Ζεστό που είναι, δεν το χωρά ο τόπος, το κεφάλι μου. Ξαπλώνω, σηκώνομαι, ολόιδιο το μέτωπο της κάψας με σέρνει. Καφέ ή πράσινο τσάι; Πράσινο τσάι θα πιω, με τριαντάφυλλο, από μαντεμένια τσαγιέρα. Για να κάνω μια σκέψη θετική. Και όμως, ο πονοκέφαλος και έρχεται μαζί με αστοχία και τις σκέψεις διασκορπίζει. Μαζεύω βρασμένα φυλλαράκια. Δεν συνέβη ούτε αυτό το ευτύχημα, να δω όλα τα φυλλαράκια τσαγιού, που πέταξα προ ολίγου, να βουτούν στη σακούλα. Τα περισσότερα ξέφυγαν προς το πάτωμα. Δεν ξεθαρρεύει ένας ήλιος, ένας φωτεινός αέρας να μπει από κάπου, ώσπου μπαίνω στο διαδίκτυο και κοιτώ emails. Ευτυχώς που βρίσκω φίλους της μουσικής τριγύρω, κάπου στην Ευρώπη, να με βγάζουν από τον πονοκέφαλο, γιατί απλούστατα όταν πορώνεσαι, έχεις ήδη ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Και τον Μίκελ και τον Τζιόρτζιο, καθέναν στο είδος του και για διαφορετικούς λόγους, θα άξιζε να βλέπαμε στην Ελλάδα. Και επειδή είναι φίλοι της Biennale, της εποχής της Pelagonia, και επειδή έχουν αυτό το μεσογειακό ταμπεραμέντο. Ο ένας Ισπανός, ο άλλος Ιταλός. Και με τις αναμνήσεις αυτές, αφού για νέες σκέψεις ούτε λόγος, κάπως σαν να έγινε πιο γλυκός ο πονοκέφαλος. Μήπως έχει βγει πάλι αυτός ο ανάδρομος Ερμής και γι’ αυτό αργούν τα σχέδια να πάρουν το δρόμο τους;Τότε που ήταν «ζεστή» η ανάμνηση από τα Σκόπια και την Pelagonia, είχα γράψει
χαριτολογώντας το παρακάτω:
Stasera la notte
È lunga
Vestita di botte
La mia mano non sta
Ferma nunca
Dei scarafaggini microscopici
Da Skopje ci vengono inospitati
Piano piano dai muri o per terra
Dio, dammi un saggio di Adorno
Ο un comportamento d’ Inghiltera
Pelagonia, l’ agonia di pelle
In forma abbreviata
In Biennale ce n’ erano stelle
Ma Oggi, che giornata
*για τον Mikel Izal:
http://www.youtube.com/user/इज़ल्मुसिक
για τον Giorgio- leitmotiv
Posts
No comments:
Post a Comment