Πρόσωπα της Σκωτίας που ταξίδεψαν μαζί μου στην Ελλάδα (1)

Ο Καλτσεντόνιο και το παγώνι

Λαός παρεξηγημένος ποτέ ξεχασμένος; Οι παρεξηγημένα αλησμόνητοι, ως τσιγκούνηδες, Σκωτσέζοι, για να σε αποτρέψουν από τη στροφή στην ποσότητα, σου σφυρίζουν μια παροιμία: «γκιντ γκίαρ καμς του σμα μπουκ», που σημαίνει ότι, «τα καλά πράγματα χωρούν σε μικρά πακέτα». Ας το θυμόμαστε, όχι ανάλαφρα όπως τα γνωστά κ-γ-χ, αλλά έντονα και σε συνδυασμό με τα φρέσκα και πασίγνωστα ΔΝΤ.

Τι συμβαίνει, όμως, όταν τα καλύτερα πράγματα δε χωρούν πουθενά; Τότε, έχουμε απολαύσει ένα παράλληλο ταξίδι στην καρδιά της νέας πόλης και, από κοντά, έχουμε ζήσει τους ανθρώπους της. Ανθρώπους που δεν ήρθαν τυχαία, αλλά μάλλον κάπως περίεργα βρέθηκαν στους δρόμους και στη ζωή μας, και ιδιαίτερα αν λάβουμε υπόψη ότι φέρουμε μια ευθύνη, κάθε φορά που απευθυνόμαστε σε έναν περαστικό ή σε έναν υπάλληλο, τους οποίους αμφότερους δε γνωρίζαμε ως χτες. Μάτια σφουγγάρια, χαμόγελα φεγγάρια… Όλα έχουν το τέμπο τους στην εφήμερη ζωή.

Ένας σταθμός στα πρόσωπα της Σκωτίας είναι και ο Καλτσεντόνιο, ένας ιταλός τριαντάρης. Από το Παλέρμο, ήρθε 10 χρόνια πριν, στο Εδιμβούργο και σπούδασε σκοτσέζικο τουρισμό. Έκανε τον tour leader με Ιταλούς και δυο μήνες τώρα εργάζεται σε ένα φτηνό εστιατόριο στη Hanover street, κάθετη στην πολύβουη Princess street με τα πολυκαταστήματα, όπως το περίφημο Jenners. Το μαγαζί δεν έχει κόσμο και ο Καλτσεντόνιο έρχεται και μου μιλά, βρίσκοντας το χρόνο. Μιλάμε στα ιταλικά και μαθαίνω γι’ αυτόν. Είναι ευχαριστημένος με τη ζωή στη Σκωτία, λατρεύει το Εδιμβούργο και εκεί που δε σταματά να μιλά και να γελά συγχρόνως, είναι μόλις μαθαίνει ότι έχουμε κοινά στο επάγγελμα του tour leader.

Τον Καλτσεντόνιο, τον συμπάθησα από την πρώτη στιγμή που άκουσα το όνομά του. «Σαν τα καλτσόν δηλαδή» τον πείραξα, και αυτός αμέσως έσκασε το πρώτο χαμόγελο. Μετά, ενώ τρώω κάτι μύδια με μακαρόνια –το φαγητό δεν μου άρεσε, αλλά δεν είναι θέμα-, αυτός μου διηγείται διάφορες ιταλικές περιπέτειες. Οι Ιταλοί, μου λέει, θέλουν να παίρνουν το μέγιστο που μπορούν. Σου ρουφούν όλη σου την ενέργεια. Τους έχεις σύρει μέχρι τα κατσάβραχα, τους έχεις πει τα πάντα για την ιστορία, τους έχεις δείξει τα πολυκαταστήματα και τα μουσεία, τα εστιατόρια και τα στενάκια της παλιάς πόλης του Εδιμβούργου, γύρω από το Κάστρο, αλλά όταν τους αφήνεις ελεύθερο χρόνο, να πας να την πέσεις (για ύπνο, μην πάει ο νους αλλού), αυτοί όχι απλά παρεξηγιούνται: προσβάλλονται. Άκου τώρα! Τέλος πάντων, ο Καλτσεντόνιο, που έμαθε ισπανικά στο μαγαζί, από τον Αργεντινό συνάδελφο, με αποχαιρετά και, ελπίζοντας ότι δεν περίσσεψε πολύ άνηθος στα δόντια διότι λέω να αγγαρέψω κάνα δυο να με απαθανατίσουν με τη μηχανή, κατευθύνομαι προς τη Νέα Πόλη του Εδιμβούργου, σεργιανίζοντας σε κάθε γωνιά και προσέχοντας κάθε παγκάκι με όνομα. Καθώς, στη Σκωτία, κάθε παγκάκι φέρει και ονοματεπώνυμο. Μάλιστα. Εις μνήμην του ανθρώπου που συνήθιζε να το επισκέπτεται και να θρονιάζεται ατενίζοντας κι εγώ δεν ξέρω τι. Πολύ συγκινητικό και ιδιαίτερο, το ότι ένας μύθος μας παραδίδεται από το πουθενά, ή μάλλον από τη ζωή την ίδια, την εφήμερη και γοητευτική συγχρόνως, για να τον μεταπλάσουμε στη φαντασία μας.

Έτσι όπως καλπάζει η φαντασία, ματαιόδοξα και έξω από μύδια και όστρακα, εκτός πλαισίου δηλαδή, κινούμαι και θυμάμαι εκείνο το παγώνι της Σκωτίας, να τη στήνει στο λάστιχο, για να θαυμάσει το είδωλό του. Είναι κι αυτός ένας άλλος τρόπος άντλησης ενέργειας. Όπως γράφουμε, για να βλέπουμε την προσωπική ματιά μας στα πράγματα, άρα για να συνειδητοποιούμε, και το παγώνι αντίστοιχα, στήνεται στο λάστιχο για να κοιτάζεται. Είδες το παγώνι; Ξέρει τον τρόπο. Και δε θέλει κόπο, η τέχνη να ρυθμίζεις.

http://www.edinburgharchitecture.co.uk/jenners_edinburgh.htm
http://lego4.blogspot.com/2009/09/blog-post_17.html