Mega talent show τη Δευτέρα; Το καλύτερο στοπ

Ζητείται στέγη ταλαιπωρημένων γενικών. Από τις λέξεις για τις λέξεις. Ακούστηκαν και χτες: «τι;», «boring», «είσαστε» -αντί «είστε»-, «υποψήφιων». Αυτά μαζί με άλλα, και όλα σε ένα talent show πάντα, αποτελούν πειστικές ενδείξεις, ότι «ζωντανή» είναι η εκπομπή, όταν οι λέξεις πυροβολούνται. Δυνατά και δημοκρατικά. Καθώς, άρωμα δημοκρατίας αναδύει, το να χρησιμοποιούμε όλοι τις ίδιες λέξεις, και ας είναι αυτό, το οριστικό πανδαιμόνιο.

Αποφασίζω μια στροφή, σε σκέψη και κανάλι. Καταλήγω στην «Ανατροπή». Κοιτώ προσεκτικά. Μην είναι ο φωτισμός του Mega; Λείπουν και οι Αρβύλα σε διακοπές, -pauvre Kanakis – τώρα που έχει ζέστη και χρειαζόμαστε ενημέρωση. Διότι, σαν πάλι να έκανε στροφή στο eyeliner ο Κουλούρης του ΠΑΣΟΚ. Αν θέλεις να εξοντώσεις ένα κόμμα σταδιακά, άρχισε να καλείς αδύναμους κρίκους που συνδέθηκαν, ιστορικά, μαζί του. Κάποιος θα το ρίξει στο στοκ των οραμάτων. Κι ας το έχει πει ο Σαββόπουλος, ότι από το όραμα, προτιμά την ελπίδα. Ο Κουλούρης των ηρώων και του eyeliner, είναι κεφάτος. Ψωνίζει από το όραμα και τον αείμνηστο Ανδρέα. Αγαπά τους ψηφοφόρους του. Δικοί του αυτοί, είναι και βαλσαμωμένοι. Του το υπενθύμισε η Λιάνα –for ever- Κανέλλη, πως τα τελευταία χρόνια… δεν… δεν προέκυψε να τον ψηφίσουν, over. Και πού είναι το κακό; Ελπιδοφόρο δεν είναι; Εκεί που έχω κλείσει τον ανεμιστήρα, όμως, σηκώνομαι και τον ανοίγω. Δεν θα κοιμηθώ τώρα, οπωσδήποτε όχι τώρα, την πιο μεγάλη ώρα. Τώρα, έχει μόλις πετάξει η Κανέλλη στον Κουλούρη, «αν αρχίσεις πάλι το λιβανιστήρι του Γ. Παπανδρέου δε μπορώ», και σκάω στα γέλια. Ασυγκράτητα γέλια. Η φάτσα της; Όλα τα λεφτά. Να μην είναι σε μια μπουάτ η Κανέλλη, να κάνει πρόγραμμα; Πολιτικοκοινωνικό πρόγραμμα. Έχουμε τώρα τον κάθε Κουλούρη και Γιακουμάτο της γειτονιάς να μιλούν για ήθος, ευθύνη, όραμα. Έλεος. Ο μεν Κουλούρης, με το μαντηλάκι, -αν το είδα καλά- μας προέκυψε του οράματος και ο άλλος, ο Γιακουμάτος, του πανοράματος, -ναι, του «πριβέ πάρτι»- αφού στο άσχετο αναφέρθηκε σε πρόσωπα, ανυπόστατα στο χώρο της πολιτικής και της συζήτησης –ο θεός να την κάνει-. Και φυσικά, μείναμε με την απορία για τα 80 εκατομμύρια ευρώ, που λείπουν από το υπουργικό ταμείο, σχετικά με την αγορά των πυραύλων. Η Λιάνα Κανέλλη μας το έκανε λιανά: Και; Πύραυλος μεγάλος, δεν υπάρχει άλλος…

