ΗΛΙΟΣ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ

Ήλιος χωρίς εσένα

Θόλος περιέργειας δεν υπήρχε πια άλλος
Πλάτειαζε το μάτι σε πολλαπλά σύννεφα

Ήταν απείρου πλεούμενα όλα
Ούτε λύπης ούτε πόνου κάτοψη

Σε αυτόν τον άσπρο ορίζοντα μόνοιαζε
Το υπόδερμα γαλήνια πάλι με το δέρμα

Προτεραιότητες βελούδινες δεν είχα
Μέχρι τη δίνη των απρόοπτων νερών

Το μάτι έγραφε νέες εντυπώσεις ενώ
Ο θόλος επέστρεφε ρόδινα σιωπηλός

Η φυλακή είχε ξαναγυρίσει μόλις
Μπροστά μας ήταν ήδη νέα πόλις

Έσπερνε ο ήλιος έριδες στη θάλασσα για να ασημώνει
Η ουρά παγωνιού έπειθε αργά τον υγρό φόβο να λιώνει

Στην άσφαλτο του αεροδρομίου πια
Είχαμε αποξενωθεί από τα σύννεφα

Αργότερα με συνέπεια στα κύματα
Στο κατσαρό μπλε ορμώ στα βαθιά

Επιστρέφοντας στη φυλλοβόλα κατάσταση
Βλέπω μέσα στη θάλασσα τον εαυτό μου

Ελαφριά ρέουν τα αλληλεπιδρώντα βάρη
Δυναμώνουν οι ρίζες απ’ τη θολή σιωπή

Ο θόλος δεν ενοχλεί άλλο
Τα σύννεφα παιχνιδίζουν

Αναπάντεχα μικρή η ζωή έχει τη νέα οπτική
Στο αναπόφευκτο που ζει από τεθλασμένες

Ήλιος χωρίς εσένα είναι η ανάμνηση
Να ξεχνώ πως είμαι αυτή που ήμουν