Λίγες ημέρες πριν από το Πάσχα (19.04.09), ενώ γίνεται της (οικονομικής) κρίσης, έχω μιαν απορία: φέτος, θα ανάψουμε, πιστά, περισσότερες λαμπάδες και κεριά στους ναούς ή θα καταναλώσουμε, αμετάπειστα, περισσότερα ουίσκι και σφηνάκια τεκίλα; Στην προφορική σύγκριση, τι είναι πλησιέστερο στην κρίση, είναι λεκτικά φανερό ότι η τεκίλα θα έπαιρνε τα πρωτεία, νικώντας την, εν τέλει, ως τε-killer. Ώστε, τα κεριά ωραία καίγονται, αλλά πώς να το κάνουμε, αβανταδόρικα δεν είναι, όπως το αείμνηστο lagavulin, σε ποτήρι του μπράντι και χωρίς πάγο για να είναι και καλαίσθητο και δυνατό. Νωρίτερα, προτού φύγεις από το σπίτι, θυμάμαι πως μια μικρή, ενδυματολογική αβεβαιότητα σε ταλαιπωρούσε σαν ‘‘ίωση της φυγής’’, οπότε, τώρα, σαν πιεις το lagavulin και βγεις στον πηγαιμό για το οικείο αχούρι, η μεταμπαρόβια κατάσταση θα σταθεί στο πλευρό σου και θα σε περπατήσει μέχρι την πόρτα (του ταξί, έστω, εάν τελικά θύμωσες με τα μούτρα του αγγουριού απέναντι και αποφάσισες ότι πλέον θα διαβάζεις μόνο solo times στην Αθήνα και θα περιδιαβαίνεις ελεύθερα και με αυτάρκεια ύλης- καλά, αυτά, μετά συγχωρήσεως, είναι του τύπου ‘‘να ‘χαμε, να λέγαμε’’).Τα Πάθη του Χριστού, όμως, εν όψει της οικονομικής κρίσης και της καλοπροαίρετης διάθεσης για μια συγνώμη ακόμα, φέτος, θα έχουν μεγαλύτερη τηλεθέαση; Από το να ακούμε και να βλέπουμε ειδήσεις, που αναπαράγουν το storytelling περί δύσκολων και αβέβαιων εποχών, δεν επιστρέφουμε στο χριστιανισμό, όπου η ζωή είναι μεν άδικη, αλλά, κατά τρόπον απλούστερο και ευκολότερη, χωρίς ομόλογα, μετοχές και golden boys; Και όμως, και εκεί η ζωή έχει ανάγκη να δικαιολογηθεί, καθώς πάντα θα υπάρχει ένα μήλο, οπότε ακόμη και αν μας φανταστούμε στον κήπο της Εδέμ προσωρινά, με τον καιρό, πάλι στο ζύγι και στον ατομικισμό θα καταλήξουμε, έχοντας, εντελώς, απομυθοποιήσει εκείνο το μήλο. Ίσως τότε, τα κεριά, που πρέπει να ανάψουμε να μην είναι παρά νέες ιστορίες, προσωπικές εντριβές επί πραγμάτων, ώστε να φτάσουμε, μέσω ή εξαιτίας αυτών, ξανά στο καταφατικό νόημα της ζωής και –γιατί όχι;- σε έναν νέο μύθο.
Πώς, όμως, αυτές οι ιστορίες να είναι δομημένες; Θα πρέπει, συνάμα, να είναι ωραίες; Η απάντηση είναι όχι. Ενάντια στην κατάχρηση της ‘‘ωραιοσύνης’’ – της κτήσης, της ιπποσύνης και της αγιοσύνης επίσης- αυτές οι ιστορίες πρέπει, αν μη τι άλλο, να εμπνέουν, όπως τα βιβλία, που μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε, αντί να αναπαράγουμε τσιτάτα περί αγάπης και γηρατειών, που εμφανίζονται ως η νέα νιότη κλπ…
Etcetera-etcetera, φτάσαμε στα έτερα...
Οι έτερες ιστορίες, κατά συνέπεια, οι ιστορίες, οι οποίες αναφέρονται στο άλλο, μέσω του οποίου επίσης, το φως της έννοιας του ορισμένου άλλου αντανακλάται, συνιστούν και μια μέθοδο του τύπου ‘‘να μην είχαμε, να λέγαμε’’. Και τούτο, πράγματι, ισχύει. Δεν μας ανήκει τίποτε, πόσο μάλλον η γλώσσα, οπότε δεν μπορούμε παρά να την προσεγγίσουμε μέσω της ίδιας της άρνησης. Ώστε, τότε, η ενότητα της γλώσσας είναι δυνατόν να εκλαμβάνεται. Εν τέλει, οι ιστορίες, που ξεπροβάλλουν ως τα νέα ερείσματα-εδέσματα μετά τον κήπο της Εδέμ, συνίστανται στην ίδια την υπερπλησμονή της ζωής, και, καθώς η κατάρρευση της παγκόσμιας αγοράς αποτελεί το κύριο θέμα των συζητήσεων, διαπιστώνουμε ότι το φαινόμενο της κρίσης και της πλησμονής εν ζωή, είναι ενσωματωμένο ήδη στη γλώσσα. Δεν συνιστά εξωτερικό γεγονός προς αυτήν, επομένως, για να διαχειριστούμε και να αντιμετωπίσουμε την κρίση, χρειαζόμαστε εκείνες τις ιστορίες, που δεν θα αποσκοπούν στο να την αναπαραστήσουν, αλλά θα διαχειρίζονται την αντίθεση ‘‘να έχεις-να μην έχεις’’, αναπαριστώντας την.
Όλο αυτό το βεβαρυμμένο μητρώο της κρίσης αποβαίνει, μέσα στην αφηγηματική του κατάσταση, ανούσιο, συντηρώντας επικουρικά το μιαρό εργοστάσιο των ιατρικών-φαρμακευτικών σκευασμάτων, ώστε δεν θα είναι περίεργο, μεταξύ των χορηγών στα δελτία των ειδήσεων, σύντομα, να προστεθούν ονόματα περισσότερων φαρμακευτικών εταιρειών.
Προς γνώσιν και πράξη.
Για αβανταδόρικα lagavulin και τεκίλα στο θεϊκό ( πίσω από την εκκλησία) Ayor , Αισώπου 3, Πλατεία Χριστοκοπίδου, Ψυρρή, 210-3213025
Για λίγο πνεύμα ακόμα :
Gilles Deleuze Ο Νίτσε και η φιλοσοφία, εκδόσεις Πλέθρον, Αθήνα 2002
Για περισσότερη διαδικτυακή ''κατάρτιση'':
Εκδόσεις Πλέθρον
Μασσαλίας 20α, 10680 Αθήνα
Τηλ: 21036 41 260, 21036 45 057
http://www.plethron.gr/
plethron@otenet.gr
Posts
No comments:
Post a Comment