18. Δακτυλογραφώντας στο κλουβί.

Ιστορίες των Αθηνών (2) ΜΟΜΠΙΛ.

Οι αριστερόχειρες έχουμε εύχρηστο το αριστερό χέρι. Κρατούμε το ακουστικό, το σίδερο, το κερί με το αριστερό. Όπως είναι φυσικό, όλα αυτά φαντάζουν ανίκητα μέσα απ’ τους άγριους κρίνους ενός μικρού καναρινιού, που κοιτάζει ενώ ζυγίζει. Προς τα πού να πετάξει, αυτό είναι. Αναπολώ το χρόνο που πέταξε. Τους πρώτους μήνες θυμάμαι πως κελαηδούσε μέχρι το μεσημέρι στο κλουβί του. Προσποιούταν το δημόσιο υπάλληλο. Στην πορεία, η προσφορά κελαηδήματος και ψυχαγωγικής υπηρεσίας επεκτάθηκε μέχρι τη δύση του ηλίου. Πήραμε αύξηση. Ακόμη και όταν μιλώ στο τηλέφωνο ή εκτυπώνω ένα κείμενο ή πάλι πλένω πιάτα στο νεροχύτη, ακόμη και αυτές τις ώρες αφήνει το κλουβί του, έρχεται στον δεξί ώμο, επειδή η αριστερή πλευρά είναι κατειλημμένη, και στριφογυρίζει ήχους της φύσης στα δωμάτια. Πολύπλευρους ήχους, διαφορετικούς κάθε φορά. Κι ύστερα επιστρέφει στο σπίτι του, τσιμπολογά βιταμίνη και σπόρους, ενώ συνεχώς καθαρίζει το ράμφος κουτουλώντας το στη θήκη του φαγητού του. Σαν να δακτυλογραφεί στο κλουβί του, παίζει με το φαγητό, ανεβοκατεβαίνει στα ξυλάκια και μετά τσιμπά τα φτερά του, για να καθαριστεί. Αυτές τις ώρες, αν του δώσεις το σύνθημα, αν του στείλεις ηχητικό μήνυμα, κάνει μεταβολή που τη διαπιστώνεις στο πέταγμά του. Το σάλτο είναι ψηλότερο αυτή τη φορά. Πλησιάζει προς την κλειστή πόρτα, και με τον τρόπο του, σε καλεί να την ανοίξεις. Οπότε, με το που την ανοίγεις, ή έρχεται δίπλα σου ή φεύγει ολοταχώς για το κουρτινόξυλο. Περιμένει να ανταποκριθείς στο κυνήγι και το πέταγμα, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Ή πάλι έρχεται πάνω στα χαρτιά μου και μένει ακίνητος. Επιζητεί να ανταλλάξει το ράμφος του με τη μύτη της πένας. Ίδιο σχήμα έχουν και τα δυο.

(συνεχίζεται)