Του τερμίτη ο μίτος

Το Σάββατο είναι παχύδερμο
Μια απρογραμμάτιστη μέρα
Χωρίς το δάχτυλο στο κινητό
Μόνο ψιχία του ύπνου χ και ψ είναι
Επάνω στο λινό πρώην λείο δέρμα
Σεντόνια υπό το άγγιγμα της λήθης
Μια ενδοφλέβια ήβης φλόγα
Ζει εν αντιθέσει μουσαφίρηδων
Πρωινών που χάνονται άοσμα
Υπό την πίεση κάθε λεπτού
Χωρίς γλωσσικό αίσθημα

Δρα υπέρ ημών μηρυκάζοντας μούσες
Ατέρμονους εβδομαδιαίους ήχους
Ακόρεστο το εγώ αμυδρά
Εντός και εκτός μετέωρο
Δεν απολαμβάνει παρά
Την ίδια την αντίθεση
Διαμέσου εικοσιτετράωρων ρυθμών

Όπως ο τερμίτης ρέει ο μίτος στο τέρμα
Αποφεύγοντας την άλωση αργά
Η γλώσσα αποστομώνει το Σάββατο
Στραγγίζοντας τον ύπνο απ’ τις τύψεις
Πολύ λευκό πολύ ανθρώπινο

κατά τα άλλα, ένα ενδιαφέρον εύρημα για την επικοινωνία ανθρώπου και περιβάλλοντος:
http://www.ted.com/index.php/talks/pattie_maes_demos_the_sixth_sense.html