Οι 300 του Ρομάν Γκουπίλ και οι 300 της Βουλής

Είναι Παρασκευή βράδυ στο «Ίλιον» της Τροίας. Ο Γάλλος σκηνοθέτης Ρομάν Γκουπίλ προτίθεται να μιλήσει για το πρώτο «άλογό», του 1982, με τίτλο Να πεθαίνεις στα 30. Η ταινία είναι προς τιμήν του καλύτερού του φίλου, Michel, και αφορά στα γεγονότα του Μάη του ‘68. Επειδή ο Μισέλ έδωσε τέλος στη ζωή του, ο Ρομάν Γκουπίλ θα προτιμούσε να μην έχει κάνει το φιλμ. Προτού κυκλοφορήσει, περίμενε την έγκριση της μητέρας του φίλου του. Καθώς, χθες, μας διηγήθηκε την προσωπική ιστορία, της ταινίας, μάθαμε ότι, στην πρώτη προβολή-ένα κλειστό παιχνίδι των τεσσάρων-, ο Ρομάν έλαβε τα ηθικά διαπιστευτήρια, από τη μητέρα του Μισέλ, για τη μαζική κυκλοφορία. Οπότε, εκκρεμούσε η προβολή των φίλων. 300 φίλοι θα έβλεπαν το Να πεθαίνεις στα 30, και τα βλέμματα ανταλλαγής, που θα μοιράζονταν, θα δικαίωναν το σκηνοθέτη φίλο τους. Στην ταινία, είναι υποβλητική η σκηνή του… πλοίου Υγείας. Ζευγάρια προσεγγίζονται, μέσα από ανοιχτά χαρτιά υγείας, ενώ ειρηνικό το λευκό σκορπίζει στο κενό, την ώρα που δεν μπορούν να αγγίζονται. Η επικεντρωμένη προσοχή, σε αυτό το πλοίο Υγείας, μου υπενθυμίζει την αποχή, από τη διασταύρωση του βλέμματος με εικόνες του Νεπάλ και στούπες βουδιστών. Όλα βάφονται. Χρώμα διαβάλλει το λευκό, το χαρτί διαχωρίζεται και κόβεται τρίγωνα, σε χρωματιστές μικρές σημαίες: κίτρινες, κόκκινες, πράσινες. Η εικόνα-μετανάστης με γυρίζει στον άνθρωπο-μετανάστη. Φανταστικά-ή και φασματικά-επηρεασμένη από το σύνθημα «ελευθερία, ισότητα, αλληλεγγύη» παραφράζω σε:«ιστορία, απλότητα, δικαιοσύνη». Τους μετανάστες στη Γαλλία, τους αποκαλούν «χωρίς χαρτιά» (sans papiers). Ανθρώπους χωρίς χαρτί, ή ταίρι, θα σκεφτόμασταν, εξαιρώντας την αλήθεια της κινηματογραφικής γλώσσας, από τον πεπερασμένο χρόνο, και εφαρμόζοντας την ιδέα της, στο σήμερα. Ναι, καθώς ο Γκουπίλ επεσήμανε ότι, η ταινία βρίσκεται πάντα στο au dela, σε ένα επέκεινα του χρόνου, νιώθεις ευτυχής μέσα σε μια αίθουσα, ασφαλής κατά τη διάρκεια μιας προβολής. Ωστόσο, ο πεπερασμένος χρόνος δεν πρέπει να μας διαφεύγει, χωρίς επίγνωση, για τη γνώση, στην οποία αναφέρεται. Οι 300 του Γκουπίλ είναι οι «καβαλάρηδες της θάλασσας», του πλοίου-κοινωνίας, που ζουν μαζί, σκέφτονται μαζί, προχωρούν μαζί. Και το ζεν και ο βουδιστικός ασκητισμός είναι τάσεις-στάσεις ζωής όταν εξυπακούεται πως ο άνθρωπος του αλλού ασκεί γοητεία παράλληλη, σε πολίτες και πολιτεία, προκειμένου τα δικαιώματά του να διασφαλίζονται και να μην παραγνωρίζονται από τους ιθύνοντες. Και ιθύνοντες είναι οι 300 της βουλής, συγγενείς βουλευτικής αλληλεγγύης (ασύλου).