάνω από την Πατησίων, στο φανάρι στέκονται δίπλα μου δυο κυρίες με πορτοκαλί κοντομάνικα. Τα κοντομάνικα προλαβαίνω να δω ότι γράφουν ‘’χρυσός οδηγός’’ και στο κέντρο μπροστά – ευδιάκριτο και σε όσους γύρω στα 45 παρουσιάζουν τα πρώτα μικρά συμπτώματα πρεσβυωπίας – εικονίζεται το αντίστοιχο σήμα. Σαν να είναι ποδοσφαιριστές οι άνθρωποι. «Για ποια ομάδα παίζετε; Για το χρυσό οδηγό!» Αυτό το περιστατικό αν και συγκαταλέγεται στα ασήμαντα του είδους, προκαλεί για χαρούμενες αλλαγές στα πολυσύχναστα σημεία παραμονής των οδηγών. Αντί σε διάφορα φανάρια να βλέπουμε παιδιά θύματα με αυτά τα κοντάρια στα χέρια και με κρεμασμένη την προβοσκίδα σαν τη γιαγιά μου στα σκαλάκια τις Κυριακές που φεύγαμε, αντί άσκοπα όλοι αυτοί να τρέχουν σαν νέοι Μόμπυ Ντικ για να καθαρίζουν τα τζάμια στα αυτοκίνητα- θα μπορούσαμε να βλέπουμε με μακρυμάνικα βέβαια – καθώς πλησιάζει και Νοέμβρης, ας ξοδευτεί και λίγο η εν λόγω εταιρία- έμπιστα πρόσωπα του χρυσού οδηγού να παρέχουν υπηρεσίες πληροφόρησης και κατατοπισμού στην εποχή του αποπροσανατολισμού και μάλιστα με τη σφραγίδα εγκυρότητας Χ. Ο. (χρυσού οδηγού). Έτσι, αφενός θα ζούσαμε στην μετά Χ. Ο εποχή και θα ήμασταν χαρούμενοι που δεν θα μπορούσαμε να χαθούμε, αφετέρου θα έπαιρνε και άλλη διάσταση ο όρος ‘’χρυσοχέρης - χρυσοχέρα’’. Αλλά βέβαια δεν θα υπήρχε τότε αυτό το μυστήριο, η μαγική πιθανότητα να χαθούμε στην ατσούμπαλη Αθήνα και όπου μας βγάλει, οπότε, μετά πάλι θα μας έφταιγαν οι καλοί άνθρωποι των φαναριών. Δεν θα είχε νόημα μια επιπλέον ενσωμάτωση ανθρώπινου δυναμικού στο αστικό περιβάλλον, το οποίο ήδη έχει παραφουσκώσει από αυτόν τον ‘’αιτηματζίδικο’’ πολιτισμό, συνέπεια της πληθώρας διαφημίσεων και συνθημάτων.

Στην πόλη της Αθήνας, τελευταία, έχουν παρατηρηθεί και φαινόμενα τέρψης της ασφάλτου εν όψει των ουρών αυτοκινήτων. Στην Κηφισίας – καθώς πιο βόρεια οι άνθρωποι ζητούν και άλλα πράγματα πιο εκλεπτυσμένα, πιο ‘’σικ’’- εκεί στο ύψος του Γηροκομείου, στα φανάρια εμφανίζονται ζογκλέρ με τα σύνεργά τους. Εδώ, επομένως, βρίσκεται το ενδιαφέρον. Σκέφτεται ο οδηγός ενώ πλησιάζει το κόκκινο φανάρι «κάτσε να γκαζώσω τώρα, γιατί μετά στο φανάρι να πάω πιο σιγά, να τερματίσω πρώτος για να βλέπω, έτσι;». Άτσα, που λένε και στην Ξάνθη! Εκεί, λοιπόν, που το πορτοκαλί ερμηνευόταν ως τσίτα το γκάζι, τώρα με τα νέα δεδομένα πορτοκαλί σημαίνει ζογκλέρ στο παρά πέντε. Αυτό θα πει αστικός πολιτισμός. Στις υπηρεσίες του πολίτη. Το να καθαρίζει κανείς τα τζάμια του στα φανάρια είναι πλέον ντεμοντέ…Γι’ αυτό και στο μέλλον, ποιος ξέρει, τι μέλλει γενέσθαι με τα φανάρια. Μπορεί και να εξαφανιστούν. Αφού υπάρχουν εκπομπές που κάνουν δώρα σε παιδάκι 9 χρονών με τη λεζάντα «το πρώτο της πάρτυ στα 9 της χρόνια» στο μέλλον μπορεί να υπάρχουν και εκπομπές που να εξαφανίζουν φανάρια. Ναι, αμέ! Εξαφάνισε το φανάρι που δε συμπαθούσε σε ηλικία 12 ετών. Κι ούτε χρυσοί οδηγοί, ούτε ένσυμα, ούτε τίποτα. Η πιο απλή λύση. Εξωγήινοι ακούτε; Ας πιούμε και έναν espresso αράμπικα στην υγειά των Ζαπατίστας ( www.sporos.org Αθήνα, Σπ. Τρικούπη 21, τηλ: 210 – 3801 375).