Τα νούμερα του μεσονυκτίου και ο εκπολιτισμός.

Σπαταλώ το σπιτικό χρόνο σουλατσάροντας σε ένα θέμα χωρίς όνομα. Μια κάρτα με τον Arthur Cravan δίνει το έναυσμα. Κράτησα το μικρό κειμήλιο από το Συμπόσιο Ποίησης στην Πάτρα, τον Ιούλιο του 2010, μόνο και μόνο για μια φράση… «δεν προτίθεμαι να εκπολιτισθώ». Θαυμαστικό. Κι αν άλλαζε η σειρά, των ρημάτων και συνακόλουθα των προθέσεων, από τη θέση στην άρνηση, τι θα προέκυπτε; Δεν θα εκπολιτισθώ για να.. μην πάψω να προτίθεμαι. Αυτό. Είναι Σάββατο βράδυ, μετά τις δύο, στο Σύνταγμα. Ήδη στήνονται τα κυριακάτικα φύλλα, καταμεσής στο πεζοδρόμιο. Τα χαίρομαι. Στήνονται παραπλεύρως της αναμονής σε χρώμα κίτρινο. Τα ταξί, το ένα πίσω από το άλλο, περιμένουν να φορτώσουν ξενύχτηδες. Τους όρθιους ταξιτζήδες σαν να μην τους χωρά ο τόπος. Προχωρώντας, από το δρόμο, προσεκτικά, καθώς φορώ τα τακούνια μου, προσέχω έναν άγνωστο της ασφάλτου, κοντό αλλά «μάχιμο», κύριο πλάι σε ένα αυτοκίνητο, της αίγλης και της τύχης. Διότι, αυτό το αμαξάκι είναι από αυτά τα χαμηλά, τα ακριβοπληρωμένα, τα εκλεκτά. Καθώς και ο ενδεχόμενος ιδιοκτήτης του. Ιδιοκτήτης εκλεκτός και του Συντάγματος, ενδεχομένως να πιστεύει, γιατί όχι…και… απόλυτα σκοπίμως. Είναι για καλό σκοπό η παρανομία. Ο κύριος- της κοντής αλλά καθ’ όλα μάχιμης όψης- διαμαρτύρεται, προχωρημένη νύκτα τώρα, σε ένα νέο αστυνομικό. Πρώτα παρκάρει φαρδιά πλατιά στο Σύνταγμα, περνώντας τη στάση για διάσταση, ύστερα μοντάρει τα γεγονότα, δίνοντας τη δική του ερμηνεία και την «πολιτική διάσταση» της πράξης. Τον βλέπω πολύ σίγουρο για τον εαυτό του. Βεβαίως. Βγάζει αμέσως μια μικρή κάρτα και τη δείχνει στον αστυνομικό. Η ερμηνεία του, πολιτικής απόχρωσης, έχει ως εξής: «είμαι ειδικός συνεργάτης στο γραφείο του πρωθυπουργού»… σε ποια χώρα, στις δύο και βάλε, κάποιος που πάρκαρε παράνομα, μπορεί να ισχυρίζεται ως αν να ισχυροποιείται; Σε ποια πόλη είναι εφικτό κάποιος αν και κουστουμαρισμένος, να μη γνωρίζει για το savoir vivre των άλλων; Pardon, νούμερο ΖΚΑ 3495 του μεσονυκτίου…αλλά ποιος είστε; Φυσικά έχουμε τρόικα, συσκέψεις και μέτρα, αλλά αυτή η αναφορά, στο όνομα του πρωθυπουργού, θυμίζει κομπογιαννιτισμό και τζάμπα haute couture. Να ραφτεί το κουστουμάκι όπως να ‘ναι, να γλιτώσουμε το πρόστιμο. Οπότε ποιος ο λόγος να βγαίνεις από το ωραίο σου κρεβατάκι, να πιεις ένα ποτάκι και, στη διαδρομή για το ουίσκι, να έρχεσαι σε βερνικωμένη επαφή, σε απόσταση αναπνοής με τέτοιου είδους φαινόμενα; Πού πήγαν οι προθέσεις και πού οι έντιμες διαθέσεις…Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκης πλέον, να εύχεσαι να μην μείνουν άδεια από περιεχόμενο τα τζάμια. Διότι, τα καταστήματα «δάγκωσαν τη φόλα», καθωσπρέπει, και χωρίς αναφορικές συστάσεις, ότι επιτελούσαν έργο υπό την αιγίδα του πρωθυπουργού. Μπράβο στους «Πρωταγωνιστές» και στις επαναλήψεις του Mega που έχουν βάση και ένστικτο, αντί απλού γεμίσματος των τηλεοπτικών ωρών. Η φυλακή είναι μέσα μας, όντως. Το 3495 δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από μια δυστυχή περίπτωση, που ακούει στο όνομα τζαμπατζής με φερετζέ και άσυλο.


http://s.p.a.m.free.fr/03/cravan01.htm