Το απροσδόκητο talent show της Δευτέρας, και της πολιτικής πάντα, ήταν το τελευταίο της σεζόν (ή chez zonk, δεν είναι θέμα). Ξαπλώνω και ονειρεύομαι. Όλο περίεργα βλέπω, κάτι είναι και αυτό το απόκομμα ονειρικής αποζημίωσης. Προχτές ήμουν στην Ιταλία, ψώνιζα εσώρουχα, χτες δε θυμάμαι, αν είδα, τι ήταν, αλλά δεν πειράζει, έχω πρόσφατο το ιταλικό σκηνικό. Η γιαγιά στο Βόλο, ονειρεύεται μέρη, που έχει πάει χρόνια πριν. Μακάρι λοιπόν, άντε και στα επόμενα δικά μας. Και στεναχωριέται η γιαγιά μου, που το ένα σίριαλ, από τα δύο, που βλέπει στο Mega, πάει στις 21.00, επειδή τότε δεν θα μπορεί να τα βλέπει «με εμμονή» και «άκρα ησυχία», όπως μου λέει. Τότε, είναι η ώρα που περνούν οι καρπούζι men απέξω και τα παιδιά παίζουν μπάλα. Έχει φασαρία. Και επειδή έχει χαλάσει το κλιματιστικό, προς το παρόν, άρα δε μπορεί να έχει κλειστά, ώρες αγωνίας και λαχτάρας ζει μέχρι στιγμής η γιαγιά, ώσπου να αποκατασταθεί το θέμα του κλιματιστικού. Βέβαια και αυτό την απασχολεί, όχι ο γάμος του Άκη – «Άκη» από τα «ακήνητα» όπως κιόλας γράφτηκε-, περασμένα σκάνδαλα προς εξέταση και ξένα μεγαλεία.

Γι’ αυτό, από όλα αυτά το συμπέρασμα είναι πως το timing, ο σωστός χρόνος είναι το ζήτημα για όλα τα πράγματα. Ο χρόνος επηρεάζει –πειράζει- τους ανθρώπους, αλλά και καλλιεργεί τη φαντασία τους. Έψαχνα μια φωτογραφία, για «απλή αλλά επίσημη χρήση», όπως τελικά είπα στον φωτογράφο, -βγάλε άκρη λεγομένων, αλλά μισό, η «απλή» χρήση ήταν η φτηνή των 5 ευρώ, ενώ η σύνθετη (;) ανέβαινε σε κόστος-. Από τις δικές μου τελικά φωτογραφίες, τι περίεργο, δε βρήκα μία με φυσιολογική αμφίεση. Γύρισα πίσω χρόνια 4, όταν είχα αναλογική μηχανή. Αναλογική και όραμα, τώρα ψηφιακή και έλλειμμα. Μία φωτογραφία σοβαρή, με σωστή θέση κεφαλιού και καλό ρούχο, δεν έπεσε στην αντίληψή μου. Μελαγχολία. Τι μάγουλο είχα τότε. Και μπούτι στη μόστρα, και χαμόγελο, σαν σταρ, στο καφέ του Ίψεν στο Όσλο, και κλασικά, ποζάτη στις γέφυρες. Μη δω γέφυρα, τέλος. Τελικά βάφω το νύχι μου κάτι από φούξια, το 21 του Κορρέ τέλος-πάντων, και χαίρομαι σούπερ επί ποδός. Μ! Εγώ το μαρτυρώ το νύχι μου, όχι σαν άλλους… που δεν μαρτυρούν το eyeliner.

* στη φωτογραφία, λίγο έξω από το Καντοβάν, στο Ιράν, αυτό το αρχέγονο σκηνικό αν και θυμίζει ready made wc, απόλυτο φυσικό αντικείμενο με όραμα και "κοσμοθεωρία", στην πραγματικότητα δεν ήταν άλλο από κατοικίσιμο σπίτι.